Buddha, Shiva of Allah?

Namaste,

Het zal niet meevallen om de afgelopen dagen kort samen te vatten, maar ik ga het wel proberen. Om te beginnen was er mijn afscheidsfeestje in the Freedom Bar. Ruim een uur van tevoren trok ik naar de Zeven Zusters met sari in mijn tas. Daar ontpopte zus nummer drie, Ranju, zich als de persoon die mij feilloos in dit ingewikkelde kledingstuk kon hullen. Zes meter stof, op een bepaalde manier om het lichaam gedrapeerd. Eerst het onderbloesje, dan de onderrok en dan begint het draperen rondom de taille, heupen en over de schouder, waarna er uiteindelijk een geheel ontstaat dat op haar plek moet blijven. Kledij met weinig bewegingsruimte verdraag ik doorgaans slecht, maar hiervoor maak ik een uitzondering. Bovendien kan ik vanwege mijn nog steeds opspelende knieblessure beter stilzitten dan veel bewegen. Van de zussen ontvang ik bijbehorende bijouterieën, wat extra make-up erbij en ik voel me de koningin van deze avond. We lopen het korte stukje naar de Freedom Bar, waar Suman en Manmohan al druk in de weer zijn met hapjes en drankjes.

Binnen een uur druppelen vele gasten binnen. Docenten, junglegidsen, leerlingen met hun families, wat andere bekenden. Over de cadeaus is nagedacht, al hoop ik op niet al te veel gewicht om per vliegtuig te vervoeren. Vele kaarten en brieven met lovende woorden, ik word er bijna verlegen van. De moeders van enkele studenten verschijnen ook in sari en samen gaan we op de foto. Vooral leuk voor de moeder van Shristi en Sabina, die mijn sari cadeau heeft gedaan. Shristi heeft twee dagen eerder de ‘art competition’ gewonnen met haar niet alleen prachtige tekening, maar ook goed doordachte bijbehorende teksten over de opties die we hebben ten aanzien van onze leefomgeving. Maken we met z’n allen de aarde weer leefbaar of wordt het een dorre boel? Ik ontvang van haar de concept-tekening, die ik thuis van een mooie lijst zal voorzien. Als de rumpunch begint te werken komen enkele gasten in beweging, het feest barst los. Er wordt gedanst, gegeten, gedronken en gelachen. Zelfs het weer werkt mee, de regen is gestopt en laat zich de hele avond niet meer zien. Terwijl ik verwachtte rond een uur of acht te stoppen gaat de sfeer alleen maar vooruit en weten een aantal gasten niet van ophouden. Ik heb in jaren niet zo gedanst, negeer mijn pijnlijke knie en probeer mijn sari op haar plek te houden. Een prachtig afscheid van deze vier weken eindigt rond elf uur. Sonja bestuurt de jeep naar huis en we ploffen meteen in bed.

Onze reis naar Lumbini gaat niet per bus, maar per jeeptaxi. Dit voorstel kwam van Budhi toen hij hoorde dat we met vier personen zouden reizen en het niet alleen comfortabeler zou zijn, maar ook betaalbaar. Behalve Mina reizen zus Ranju en David met ons mee naar Kathmandu. Als de jeep ’s ochtends arriveert ben ik extra blij met deze keuze. Gewoon inpakken en wegwezen, me overgeven aan de reis. Sonja verzorgt mijn laatste ontbijtje van omelet, zwarte koffie en vers fruit, we knuffelen elkaar goed, spreken uit hoe fijn het was weer bij elkaar te zijn en dan tijd om te gaan. Bij huize Mahatara is iedereen al wakker om ons uitgeleide te doen. Zij blijven een week weg, ik minimaal een jaar. De laatste keer door Thakurdwara, langs Bardia National Park, de mist zien optrekken en de zon verwelkomen. Mina zit voorin en verzorgt de muziek, de uren strijken voorbij met af en toe een pauze voor hapjes, drankjes en P-time. Rond half drie naderen we Lumbini, geboorteplaats van Buddha. Van de weg naar Buddha is nog weinig te merken. Integendeel, ik zie vooral veel heilige Hindoekoeien – alleen of in kuddes midden op de weg – en moslimvrouwen in boerka. Welke God regeert hier? Shiva of Allah? Of is er vrijheid van godsdienst? Ik kom er niet achter, maar zodra we Lumbini bereiken wordt duidelijk dat hier iets bijzonders aan de hand is. Je leest het al vaak op auto’s en vrachtwagens ‘Buddha was born in Nepal’, je kunt er niet omheen. Ons hotel ligt zelfs op steenworpafstand van de heiligdommen. Onze kamers zijn schoon, maar verder is het vrij knullig waaronder een wc die niet doorspoelt. Nou ja, voor een nachtje. Te voet wandelen we door het enorme tempelcomplex, prachtig aangelegd met veel groen, water en monumenten, maar niemand heeft echt zin om de tempel van binnen te bezoeken, iedereen is moe. Bovendien niet goedkoop, zo’n bezoekje. De combinatie van religie en geld roept weerstand op. Het voelt als ‘je moet er een keer geweest zijn, afvinken op mijn bucketlist’. Misschien dat ik op een rustige dag, in mijn eentje, een fiets zou huren en elke plek bezichtigen, nu is het een vlug tussendoortje.

De reis naar Kathmandu wordt geregeld door onze hotelhouder. Opnieuw geen grote bus, maar per taxi naar Butwal, van daaruit per minibus verder. Het eerste deel gaat snel, de taxi stopt zelfs bij de minibus, onze bagage wordt op het dak gebonden en even later rijden we al. Dat gaat lekker, denk ik bij mezelf. En dat had ik niet moeten denken, want de oost-westroute ligt volledig open met het oog op verbreding, waardoor we de eerste honderd kilometer vaak stapvoets afleggen, over een soort karrenspoor. Zelfs Max Verstappen zou hier geen snelheid kunnen maken. Ranju en Mina worden misselijk en vragen om een plastic zakje. Dat wordt vooral volhouden en de rit uitzitten. Tien uur later en vele honderden meters hoger doemt Kathmandu voor ons op, waar we na achten ons hotelletje bereiken. Daar volgt de beloning van al dat afzien, een prachtige plek, dichtbij alles waar we willen zijn, heel schoon én alles werkt. Mina en ik delen opnieuw een kamer, David en Ranju zitten in een ander hotel. Mina duikt meteen onder de hete douche en geniet enorm van dit comfort. Ook als we daarna een mooi restaurant bezoeken, waar ik een echte caesarsalade krijg voorgeschoteld en Mina crunchy chicken bestelt, voelt het als zwaarverdiend comfort na een dag van lijden.

In Kathmandu staat nog een en ander op het programma. Bezoek aan ‘Seeing Hands’ voor een massage door Bhima, afspraak met Dawa voor het overdragen van alle vragenlijsten, inkoop van sjaals met vervolgens de foto’s van modellen Mina en Ranju, afspraak met Ashish en de verplichte pcr-test voor mijn transit in Dubai. De zon schijnt, nog even genieten en dan terugkijken op een mooie tijd in mijn geliefde Nepal.

Liefs,

Mieke