Positief of negatief?

Lieve lezers,

Sinds gisteren word ik geplaagd door spierpijn over mijn hele lijf, wat keelpijn erbij. Normaalgesproken zou je zeggen, een griepje op komst. Maar voor het eerst in mijn leven heb ik de griepprik genomen, op advies van enkele wijze mensen in mijn omgeving, uit solidariteit met de overbelaste zorg. Verder was ik toch al van plan om deze week een corona sneltest te doen om te zien wat mijn verblijf in Nepal tot dusver heeft gedaan qua besmetting.

Nadat ik vanochtend al vroeg in de weer was met voorbereidingen voor school, met name het ‘regenboogproject’ kon ik in alle rust ontbijten in de tuin en nog een potje badmintonnen met Sandesh. Mina meldde zich om half 10 en bij gebrek aan zware tassen hebben we de afstand naar school lopend afgelegd. Bij de ingang zat de portier waarover Sonja deze ochtend vertelde, de oom van Budhi die ik vijf jaar geleden ontmoette nadat hij vanuit India was teruggekeerd waar hij jarenlang als monnik had geleefd. Destijds droeg hij nog een oranje gewaad, inmiddels is hij volledig burger geworden en wordt hij een dezer dagen zelfs voor het eerst vader, op een leeftijd van halverwege de vijftig. We begroeten elkaar en vervolgens kom ik in de pre-schoolse chaos terecht van gillende kinderen. Een van de leraren vertelt dat the Principal terug is uit Kathmandu en al aanwezig op zijn bureau. Ik neem de trap naar boven, de trap waar halverwege steevast een penetrante urinegeur omhoogstijgt, en dan word ik opnieuw verwelkomd, deze keer door het hoofd der school Bikram. Weer een kleine ceremonie met sjaal en samen op de foto, uitwisseling van ervaringen in de afgelopen jaren en de bespreking van mijn plannen voor deze periode. Bikram is zeer enthousiast over het ‘regenboogproject’.

Toen ik afgelopen zomer in Wenen was, voor een bezoek aan mijn vriendin Marlene die ik ooit in Bardia ontmoette, dwaalde ik in mijn eentje door de stad, kwam bij Schloss Belvedère en zag aan de oprijlaan een wand van zeventig meter lang, vol kindertekeningen van regenbogen in allerlei vormen. Dit ontwerp van de in New York wonende Zwitserse kunstenaar Ugo Rondinone staat symbool voor de samensmelting van een visuele en poëtische energie. Een prachtig voorbeeld om in Bardia te realiseren, dacht ik op dat moment. Ik nam een aantal foto’s en bereidde later thuis het project verder voor, kocht allerlei schildermaterialen, verzamelde informatie over alles waar een regenboog voor staat en hoop nu, weliswaar in een kleiner formaat, een vergelijkbare wand te creëren van individuele tekeningen en schilderingen. Dit symbool voor zowel verbinding, hoop, belofte, communicatie, geluk en vrede kan straks pronken op dit schoolplein, waar een nieuwe wind waait sinds Bright Futures of Bardia de bamboe hutjes heeft laten vervangen door frisse klaslokalen. Dit verhaal houd ik in vier verschillende klassen, waarbij ik hoop dat bij een aantal kinderen hun eigen regenboogidee al begint te rijpen alvorens daadwerkelijk te gaan schilderen. Daarvoor moet eerst nog het schilderdoek in stukken gesneden worden, door de lokale timmerman opgespannen, een registratielijst voor liefhebbers om deel te nemen, daarna tijd en plaats bepalen. Mogelijk ga ik later nog bij andere klassen langs.

De meeste klassen hebben nieuwe whiteboards, maar markers en borstels ontbreken. Ik geef aan dat materialen niet alleen moeten worden aangeschaft maar ook onderhouden, anders blijft het dweilen met de kraan open. Ook hier weer blij met de leiding die Jacqui neemt in dit geheel, ook zij staat erop dat onderhoud van materialen verbetert. Een goed afsluitbaar laboratorium, regelmatige schoonmaak. Later vertrek ik samen met Mina naar de timmerman voor bestelling van vijf nieuwe whiteboards en bordjes voor de alfabetische bibliotheekindeling. Mijn rug voelt als een stijve plank, we strijken neer voor een samosa en nemen daarna de touctouc terug naar huis. Een gratis massage, dit ritje, hobbel hobbel hobbel.

Terug in mijn kamer doe ik de zelftest die Sonja op voorraad had, wacht de uitslag af en zie twee streepjes. O shit, dus toch! Dit verklaart waarschijnlijk mijn pijn en vermoeidheid. Ik ga meteen naar Sonja, zij checkt opnieuw of deze uitslag klopt en gaat aan de slag met het vervolg. Voor een betere test moet ik naar Budizam, zo’n twintig kilometer verderop. Dit gaat vandaag niet meer lukken, morgenochtend waarschijnlijk per jeep met Sonja, Budhi of iemand anders. Ik informeer Mina hierover, die ook keelklachten heeft. Zij kan morgen mee voor een test en kan ervoor kiezen nu afstand te houden. Dit is wat ik nu zelf ook kan doen, maar ik ben enigszins bezorgd over de mensen met wie ik in contact ben geweest. Er komt een heel keten op gang na zo’n testuitslag. Voor mijn eigen gezondheid ben ik verder niet bang met drie covidvaccins in mijn lijf.

Als ik me een tijdje op mijn kamer heb teruggetrokken roept Sonja, zij heeft slecht nieuws. Vanaf morgen gaan alle scholen dicht in het hele land. De besmettingscijfers zijn enorm opgelopen en dit is blijkbaar het resolute overheidsbesluit. Morgen zouden de schoolexamens beginnen, leerlingen hebben zich voorbereid en nu dit. Voor velen heel triest, maar nog steeds is het virus de boosdoener en niet de boodschapper. Zit ik zomaar in een nieuwe coronagolf in het verre Nepal, mogelijk zelf besmet. Ik neem het maar zoals het komt, zal me niet vervelen, misschien genieten van de broodnodige rust. Als er tegen de avond op mijn kamerdeur geklopt wordt staat daar Shistri, het meisje van de overkant dat mij altijd trouw haar tekeningen toestuurt. Zij is het zusje van Sabina, die nu in Kathmandu studeert en ik had haar nog nooit persoonlijk ontmoet. Moeilijk te weerstaan, dus ik bedenk iets om haar blij te maken, geef haar wat blanco wenskaarten en een aantal tubes acrylverf met kwastjes mee. ‘My mother is also waiting outside’, zegt ze vervolgens. Ik leg uit dat ik misschien besmet ben, maar dat we zeker even gezellig bij het open vuur kunnen zitten, op afstand. Het meisje is zo blij me te zien en schilderspulletjes te krijgen. En uiteraard word ik uitgenodigd een keer te komen eten. Gelukkig vragen ze wat ik vooral wel en niet lust. Een stukje verbinding, de regenboog. Shistri gaat vast een prachtige regenboog schilderen.

Voor Sonja was en is de coronatijd ook zwaar. Elke dag krijg ik een stuk van haar verhaal mee en stijgt mijn bewondering. Hun belangrijkste inkomstenbron is deels weggevallen, het contact met buitenlandse gasten ook. Dan valt het niet altijd mee om ver afgelegen te wonen, in onzekerheid over wanneer het leven weer doorgaat. Nu is het vooral overleven. Afgelopen zomer is Sonja ruim twee maanden in Nederland geweest, heeft vooral gewerkt om een nieuwe buffer te creëren, kon hiervoor gelukkig in de horeca terecht bij een vriend op Terschelling. Samen hebben wij nog een dag gewandeld, halverwege Limburg en Friesland, op de Utrechtse Heuvelrug. Nu misschien weer een nieuwe golf die vraagt om een langere adem. Gelukkig gaan ook hier de vaccinaties door, volgens mij de enige weg om het virus uiteindelijk de kop in te drukken. Ik wacht mijn test van morgen af en zal mijn quarantaine zonodig wel uitzitten. Go with the flow, daar komt het steeds weer op neer.

Tot snel,
Mieke