Uit quarantaine.

Mijn trouwe lezers,

Gisterochtend had ik nog het idee om de volgende dag voor een nieuwe coronatest te moeten gaan, maar al snel bleek dat in mijn geval, namelijk goed gevaccineerd, de quarantaine slechts zeven dagen moest duren, mits vrij van klachten. Dit was het geval, dus ja, waarom verder wachten? Ik liet er geen gras over groeien en spoedde mij na het ontbijt meteen naar het huis van de zeven zusters, waarvan Mina de middelste. Daar bleek iedereen met haar eigen start van de dag bezig, de een nog in bed, de ander wat rondhangend, de twee oudste zussen Manju en Susila gereed als gids voor een junglesafari. Ik werd op hun dakterras geposteerd, aan het open vuur, en kon het Nepalese gesprek tussen de diverse mensen niet volgen. Leerzaam om even te voelen hoe het is als je mensen niet kunt verstaan. Dochter Chitra was sinds de vorige dag terug uit Kathmandu, corona heeft ook daar de hogeschool gesloten, en met haar kon ik uitgebreid spreken over hoe het gaat, haar ambities om arts te worden en de weg daarnaartoe. Dit blijkt een lang traject met veel onzekerheden, afhankelijk van een schaarse studiebeurs of andere opties van geluk, veelal afhankelijk van geld. Ik denk dat het goed is om dit stapje voor stapje te doen, intussen de mogelijkheden te verkennen en daarna maar zien of je bij de uitverkorenen gaat horen. Misschien dat zij in deze periode hier al wat kan betekenen in de medische kliniek, die opnieuw geopend wordt en best wat handjes kan gebruiken?

Mina bereidt deze dag de lunch, waarbij ik samen met de Australiër David aan een tafel wordt geplaatst. Ik proef ervan en merk dat de Aziatische geuren mij inmiddels tegenstaan. Wellicht iets met corona? Bekend is dat dit reuk en smaak kan aantasten, maar tot dusver had ik nog niets van dien aard gemerkt. Toch is er iets veranderd, vele soorten voedsel staan me tegen en ik eet met lange tanden. Moeilijk om de bereiders van maaltijden teleur te stellen, maar het is zoals het is. Zelf los ik dit probleem wel op met de voeding die ik nu wel lust. Groente, fruit en aardappelen gaan er nog wel in en gek genoeg ook zoetwaren, waar ik normaliter geen echte liefhebber van ben. Ik zal wel op de uitnodigingen van mensen ingaan, maar weinig proeven van de met zorg bereide heerlijkheden. Dit kan zomaar uitdraaien op een algehele detox.

Mina en ik nemen een touctouc, deze keer bestuurd door een vrouw, iets geheel nieuws. Mooi om te zien dat ook deze mogelijkheid voor vrouwen erbij is gekomen. Het voertuig bumpt precies als bij een man aan het stuur en brengt ons op de gewenste bestemming, de timmerwerkplaats. Niemand aanwezig. Mina belt met de timmerman, die blijkbaar morgen pas weer op zijn plek zal zijn. Dan maar verder over de markt, die drukker bezet is dan normaal vanwege het Maghi-festival. Ondanks de corona lightversie toch een flinke opkomst, waarbij mensen rustig langs de vele kraampjes met Chinese kitsch schuifelen. Vooral veel plastic en fluorescerende kleuren. Voor een stukje bezinning bezoeken we de tempel, waar ik een zegen ontvang in de hoop bevrijd te raken van zonden en zorgen, al is het maar voorlopig. De Pater Karel van Thakurdwara. Ik was het bijna vergeten van vorige keren, maar steeds opnieuw vragen mensen om een foto met mij. Nou ja, waarom ook niet, totdat ik er genoeg van heb. Wellicht dat het gebrek aan buitenlandse toeristen de aandacht voor iedereen die afwijkt nog vergroot heeft. Deze terugkeer in het sociale domein is behoorlijk vermoeiend en het is fijn als ik daarna weer de rust mag opzoeken, voorlopig de laatste avond in Bardia Homestay. Net als andere jaren verhuis ik daarna altijd naar Bardia Jungle Cottage, de plek waar het ooit begon, ruim zes jaar geleden. Bij een open avondvuur wisselen Sonja, Budhi en ik nog wat gedachten en ervaringen uit en zoeken vroeg ons bed op. De nachtelijke muziek is goddank verleden tijd. Inmiddels bereikt mij het nodige nieuws uit Nederland met betrekking tot #metoo versie twee. Waar ik normaalgesproken thuis niet veel aandacht voor zou hebben – überhaupt heb ik The Voice nooit gekeken – blijf ik nu een tijdje hangen in alle discussies rondom deze rel. Hoge bomen vangen veel wind. Weer die onveiligheid van kwetsbare mensen ten opzichte van mensen met macht, universeel en van alle tijden.

Als ik de volgende ochtend met nog slechts twee volle tassen samen met Mina in de touctouc stap besef ik dat ik al bijna drie weken van huis ben. Veel gedaan, vooral veel input maar nog nauwelijks output. Ondanks dat ik weet waarom voelt het een beetje frustrerend en daar wil ik snel verandering in brengen. Als het lukt wil ik een dag later een workshop houden voor het beschilderen van wenskaarten. Iedereen kan dus weer kaarten bestellen voor 1 euro per stuk. Na aankomst bij Bardia Jungle Cottage blijkt dat een workshop mogelijk is in de centrale ruimte. We worden ontvangen door de oude heer Khadka, wiens vrouw afgelopen jaar is overleden. De lodge is nu verdeeld over zijn kinderen, waarbij de twee hoofdpersonen, zoons Bikram en Umanga, het terrein in tweeën hebben verdeeld en iedereen een eigen lodge bestiert, met ogenschijnlijk weinig gasten en een desolate uitstraling. Als ik mijn kamer betreed schrik ik een beetje. Smoezelig, onverzorgd bijna, de badkamer die dringend een schoonmaakbeurt nodig heeft. Wel telt mijn kamer drie bedden waardoor Mina kan blijven slapen op de momenten dat zij dit wenst. Ik besluit te blijven totdat het niet meer goed voelt. We doen wederom een vergeefse poging de timmerman te bezoeken, die bij telefonisch bereik stomdronken blijkt. Nu maar hopen op een nuchter moment van de man aan wie ik enkele opdrachten heb toevertrouwd. Gelukkig vindt betaling pas plaats na levering van een goed resultaat.

Vandaag vertrekt Mina in de middag terug naar huis voor het bezoek van haar oude oma en komt morgen terug om samen de schilderworkshop te verzorgen, waarvoor zij de deelnemers gaat uitnodigen. Ik pak mijn spullen uit, maak een en ander schoon en installeer me op deze oude bekende plek. Ondanks dat alle lodges in Bardia op een steenworpafstand van het wildpark gelegen zijn vormen de hier aanwezig apen een belangrijk verschil met mijn vorige verblijfplaats. Ik herinner me diverse voorvallen van deze brutale rakkers. Een zakje pinda’s of koekjes, nog ongeopend, werd binnen een seconde weggegrist. Zolang ze buiten blijven nog enigszins acceptabel, maar met mijn trosje verse bananen op tafel loop ik iets meer risico. Dat heb ik geweten tijdens mijn verblijf in het Indiase Rishikesh zes jaar geleden, toen ik mij op tweehoog veilig waande en nietsvermoedend fruit bewaarde op mijn kamer. Tot twee keer toe kwam er spontaan apenvisite. Zelfs mijn elektronische muizenverjager was niet in staat hen buiten de deur te houden. Nu maar hopen dat alle wilde én tamme beesten vannacht op afstand blijven.

Zo, nu lekker slapen en morgen gezond weer op.

Lieve groet,
Mieke


Doneren kan via IBAN nummer
NL57 TRIO 0320 3366 62 t.n.v. M. Simons o.v.v. project Bardia