Een bijzondere uitnodiging.

Lieve mensen,

Nog steeds in Kathmandu, na een rusteloze nacht ten gevolge van een enerverende dag, schrijf ik nog maar mijn belevenissen van gisteren op. Ook met het oog op de komende busreis, die wellicht voer voor een volgend verhaal zal brengen.

Gisteren om 10 uur in de ochtend ontmoette ik Ashish, de jonge student van 20 jaar, ook afkomstig uit Bardia. Voor wie het wil weten, dit is en blijft mijn belangrijkste criterium om mensen te ondersteunen en degenen bij wie het contact wederzijds is hebben daarin het meeste geluk. Het Joods gezegde 'wie één persoon redt heeft de wereld gered' vormt een grote inspiratiebron. Maar goed, Ashish kwam stralend binnen, hij had al mijn blogs gelezen! Gewoon met behulp van Google vertaler, heel blij dat zijn naam er een paar keer in voorkwam. Er kwam een zeer persoonlijk gesprek op gang, over zijn ambities en de vele hindernissen op weg naar zijn doel om een fijne maatschappelijke positie te verwerven. Hij is hierin zelf heel actief en vraagt mij om mee te denken. Mensen, organisaties, uitwisselingsprogramma's, er zijn legio mogelijkheden voor hardwerkende ambitieuze mensen zoals hij, maar de factor geluk speelt ook altijd een rol. We bespreken alle opties een voor een en hopen dat ergens het muntje de goede kant uitvalt. Dit is wat we voorlopig kunnen doen. Weer die optie van de Pabo.

Dan vertel ik hem over mijn plannen voor BBAS school, waar hij tien jaar basisonderwijs genoten heeft. Ik vraag hem naar fysiek geweld. Ja, zelfs hij is meerdere malen afgeranseld door een onderwijzer, zodanig dat hij dagenlang niet op het zadel van zijn fiets kon zitten. Hij vertelt dit lachend, maar ik neem het serieus, zeg dat redenen als een fout antwoord en dergelijke nooit of te nimmer een afranseling rechtvaardigen. Geen enkele reden trouwens, behalve om een aanval te pareren. Het gebeurde ook op mijn lagere school, vooral met wat baldadige jongens. Toen ik tijdens een schoolreünie een van die jongens vroeg hoe hij dit destijds ervaren had reageerde hij heel laconiek. Eigenlijk was hij het al vergeten, zo normaal was dit kennelijk voor hem in die tijd. Agressie mag nooit normaal worden, in mijn ogen. De basis voor oorlog begint daar.

'I am so grateful you came into my life', zegt hij een tijdje later, 'you are like a mother to me'. Sterker nog, ik heb meer belangstelling voor hem dan zijn eigen bloedfamilie. Daar heb je het weer, waar ken ik dit van? 'Die Wahlfamilie' noemde de Oostenrijkse Sarah haar vriendenkring, toen ik haar deze zomer ontmoette in Wenen. Blijkbaar hoort dit allemaal bij het leven en werken de dingen vaak anders dan ons ooit is voorgespiegeld, ons verwachtingspatroon steeds weer beïnvloedend. Ashish vraagt om zijn familie in Bardia te bezoeken, hij blijft voorlopig in Kathmandu. Met de tijd die voor me ligt moet dat lukken. Hij vertelt over zijn vriendin, zijn geliefde, met wie hij al vier jaar een relatie heeft. De eerste jaren in het geheim, nu meer openlijk. Hij toont een foto van vijf jaar geleden waarop ik naast dit meisje sta. Ook zij is nu een jonge vrouw geworden, studerend in Kathmandu. Ashish neemt zijn nieuwe laptop in ontvangst en geeft zijn oudere trage laptop door aan een ander.

In de middag bezoeken Mina en ik de boekhandel voor de laatste keer voor de aankoop van een kleine serie literatuur voor het college hier in Kathmandu. Blij om te zien dat zelfs 'Sapiens' van Yuval Noah Harari bij de collectie zit. Ik ontmoet de pater familias weer sinds twee jaar en raak in gesprek over mijn nieuwe boek, wetend dat hij ook een uitgeverij runt en vaker buitenlandse schrijvers helpt. Daar wil hij graag aan meewerken en geeft de nodige informatie mee. Vooral een e-book via dit kanaal zou ideaal kunnen zijn. Het transport van papieren boeken kan een probleem vormen. Ik neem het serieus in overweging.

We nemen opnieuw de minibus naar het college met in mijn grote rugzak de drie laptops voor de meisjes. Terwijl ik hier nog niets van een anderhalvemetersamenleving heb ontdekt zie ik bij het passeren van een militaire kazerne honderden soldaten, keurig opgesteld in rijen op anderhalve meter. Het kan dus wel, denk ik met een glimlach.
Bij het college gearriveerd neemt de 'principal' de boeken in ontvangst, gaan we samen op de foto en overhandig ik de laptops tijdens de pauze van de meisjes. Weer drie mensen blij. Tijdens onze terugreis zie ik dure winkels met prachtige sari's. Ik vraag Mina of zij ooit een sari heeft gedragen. Nog niet, maar binnenkort zal zij daarin moeten verschijnen op het eindfeest van haar tweejarige studie. Liefst een zwarte of donkerbruine.

Nadat Mina en ik ons avondmaal achter de kiezen hebben - ik rijst met groente, zij een hamburger - nemen we even afscheid. Ik heb nog een avondafspraak, met Bishesh Gautam, de man uit Bardia die voor het Ministerie van Onderwijs werkt. Een tijdje weinig van elkaar gehoord, maar in mijn aanloop naar deze reis zocht hij weer contact. We ontmoeten elkaar in de tuin van Gaia, waar een knapperig vuur de ruimte verwarmt. Hij wil weten hoe mijn afgelopen jaar verlopen is. Ik vertel over de zware gebeurtenissen en hun impact op mijn emoties, maar ook het geluk van corona gespaard te zijn en zelfs de lockdown vaker als prettig te hebben ervaren vanwege de verplichte rust en mogelijkheden tot veel lezen en schrijven. Zelf is hij besmet geweest en heel ziek. En dan komt het grote nieuws: hij gaat trouwen! De eeuwige vrijgezel is door zijn familie aan een goede huwelijkskandidate voorgesteld en heeft na kort beraad en een ontmoeting met de jonge vrouw besloten om 'ja' te zeggen. Ik ben blij voor hem, maar ook enorm verrast dat een man van de wereld een gearrangeerd huwelijk aangaat. Wel in vrijheid, hij had kunnen weigeren maar zag zelf ook dat deze verbintenis tot iets goeds kan leiden. We bespreken de zegeningen en beperkingen van een huwelijk, ik heb wel wat ervaring die ik graag deel. Vergeet de roze wolk, maar met een gezond realisme kun je er samen iets van maken.

'Next month our wedding will happen and I invite you as the only foreign guest'. Wat??? Ik ben zeer vereerd en zie zelfs kans op deze uitnodiging in te gaan. Half februari zou ik toch al mijn verjaardag hier willen vieren, de jongelui hebben mij verboden om eerder te vertrekken. Nu komt daar de bruiloft van Bishesh bij. Misschien moet ik nu zelf ook op zoek naar een sari? Ik zou best eens in die kledij op de foto willen, maar thuis zal die prachtige outfit in de kast blijven hangen. Of ik laat hem hier voor een volgende keer. Er komen vast meer bruiloften met al die jonge mensen die ik ontmoet. Ashish met zijn geliefde?!
Insjallah.

liefs, Mieke