Bardia én ontspanning bereikt.

Goedemorgen, namaste,
Bij deze mijn eerste bericht vanuit Thakurdwara, zoals het uitgestrekte dorp heet bij Bardia National Park. Wat is de busreis goed verlopen, tegen alle verwachtingen in! Ondanks dat ik er ontspannen aan begon, wederom dankzij mijn gouden steun en toeverlaat Mina, was er onderhuids toch de angst voor slapeloosheid met uitputting tot gevolg. Ik ben de jongste niet meer en dan voel je zo’n nacht nog dagenlang na-ijlen, alsof je tot de morgenstond in de kroeg hebt gezeten. We hadden een comfortabele plek voorin met kantelende stoelen, ik aan het raam. Rijden maar. Ter voorbereiding hadden we een overheerlijke portie echte vlaamse frieten genuttigd in een niet eerder ontdekt tentje in Thamel, Kathmandu, met dé mayonaise erbij. Mina smulde ervan, wist niet dat dit zo lekker kon zijn. Deze mayonaise is daar niet te koop, maar wordt zelf bereid en aangezien ik per se Mina’s familie – die zelf wel frieten bakt – hiervan wil laten proeven heb ik de kok gevraagd om een flinke portie in te pakken. Geen probleem.

Gewapend met een grote fles water en wat vers fruit begonnen we aan de lange reis. Eerst een paar uur afdalen vanaf ruim 1300 meter hoogte, tijdens spitsuur dus stapvoets, daarna de lange rechte maar hobbelige weg naar Butwal, urenlang. Om de zoveel uur is het P-time, dan kan iedereen tussen de struiken verdwijnen voor een kleine of grote boodschap, of er wordt gestopt om iets eet- of drinkbaars te kopen. De eerste uren worden op groot scherm voorin nog Bollywoodfilms en muziekvideo’s vertoond met een teringherrie, maar daarna wordt iedereen rust gegund. We vielen in een diepe slaap, af en toe even wakker en merkbaar ver verwijderd van de grote stad. En toen kwam het daglicht terug, op slechts zes tot zeven uur verwijderd van Bardia, veertien uur reizen later. Op een grote busparkeerplaats stonden rijen met kraampjes opgesteld voor ontbijt. Nou ja, verse koffie of thee en veel snacks, wat ik niet als ontbijt beschouw. Om goed wakker te worden een stevige zwarte koffie en even naar de hurk-wc. Terug in de bus kwam er een appje van Tilak, de onderwijzer in exacte vakken, met de vraag hoe laat we zouden arriveren. Hij wilde mij meteen meenemen voor een tripje naar Surkhet (paar uur reizen!) met zijn leerlingen. Moeilijk om te weigeren, maar dit gaat echt niet gebeuren, dacht ik. Eerst maar eens goed landen bij Sonja, bovendien op haar verjaardag, en dan prioriteiten stellen voor het vervolg.

Steeds meer bekende plekken kwamen voorbij, van boeiend commentaar voorzien door Mina. We passeerden de nieuwe brug, grote trots, over de Karnali-rivier en ik voelde de opwinding stijgen om bijna weer in Bardia te zijn. Mina vertelde over de toename van luipaarden in het wildpark. Zij verschuilen zich overdag grotendeels, maar gaan in de nacht op zoek naar voedsel en steeds vaker bij de mensen. Zo is haar hond al doodgebeten, ook de hond van de familie Khadka waar ik vaker logeer, en kan het dus zomaar gebeuren dat je oog in oog komt te staan met een luipaard, als je bv ergens logeert met een buitentoilet. Als prooi schijnen ze nu nog dieren boven mensen te verkiezen, maar ja, ik moet er toch even niet aan denken. En ook later niet. De mensen hier leven ermee, ik vind het zeer interessant om te ontdekken hoe ze dit doen, maar om hier als westerling te wonen is toch echt heel moedig. Díe vrouw, mijn Friesche vriendin Sonja, zie ik als we haar Homestay bereiken, nadat we in het dorp onze enorme bagage in een touctouc hebben geborgen, ook weer zoiets waarvan ik nooit geloof dat het mogelijk is. ‘Kan niet bestaat niet’ blijkt hier steeds weer op te gaan. Met open mond bekijk ik die taferelen en kan alleen maar stil zijn of glimlachen.

Enfin, we begroeten Sonja met felicitaties voor haar 49e verjaardag, zoon en knuffelbeer Sandesh vliegt me om de nek. Mina reist door naar haar nabij wonende familie en ik installeer me in de prachtige schone kamer. Wat heb ik daarnaar verlangd! Even later word ik bediend met verse thee en honingtoast, wat bijpraten en dan tijd voor een middagdutje. Ik doe mijn eerste handwasje, tijd om alles op te schonen. Bagage uitpakken en goed verdelen over de diverse bestemmingen. Na mijn dutje trek ik schone kleren aan en nestel me rondom het kampvuur. Budhi, Sonja’s partner, bereidt de barbecue voor. Scharrelkippenboutjes worden een voor een op de grillplaat gelegd. Enkele andere gasten schuiven aan, waaronder een jong Frans stel uit de Pyreneeën. Leuk om weer eens Frans te spreken en informatie uit te wisselen over onze drijfveren om hier te komen. Zij zijn vooral bergbeklimmers, hebben recent de tocht naar Everest Basecamp gemaakt en gaan terug voor een rots- en ijsbeklimming van een moeilijke ‘peak’. Ze wonen in de omgeving van Lourdes, in Argeles-Gazost. Ik vertel over mijn ouders, die elkaar daar voor het eerst ontmoet hebben, maar ook over de camping in Argeles-Gazost waar Anton en ik in 2015 waren en van waaruit ik per fiets de Aubisque beklommen heb. Zoveel herinneringen aan deze regio, ook de start van mijn Camino de Santiago in St.Jean-Pied-de-Port in 2001. Zij kennen het allemaal.

Dan wordt Sonja’s verjaardagstaart opgediend. Budhi, dochter Uhsa, zoon Sandesh en enkele vrienden zijn erbij gekomen. Sonja blaast de kaarsjes uit, we zingen massaal Happy Birthday en toosten met de drankjes die Budhi serveert. Rumpunch voor mij, zoete Nepalese wijn voor enkele anderen. Daarna lonken de kippenboutjes waarbij de kok des huizes nog wat gerechtjes serveert. Rond tienen voel ik dat het tijd is voor een nieuwe slaap, maar dan in horizontale positie. Morgen om 11 uur wacht mijn lunch bij Mina’s familie, vader, moeder en zeven dochters.
Ik voel mij gedragen door de mensen hier, maar ook door jullie ondersteunende woorden en gulle donaties die maken dat ik doorga. Vele kleintjes maken één grote.

Dank, ook namens de mensen hier,
Mieke


Doneren kan via IBAN nummer
NL57 TRIO 0320 3366 62 t.n.v. M. Simons o.v.v. project Bardia