Wie is Jacqui?

Volgers van mijn blogs, namaste,

Bijna twee dagen geleden de positieve coronasneltest, bericht van de sluiting van scholen tot eind januari. Hoe staat het er nu voor? Sonja heeft via diverse kanalen gepoogd een plek te vinden voor een medische coronatest, maar het resultaat is dat ik hiervoor voorlopig alleen in Nepalganj terecht kan, op meer dan drie uur rijden, met nieuwe risico’s. Daarvoor ga ik niet kiezen, ik ga uit van een besmetting en gedraag me daar zoveel mogelijk naar de komende week, totdat de klachten voorbij zijn. In combinatie met de schoolsluiting voor mezelf een aanleiding om in alle rust mijn geplande activiteiten tot in detail voor te bereiden. Stukken eenvoudiger dan met te veel uitnodigingen of jengelende enthousiaste kinderen om me heen. Bijna net als thuis dus.

Na mijn herstel is het de bedoeling dat ik in kleine groepjes workshops ga doen, waarbij je vooral de gemotiveerde kinderen overhoudt. We beginnen met het beschilderen van wenskaarten, dan het regenboogproject en als er dan nog tijd over is kunnen we een stukje van de schoollokalen decoreren. Elk blok heeft een aan de jungle verbonden naam gekregen door Bright Futures of Bardia en elk lokaal weer een specifiek onderdeel daarvan. Dit moet op een creatieve manier op de muur worden overgebracht. In tussentijd kunnen Mina en ik de bieb verder inrichten en opleuken, kan ik samen met Tilak het lab aanvullen en opschonen en overleg ik regelmatig met schoolhoofd Bikram of veiligheidsmanager Amrita over de inhoud en vorm van de voorlichting met betrekking tot pestgedrag en geweld, zowel thuis als op school. Dit moet discreet gebeuren, stap voor stap, passend binnen de culturele omgeving. Gisteren hierover overleg gevoerd met Jacqui Holth, vanmiddag de maandelijkse vergadering met haar Australische team. Sonja heeft uitstekende en gezellige plekjes om me terug te trekken en bezig te zijn. Op dit moment zit ik in het theehuis in de tuin, gisteren heb ik twee uur kunnen werken boven in de tuintoren. Beide ruimtes beschikken over elektriciteit en internet. Zo kan ik er op afstand toch een beetje bij zijn.

De naam van Jacqui hebben jullie inmiddels vaker horen noemen. Wie is zij? Een zeer gedreven en bereisde Australische vrouw die zich in hoofdzaak bezighoudt met emotionele intelligentie. Toen zij vijfentwintig jaar geleden met haar aanstaande man door Azië reisde kwam zij hier in Bardia terecht en werd haar partner ernstig ziek. Door adequate hulp van Bikram, toen nog een jongen, kwam net op tijd medische hulp op gang waardoor het leven van Jacqui’s vriend gered kon worden. Toen later hun zoon geboren werd kreeg hij als tweede naam ‘Bardia’ mee, vernoemd naar de plek van deze onuitwisbare ervaring. In de tussenliggende jaren hebben Jacqui en haar man vijftien jaar in Italië gewoond en nog een tijdje in Saoedi-Arabië, zijn uiteindelijk teruggekeerd naar hun geboorteland. Een grote wens was hun zoon een keer mee te nemen naar Bardia om te laten zien waar dit alles had plaatsgevonden. Dit gebeurde een jaar of vier geleden en toen ontmoetten Jacqui en Bikram elkaar opnieuw. ‘Time to pay him back’ was haar reactie toen ze de school zag waarvan Bikram – vader van drie tienerdochters - inmiddels de leider was geworden. Een armoedige toestand met klasjes van bamboe, zonder ramen waardoor er continu ofwel stof ofwel regen de weg naar binnen vond. Ongezond voor de kinderen, slecht voor het materiaal, ik heb dit zo vaak gezien. Een onderwijsplek onwaardig, maar hier vrij normaal. ‘Dit moet anders en daar ga ik voor zorgen’, was de overtuiging waarmee Jacqui terugreisde naar Australië. Met een rugzak aan ervaring en passie wist zijn velen te bewegen mee te gaan in haar plan en zamelde voldoende geld in voor nieuwbouw, een fatsoenlijk sanitair blok, goed meubilair en vele andere zaken, waaronder de opstart van een medische coronahulppost in het dorp. Dit alles aansturend op afstand, want reizen was onmogelijk geworden. Voor die tijd heeft Jacqui deze plek nog diverse malen bezocht, samen met leden van haar team. Dawa, de man die ik ontmoet heb in Kathmandu, is degene die van beide partijen voldoende vertrouwen geniet om regelmatig de voortgang te bewaken. Het resultaat mag er zijn, maar de voltooiing heeft nog wat tijd nodig én een aanhoudende stroom van donaties.

Ruim een jaar geleden hebben Jacqui en haar man hun woning in Sydney verkocht, inclusief een groot deel van de inboedel, en kruisen sindsdien per jeep heel Australië door. Steeds weer vanaf een andere plek zit zij onze vergadering voor. De ene keer slapen ze in een tent, de andere keer huren ze een appartement. Werken lukt kennelijk goed op afstand en zo verkennen zij nu hun eigen land, bij gebrek aan mogelijkheden om Australië uit te kunnen. Jaloersmakend bijna. Hiervoor ben je enorm op elkaar aangewezen en moet je beiden dit avontuur langdurig omarmen. Een ideale test voor menig huwelijk, zou ik met een knipoog willen zeggen. Jacqui hoopt dat nog voor deze zomer de grenzen voor haar opengaan. Hoop doet leven en dat doet zij met volle teugen.

Gisteravond zaten we rond het open vuur buiten, ik op afstand en goed ingepakt, en waren de andere aanwezige gasten Nepalees. Rustige, beschaafde en interessante mensen. De een, groot kunstenaar in enorme metalen beelden, zowel in Nepal als daarbuiten, toonde mij op zijn telefoon een video van het procedé van een vijfmeterhoge Boeddha. Een hele fabriek met medewerkers komt eraan te pas, de vervaardiging van zo’n beeld kan anderhalf jaar duren. Ik overweeg een rondleiding bij terugkomst in Kathmandu. De andere gast is een serieus bergbeklimmer en heeft tot doel om binnen vier jaar de top van de Mount Everest te halen. Ik ben dol op dit soort verhalen, de drijfveren om je leven op het spel te zetten. Ik vraag naar het waarom. Because it’s there.’

De komst van vriend Cornel uit Amsterdam is zeker, hij arriveert de 22e in Kathmandu en neem een binnenlandse vlucht. Zo leuk om opnieuw samen ergens ver weg te zijn, nadat we elkaar in 1986 ontmoetten in een Israelische kibboets. Of vriendin Marie-José de reis naar hier gaat redden is minder zeker. Zij heeft onvrijwillig lang in Wales gezeten, bij haar dochter, en ook corona opgelopen waarna lange quarantaine. Ik kan me zo voorstellen dat ze niet zit te wachten op weer zo´n avontuur, maar misschien wel een positief avontuur. Ze wil nog steeds heel graag, maar wat nu niet lukt kan misschien over een jaar wel. Ook hier, hoop doet leven, en ook Marie-José is een sterke, enthousiaste en bereisde vrouw. Eerst maar eens deze dag goed besteden en niet te ver vooruitkijken. Ook dat is wat de mensen hier overdragen. Zeer heilzaam, zeker in tijden van corona.

Liefs,
Mieke


Doneren kan via IBAN nummer
NL57 TRIO 0320 3366 62 t.n.v. M. Simons o.v.v. project Bardia