Koud, vuil en hartelijk.

Lieve volgers,

Gek is dat, hoe dingen werken, hoe alles vervaagt in de loop der tijd en op afstand. Du moment dat ik weer Nepalese grond onder mijn voeten voelde wist ik precies hoe het ooit was. Vooral de geuren roepen gemakkelijk associaties op en die zijn hier niet mis.

Enfin, de Schipholcontrole had ik al weergegeven. Ik verwachtte derhalve geen vol vliegtuig naar Istanbul, maar daar klopte mijn inschatting al niet. Bomvol zat het hele toestel, twee stoelen links, twee rechts en vier in het midden. Omdat ik geen stoelkeuze had gemaakt viel mij een onsympathieke plek ten deel, ergens in het midden waar je dus geen kant uit kunt als je bv even naar de wc moet. Waarom doe ik dit toch allemaal, was de vraag die mij die dag de tweede keer te binnen schoot, aan beproevingen geen gebrek. Of uitdagingen, zoals sommigen dit uitleggen.
Ik vond de luchthaven in Istanbul zwaar veranderd, totdat bleek dat het om een geheel nieuw vliegveld ging. Voor de vervolgvlucht naar Kathmandu veranderde de passagierssamenstelling. Turken maakten plaats voor Nepalezen, een stuk sympathieker in mijn optiek. Opnieuw een bomvol vliegtuig, weer die vermaledijde plek in het midden, maar dan zeven uur lang. Dan voel je toch de leeftijd. Voor wie met mij te doen heeft nu, ik doe alles vrijwillig!

Bij het krieken van de dag keek ik naar links en zag de Himalayatoppen verschijnen, altijd weer een bijzonder moment. Eenmaal uitgestapt dacht ik: alles is verder goed verlopen, zwaar, maar zonder de bekende tegenslagen. Normaal koop je je visum hier op de luchthaven, deze keer had ik het in oktober al op het consulaat in Amsterdam gehaald. Dat scheelt natuurlijk tijd, dacht ik als vanzelf. De jonge vrouw van de douane keek in mijn paspoort en visum, toen op haar scherm en begon driftig te telefoneren. Mijn paspoort dat ik zes jaar lang gebruik, onveranderd, nu inclusief een vers visum, bleek vragen op te roepen. De rij achter mij drukte op mijn gemoed, geduld is niet mijn sterkste kant. Een van de dingen die ik hier doorgaans opdoe, je moet wel, zonder geduld ben je hier nergens. Iets in hun systeem klopte niet met mijn paspoortgegevens. Uiteindelijk is het wel verholpen, maar een nieuwe beproeving kon ik er niet meer bij hebben. Toen ik mijn bagage na lange tijd niet voorbij zag komen was ik er klaar mee. Mijn hele handel was voor het gemak ergens in een hoek geparkeerd.

En toen bleek de hele voorgevel van de luchthaven gemoderniseerd, zelfs met lift en tunnel erbij. Bijna buiten werd ik op mijn schouder getikt en keek daarna in het gezicht van Mina, mijn geliefde studente uit Bardia. What a surprise! Buiten wachtte mij een nieuwe verrassing: Ashish, ook een student uit Bardia. Beiden hadden bloemen en andere decoraties bij zich. Normaalgesproken word ik altijd aan het eind pas gehuldigd, deze verwelkoming was nieuw. Alle leed in een klap vergeten en mijn vraag waarom ik al die hindernissen steeds weer opzoek was beantwoord. Twintig uur lang een mondkapje gedragen en hier ging het gewoon door, zelfs buiten. Maar goed, als dat alles is. Laxman, vriend van mijn Weense vriendin Marlene en bij wie ik ging logeren, had mij ook gespot en samen zijn we het weerzien gaan vieren met goede koffie. Met pijn in mijn hart moest ik de jonge mensen achterlaten en vertrok per taxi naar mijn verblijfplek.

Al eerder twijfelend of dit wel een goede keuze was bleek de bevestiging bij aankomst. Ondanks dat ik een eigen ruime kamer met badkamer kreeg aangeboden op vier hoog werd ik beschouwd als deel van de familie. Samen eten, socializen, doorgeven als ik even weg was, dat soort dingen. Geen vrij gevoel, geen prettige buurt, ver verwijderd van alles waar ik naar toe wilde én nog belangrijker, geen internet op mijn kamer. Daarvoor moest ik naar de woonkamer, met de vijfkoppige familie om me heen die stuk voor stuk om een praatje verlegen zaten. Zulke hartelijke mensen wil je niet teleurstellen. Sangita, de vrouw des huizes, deed haar uiterste best in de bereiding van een maaltijd, maar ik proefde vreemde dingen en durfde niet te weigeren. Blijkbaar ben ik toch niet zo geschikt in een snelle aanpassing en heb ik vooral tijd voor mezelf nodig met veel vrijheid. Hoe gaat ik dit in godsnaam oplossen zonder de familie te kwetsen, Marlene's vrienden bovendien? Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, dus ik was al snel overtuigd van een spoedig vertrek en heb dit meteen medegedeeld. Ik las de teleurstelling op hun gezichten, maar ze herpakten zich snel en konden mijn keuze begrijpen, hopend dat we elkaar wel nog zouden zien om iets te ondernemen. Dat is andere koek dan deel uitmaken van een familie waarvoor ik niet gekozen heb. Voor een ander wellicht heel fijn, maar ik hecht veel aan privacy.

Die avond kon ik de slaap niet vatten en had het ijs- en ijskoud. Laag over laag aan kleding aangetrokken, inclusief ijsmuts. Ook nog geen internet, wat nu? Ik heb wel tien potjes Patience gespeeld om de tijd te doden en moet toch in slaap zijn gesukkeld. Na een ontbijt van koffie, warm water, chapati, omelet en vers fruit was ik blij toen de taxi kwam voorrijden om mij m'n vrijheid terug te geven.

Yes, I know, zei de chauffeur toen ik aangaf waarheen. En dan rijdt hij plots een parkeergarage binnen, ver van mijn hotelletje vandaan. Ik verzocht hem dringend naar de juiste plek te rijden, weer dat gebrek aan geduld. 'Andes House' is mijn nieuwe plek, gezellig en dichtbij de plekjes waar ik deze dagen wil zijn. Eenmaal gesettled zocht ik contact met de meisjes uit Bardia, die hier inmiddels studeren en spraken af elkaar in de middag bij restaurant Gaia te ontmoeten voor een etentje, gesponsord door goede vrienden die zeer betrokken zijn bij Nepal en de zorg voor een studente in het bijzonder.

Eerst een nieuwe simkaart, dan op naar Gaia waar de girls al zaten te wachten. Een warm weerzien en voor hen een zeer luxe plek. Hier kwam ik altijd graag, vooral vanwege de gemengde keuken en schone omgeving. De meisjes zochten onbekende drankjes uit en proefden voor het eerst pizza, in punten geserveerd. Ashish kwam er later bij en we hebben een videocall met de sponsorvriendin in Nederland gedaan. Veel vreugde, verhalen en plannen om hun plek te gaan bekijken, waarbij ik ook hoop een college te mogen bijwonen. Ondanks de speciale datum had ik geen oudejaarsgevoel. Daar hoort toch de Nederlandse sfeer bij, televisie desnoods, maar ook de bekende hapjes en drankjes. Maar geen klagen, alles is goed.

Al mijn apparatuur is verstoord, ik ben aangewezen op een kantoortje hier om de hoek en word daar goddank prima geholpen. Zowel laptop als tablet als iPhone moeten aangepast. Echt van die dingen die je vergeet als je comfortabel in Nederland zit en alles werkt. Jullie merken al dat ik geen probleem heb met het vullen van de tijd, Patience is niet meer nodig.

Nog brak van de reis en de jetlag volgt opnieuw een zware nacht, waarna ik besluit tot een verwennerij bij 'Seeing Hands', een lichaamsmassage door blinden waar ik al vaker was. Blindelings weet ik de plek nog te vinden en ben opgetogen meteen Bima te zien zitten, mijn favoriete masseuse. Ik meld mij als 'Maria from Holland' en ze weet het meteen. Ik onderwerp me aan haar sterke handen en we vertellen over de afgelopen periode. Mijn jaar was zwaar, het hare echt overleven. Als alleenstaande blinde moeder met een zoontje van zeven, geen alimentatie bovendien en weinig werk kon ze haar hoofd eigenlijk niet boven water houden. Mensen hier zijn veerkrachtig, maar er zijn grenzen. Geen toeristen, geen inkomsten. Ik besluit een van de donaties aan haar te besteden en beloof nog enkele keren terug te komen.

Deze middag was mijn afspraak met Dawa, contactpersoon binnen Nepal voor Bright Futures of Bardia, het Australisch team waarvan ik sinds enkele maanden deel uitmaak, als Nederlandse tak. Hij heeft alle meegenomen laptops en telefoons opgehaald voor 'refurbishing' en we hebben mooie gedachten uitgewisseld. Zodra de laptops gereed zijn kan ik mijn vertrek naar Bardia plannen en reis samen met Mina per bus. Een binnenlandse vlucht vind ik nog te duur, zeker nu het mogelijk is om relatief veilig per bus te reizen. Daarna ontspannen bij Sonja voordat de activiteiten op school van start gaan. En daarna is het wachten op vriend Cornel en vriendin Marie-José.

Voor iedereen die klein of groot wil doneren, in alle vrijheid, ik vermeld vanaf nu onder elke blog de gegevens daarvoor. Je leest vanzelf welke bestedingen gedaan worden. Ook sponsoring van een enkele student is een optie, voor omgerekend 40 euro per maand geef je iemand de kans op een betere toekomst en kun je persoonlijk contact onderhouden. Een verrijking voor beide partijen.

Morgen een nieuwe dag,
lieve groeten vanuit Kathmandu.
Mieke

Doneren kan via IBAN nummer
NL57 TRIO 0320 3366 62 t.n.v. M. Simons o.v.v. project Bardia