Geduld is een deugd.

Beste thuisblijvers,
Het had niet veel gescheeld of mijn verhalen waren nu al ten einde. Vorige nacht - nog in Delhi - ging mijn scherm op zwart, helemaal 'out of the blue'. En al mijn pogingen ten spijt, de laptop deed helemaal niets meer. "Shit", dacht ik, "er is ook altijd wat". Zorg je aan de ene kant dat alles op orde is wat ooit is misgegaan, gaat het aan de andere kant weer mis. Zijn dit misschien communicerende vaten? Gewoon, dat er - hoe dan ook - iets mis moet gaan? Eigenlijk kan ik daar wel mee leven. Tenslotte is dat ook wat mij zo aantrekt in een land als Nepal. Dingen gaan mis en dat accepteer je. Vervolgens kijk je wat je er aan kunt doen. En daar zit de crux: ik brak mijn hersens over 'hoe kan dit nu' en 'wat heb ik fout gedaan'? Loslaten Mieke, je bent zo in Nepal en daar komt het vast goed.

Normaal, thuis, staat mijn laptop op een andere kamer. Maar hier staat ie vlak naast mij, als een soort van slaapkamermaatje, dus ik bleef toch een deel van de nacht als een junk proberen, met als gevolg dat ik verre van uitgeslapen was voor mijn volgende verplaatsing, van Delhi naar Kathmandu. Het inpakken van de bagage blijft altijd een klus, dus daarvoor op tijd mijn wekker gezet. Ook om samen met Willeke en Be te ontbijten en mijn taxi van 10 uur te halen. Eigenlijk had ik nog geen tijd gehad om het tijdsverschil rustig te overbruggen, maar het was het waard, de uitstapjes, gesprekken en gezelligheid met Willeke en Be.

Na een warm afscheid brengt een oude Sikh mij naar het vliegveld en bij daglicht zie ik hoe onvoorstelbaar luxe deze route is geworden. De meest exotische planten langs de route, kilometers lang. En, raar maar waar, ik zie zowaar een heilige koe op de middenberm, die zich toch erg eenzaam moet voelen tussen het snelverkeer. Vele multinationals gevestigd in ultramoderne torens. Als dit in twintig jaar bereikt is moet het misschien ooit mogelijk zijn om alle armoede hier uit te roeien, voor 1,3 miljard mensen.

De megalomane luchthaven is werkelijk luxer dan ik ooit gezien heb, al was ik hier eerder. Maar daarna is men niet gestopt met bouwen. Ik ben nog nooit in Dubai of Singapore geweest, die dit mogelijk overtreffen. Helemaal verbaasd ben ik over de voorkomendheid van al het luchthavenpersoneel. Bij binnenkomst kon er geen vriendelijk woord af, nu weet men niet van ophouden en dat is heel prettig. Even besluipt mij de gedachte dat men mensen hier liever ziet gaan dan komen. Mij wordt een aanbod gedaan om businessclass te reizen, waarom weet ik niet precies. Maar het is helaas niet gratis. Dus weiger ik met de mededeling dat ik voor anderhalf uur vliegen geen honderd euro extra ga betalen. De medewerker vraagt of ik mij dit niet kan veroorloven. "O ja, dat kan ik wel, maar dat geld breng ik liever naar Nepal", is mijn reactie.

In het vliegtuig maak ik kennis met een Brits echtpaar, voor het eerst in Azië en dus ook naar Nepal. India vonden ze lastig. Ik vertel over mijn ervaring met Nepal en hoop dat ze net zo enthousiast worden als ik. Ze blijven slechts een week, doen per luxe taxi de driehoek Kathmandu-Pokhara-Chitwan. Ik vertel een stukje van mijn ervaringen en hoop dat het voor hen net zo min tegenvalt als voor mij en vele anderen.

Als ik in de verte de Himalayatoppen voorbij zie trekken en vervolgens de eerste armoedige huizen van Kathmandu word ik meteen blij. Hier voel ik mij zoveel meer thuis dan in India. Bij aankomst op Tribhuvan International Airport komen drie vluchten gelijktijdig binnen, wat betekent enorme wachtrijen voor het visum, de douane, de geldautomaat en de bagageband. Het valt mij nog steeds niet mee om dit geduld op te brengen en snap werkelijk niet waarom alles zo lang moet duren. Terwijl ik in de zoveelste rij sta te wachten word ik aangesproken door een jonge Francaise, die iets zegt als 'you need to be patient here'. Dit brengt ons gesprek op gang, even later in het Frans, en zij vertelt dat ze voor het eerst alleen reist, bijna 8 weken lang door Nepal. Ze wil dolgraag kennismaken met de bevolking, na haar 10-daagse bergtrekking. Dus... ik vertel over mijn ervaringen in Bardia en daar heeft zij wel oren naar. We wisselen informatie uit en beloven contact te onderhouden. En dit gebeurt ook vaak daadwerkelijk, zo is mijn ervaring.

De Nepalese officials zijn werkelijk om te knuffelen, zo vriendelijk. Mijn vliegreis van anderhalf uur, waarvoor ik bijna een dag onderweg ben geweest, is hiermee snel vergeten. Een prepaid taxi brengt me naar mijn hotel. Een heerlijke plek, beter dan ik ooit had in Kathmandu, met eenvoudige maar nette kamer. Kers op de taart vormt de restauranttuin, zo sfeervol. Als ik mij geïnstalleerd heb ben ik toe aan een cocktail en een lichte maaltijd. Terwijl ik wacht begint een oudere Nepalese man een gesprek met mij. 'Johnny Walker' noem ik hem al snel in gedachten. Onder tafel staat een royale fles Johnny Walkerwhisky waaruit hij zichzelf regelmatig bijschenkt. Verder merk ik vooralsnog geen rare dingen aan hem.

Heel handig dat ik hier de weg al ken, zo kan ik in het donker nog even op zoek naar een zaakje voor een Nepalese Simkaart, omdat ook mijn iPhone niet optimaal werkt en al helemaal niet voor weinig geld. Al heel snel wordt mijn vertrouwen in de Nepalees bevestigd. Ik kan bellen met Nederland - Anton en mijn vader - en financieel merk ik er weinig van.

Vandaag lang geslapen. Ik voel behoefte even niets te moeten, te acclimatiseren en even op pad te gaan voor de eerste noodzakelijke spullen. Dat betreft in eerste instantie mijn laptop. De hotelhouder beveelt een adres aan, twintig minuten lopen (wat ik inmiddels weer kan) en ook dat blijkt te kloppen. In een klein zaakje word ik twee verdiepingen hoger geleid en daar zitten de IT-deskundigen, die mijn probleem in minder dan een kwartier oplossen. Prijs? vraag ik. Wat je wil geven. Zo ken ik de Nepalees. Zelden ergens op uit, altijd bereid om jou van dienst te zijn. En ik denk dat dit vele reizigers voor hen inneemt. Waaronder Tom Dumoulin?

Hij is namelijk momenteel op huwelijksreis in Nepal. Ik hoorde het van Anton en zag het later via google. Ik als wielerliefhebber weet dat Tom niet houdt van zijn bekendheid, dus mocht ik hem toevallig tegenkomen dan doe ik of mijn neus bloedt. Het zou toch van de gekke zijn om een Maastrichtenaar in Nepal te ontmoeten en niet in Maastricht. Ik hoop dat Tom en zijn vrouw Thanee hun wittebroodsweken ongestoord kunnen doorbrengen in misschien wel witte Himalayasneeuw.

De middag spendeer ik aan rustig ronddwalen, al een beetje zoekend naar de 'bestellingen' van een aantal bekenden. Het aanbod aan mooie producten is hier zo gigantisch. Menigeen weet dit inmiddels van mij en ik vind het heerlijk om op zoek te gaan. Nu oriënterend, bij terugkomst hier ga ik over tot aankoop. In een van de straatjes kruipt een misvormde man voort over de grond, een geldbakje voor zich uit schuivend. Tot mij vreugde zie ik diverse Nepalezen een briefje deponeren in zijn geldbakje, dus ik volg. Verder bezoek ik enkele bekende eettentjes om mensen te begroeten.

Zoveel activiteit brengt ik thuis doorgaans niet meer op in één dag, dus het is goed zo. Lekker naar mijn kamer, dit verhaal schrijven en misschien nog een klein hapje in de tuin beneden. Met of zonder Johnny Walker.

Een warme groet,
Mieke