Van het coronakastje naar de testmuur.

Lieve lezers,

Vandaag ging het dan eindelijk lukken om een anti-gen coronatest te doen, in het medisch centrum op zo'n twintig kilometer van hier, in Bhurigau. Ik vraag Mina hiernaartoe te komen en samen per touctouc de trip naar het hospitaal te maken. Sonja en Budhi hebben de laatste informatie bijgehouden met betrekking tot de opening van testlocaties in de buurt en vooralsnog kunnen wij in de ochtend terecht. Ondanks de ernst van het virus ook weer een avontuur om in deze contreien een coronatest te ondergaan. Ik heb slechts één vergelijking hierin, de pcr-test een dag voor mijn vertrek en die test vond ik niet vervelend. Een tijd geleden heeft Sonja eenzelfde test laten afnemen en vertelt mij over de gang van zaken in de betreffende kliniek. Iets met een opening in een raam om de test af te nemen, de oversteek van een brede sleuf om überhaupt bij de ingang van het hospitaal te komen. Nogal anders dan wij gewend zijn in Nederland en omstreken. Dat wordt weer een ervaring, denk ik dan.

De touctouc gaat op en neer over de weg, Mina en ik voelen ons als twee schoolmeisjes die iets spannends tegemoet gaan. Voor Mina nog enigszins reëel, voor mij liggen die jaren ver achter mij, al kun je je afvragen of leeftijd er nog toe doet om plezier en avontuur te beleven. Aangekomen in een zijstraat van Bhurigau stopt de touctouc en zie ik meteen de genoemde sleuf als hindernis naar het ziekenhuisje. Nou ja, het moet maar. Qua valpartij heb ik mijn portie twee jaar geleden wel gehad op weg hiernaartoe, nu is corona de uitdaging die ik moet aangaan. Mina vraagt waar we ons moeten melden. Iets verderop dus. Er staat een ellenlange rij mannen en vrouwen, dat wordt wachten. De rij blijkt op een vaccin te wachten, dus wij mogen door. Maar verderop weet niemand precies waar we moeten zijn. Als na een vragenrondje eindelijk duidelijk is waar getest wordt mogen we op een bankje plaatsnemen. Ik zie een serie zuurstofflessen die linea recta uit de grond lijken te zijn gekomen, met flink wat sporen van modder. De man die ons uiteindelijk aanspreekt vraagt om mijn paspoort, neemt een afgescheurd vodje papier en schrijft al mijn vier doopnamen op. ‘Long name, long name, mam’ is zijn begrijpelijke reactie. Tot zover mijn registratie.

Dan het hoofddoel van deze onderneming, de test zelf. Daarvoor mogen we weer naar een andere hoek, helemaal aan het begin. Mensen lopen af en aan, van afstand houden is niets te merken, en wij worden gesommeerd om vóór een smerig raamwerk plaats te nemen. Onderaan links is een opening en daar komt op enig moment het lange wattenstaafje doorheen, die vervolgens mijn rechterneusgat bereikt en dan in de richting van mijn hersenen schiet. Au, dat doet pijn. Nog een keer, en nog een keer. Mina filmt het hele gebeuren, hoort mijn gepiep en zegt ‘I don’t want this’. Het zijn maar een paar seconden, geef ik aan. Niet veel later hoor ik de uitslag: positief. Voor Mina geldt hetzelfde, zij ondergaat moedig haar test met ook een positief resultaat. Het blijft raar klinken, positief testen terwijl het eigenlijk een negatief fenomeen is. De arts spreekt mij persoonlijk aan, vraagt waar ik vandaan kom en adviseert om nog enkele vervolgtesten te doen. Welke, dat mag ik ondervinden.

Weer naar een ander loket. Als de patiënt voor ons klaar is mag ik naar binnen. ‘Out’, zegt de jongeman, waarmee hij mijn jas bedoelt. Dan nog driemaal ‘out’, mijn geldbuidel, sjaal en vestje. Ik mag staande plaatsnemen tegen de muur waar een stoffige witte plaat tegenaan wordt geklemd, tussen roestige staven met groen wasdraad aan elkaar geknoopt, dan word ik in een bepaalde positie vastgezet die me doet denken aan het bevolkingsonderzoek tegen borstkanker, en verschijnt er een flits, een röntgenfoto naar ik vermoed. Klaar is Kees. Idem dito voor Mina, voor wie elke medische handeling of onderzoek nieuw is. Nog even het zuurstofgehalte meten via een apparaatje rond de vingertop. Onze onderzoeken zitten erop, nu wachten op de formele uitslag. Daarvoor weer naar een ander raam, met een dubbele laag gaas ervoor, vergelijkbaar met de schutting bij een biechtstoel waarbij je de ander niet kunt zien maar wel horen. De stem aan de andere kant informeert opnieuw naar mijn klachten en mijn nationaliteit. Over efficiency gesproken. Het geheel volgt niet veel later in de vorm van een uitgebreide medicijnlijst, waarvan we de helft ter plekke krijgen uitgereikt en de andere helft bij een apotheek moeten kopen. Ik kan me niet herinneren dat door corona besmette mensen zonder noemenswaardige klachten in Nederland medicijnen moeten nemen. Ik neem alles aan en trek daarna mijn eigen plan, wél de uitslag serieus nemend. Dan ontvangen we ieder onze longfoto in een persoonlijk tasje. Mina kende dit fenomeen niet eens, de mogelijkheid om ín het lichaam te kijken met iets als röntgenapparatuur. Verbaasd kijken we naar onze eigen longen, misschien leuk om in te lijsten. Mina lijkt perplex over het feit dat zij nu corona heeft. Niets in haar heeft dit ook maar één seconde vermoed, ze had immers nauwelijks klachten. Dit verandert haar kijk op de dynamiek van dit virus zeker waarna haar omgeving eveneens kan leren hoe het werkt. Mensen hoeven er niet ernstig ziek van te worden maar kunnen het wel degelijk doorgeven. Zij wordt er nogal lacherig van en gaat wat vrienden bellen. ‘I am the lucky one’, de eerste in wijde bekendenkring die positief getest is op corona.

Dat wij dit samen ondergaan is best gek en ook weer niet gezien ons intensieve contact van de laatste twee weken, Mina en ik voor het eerst corona-positief en dan samen. Eigenlijk weten we al dat we het er ieder goed vanaf gaan brengen, Mina is ook eenmaal gevaccineerd, maar de besmettingskansen naar anderen moeten goed bewaakt worden. Nog een dag of vijf zoveel mogelijk de regels in acht nemen, quarantaine eigenlijk. Toch lonkt even een terras in Bhurigau, voor een samosa en een koud drankje. We toosten samen op deze gezamenlijke ervaring en beterschap, nemen tenslotte de touctouc terug naar huis.

Wordt vervolgd,
Mieke