Mijn eerste schooldag.
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
10 December 2015 | Nepal, Bardiya
Dag allemaal,
Vandaag is mijn afspraak met de manager van deze lodge, tevens hoofd der school in dit dorp. We lopen samen richting school, waar om 10 uur het lesprogramma begint. Ik denk 'lekker wat rondkijken, fotograferen en daarna zien we wel'. Er wordt verder niet over gesproken.
Er blijken hier twee scholen te zijn, een van de overheid en een prive-school. Wij stappen het terrein van de privéschool binnen, waar zich al vele kinderen verzameld hebben, enkele leerkrachten hier en daar. Ik word veel begroet en vraag voorzichtig of het bezwaarlijk is wat foto's te maken. 'No problem, mem'. Als de bel gaat aanschouw ik het officiele begin van de schooldag hier, waarbij alle leerlingen in rijen gaan staan en vervolgens hun ritueel uitvoeren. Dan ieder naar eigen ruimtes voor de lessen, de kleintjes in ronde hutjes.
Het hoofd der school geeft aan waar ik vandaag geplaatst word. 'This is your class the first hour'. Betekent dit dat ik tussen de leerlingen ga zitten en aanschouw hoe het er aan toe gaat? Nee, geen leerkracht verder, dat word ik geacht te zijn! Nou, dan maar weer het diepe in.
Vooraf had ik al een en ander bedacht hoe ik mogelijk een les of presentatie zou kunnen geven, maar toch zeker niet nu al. Jawel, starten maar. Een groep jongens en meisjes van twaalf jaar oud. Nou, ze vinden het wel apart, zo'n blanke juffrouw. Ik stel mezelf voor, schrijf mijn naam op een whiteboard, vertel waar ik vandaag kom en teken eenkaa rtje van Nederland. Vraag of ze weten waar dit ligt en dan blijkt dat hier in het dorp een Nederlandse vrouw woont, getrouwd met een Nepalees, die al eerder informatie over ons land heeft verstrekt. Een meisje, duidelijk de brutaalste van de klas, haalt wat grote kartonnen vellen ergens vandaan met info over Nederland. Daar ga ik dan wat dieper op in. En zijn er nog vragen?
Ik vertel over mijn reis, wat ik al gedaan heb en nog van plan ben. En zo komt van het een het ander. Sommigen stellen vragen, ik stel vragen aan hen. Als op zeker moment blijkt dat steeds de haantjes de voorste aan het woord zijn bedenk ik dat ik iedereen apart ga vragen wat ze later willen worden, daar dieper op in gaand. Het merendeel wil arts, verpleegster, ingenieur of soldaat worden. Ik vertel hen dat het goed is om dromen te hebben in je leven, over je toekomst en te proberen een klein stukje daarvan te realiseren. En iedereen wil ook moeder of vader worden natuurlijk.
Het ijs is snel gebroken. Ik vertel over ons Koningshuis, het microkrediet verbonden aan onze Koningin en hun toekomst. Soms willen ze even naar buiten om hun energie kwijt te raken en dat kan allemaal. Dan worden de hoepels en de ballen ergens vandaan gehaald en de juffrouw moet vooral meedoen.
Ik krijg een paar vruchtjes aangeboden, die ik nog niet ken, maar moet proeven. Ze willen mij de naam daarvan laten uitspreken 'bayer', maar met mijn tongval red ik dat bijna niet en dat vinden ze toch leuk.
Al met al, ook het tweede lesuur is voor mijn rekening. Ik probeer steeds iets nieuws te verzinnen en de kinderen zijn enthousiast, willen dat ik morgen terug kom, met laptop vooral, want die hebben ze thuis niet. Dat beloof ik. Ik ga vervolgens in het dorp op zoek naar grote vellen papier om iets beter beslagen ten ijs te verschijnen morgen. En op mijn laptop een samenstelling van foto's die voor hen interessant kunnen zijn.
Zij op hun beurt laten deze 'lesuren' bezinken en beloven morgen met vragen hierover te komen, eventueel besproken met vader of moeder.
Ik hoorde al eerder dat het onderwijssysteem in Nepal vooral eenrichtingverkeer is. Ik heb iets interactiefs gedaan en dat sloeg goed aan, waarbij ik niet wil zeggen dat lessen wiskunde, taal of geschiedenis hetzelfde zouden zijn. Laten we het maatschappijleer noemen.
Terug op mijn kamer zie ik daar een halve zak dropjes liggen. Dat zou ook leuk zijn, ieder een dropje laten proeven, typisch Nederlands, waarvan ik weet dat de meeste buitenlanders het niet lusten.
En wederom is hier niets wat het lijkt. Ook deze dag liep voor een deel anders dan gepland, maar wel stukken leuker.
Tot morgen! Met foto's.
Vandaag is mijn afspraak met de manager van deze lodge, tevens hoofd der school in dit dorp. We lopen samen richting school, waar om 10 uur het lesprogramma begint. Ik denk 'lekker wat rondkijken, fotograferen en daarna zien we wel'. Er wordt verder niet over gesproken.
Er blijken hier twee scholen te zijn, een van de overheid en een prive-school. Wij stappen het terrein van de privéschool binnen, waar zich al vele kinderen verzameld hebben, enkele leerkrachten hier en daar. Ik word veel begroet en vraag voorzichtig of het bezwaarlijk is wat foto's te maken. 'No problem, mem'. Als de bel gaat aanschouw ik het officiele begin van de schooldag hier, waarbij alle leerlingen in rijen gaan staan en vervolgens hun ritueel uitvoeren. Dan ieder naar eigen ruimtes voor de lessen, de kleintjes in ronde hutjes.
Het hoofd der school geeft aan waar ik vandaag geplaatst word. 'This is your class the first hour'. Betekent dit dat ik tussen de leerlingen ga zitten en aanschouw hoe het er aan toe gaat? Nee, geen leerkracht verder, dat word ik geacht te zijn! Nou, dan maar weer het diepe in.
Vooraf had ik al een en ander bedacht hoe ik mogelijk een les of presentatie zou kunnen geven, maar toch zeker niet nu al. Jawel, starten maar. Een groep jongens en meisjes van twaalf jaar oud. Nou, ze vinden het wel apart, zo'n blanke juffrouw. Ik stel mezelf voor, schrijf mijn naam op een whiteboard, vertel waar ik vandaag kom en teken eenkaa rtje van Nederland. Vraag of ze weten waar dit ligt en dan blijkt dat hier in het dorp een Nederlandse vrouw woont, getrouwd met een Nepalees, die al eerder informatie over ons land heeft verstrekt. Een meisje, duidelijk de brutaalste van de klas, haalt wat grote kartonnen vellen ergens vandaan met info over Nederland. Daar ga ik dan wat dieper op in. En zijn er nog vragen?
Ik vertel over mijn reis, wat ik al gedaan heb en nog van plan ben. En zo komt van het een het ander. Sommigen stellen vragen, ik stel vragen aan hen. Als op zeker moment blijkt dat steeds de haantjes de voorste aan het woord zijn bedenk ik dat ik iedereen apart ga vragen wat ze later willen worden, daar dieper op in gaand. Het merendeel wil arts, verpleegster, ingenieur of soldaat worden. Ik vertel hen dat het goed is om dromen te hebben in je leven, over je toekomst en te proberen een klein stukje daarvan te realiseren. En iedereen wil ook moeder of vader worden natuurlijk.
Het ijs is snel gebroken. Ik vertel over ons Koningshuis, het microkrediet verbonden aan onze Koningin en hun toekomst. Soms willen ze even naar buiten om hun energie kwijt te raken en dat kan allemaal. Dan worden de hoepels en de ballen ergens vandaan gehaald en de juffrouw moet vooral meedoen.
Ik krijg een paar vruchtjes aangeboden, die ik nog niet ken, maar moet proeven. Ze willen mij de naam daarvan laten uitspreken 'bayer', maar met mijn tongval red ik dat bijna niet en dat vinden ze toch leuk.
Al met al, ook het tweede lesuur is voor mijn rekening. Ik probeer steeds iets nieuws te verzinnen en de kinderen zijn enthousiast, willen dat ik morgen terug kom, met laptop vooral, want die hebben ze thuis niet. Dat beloof ik. Ik ga vervolgens in het dorp op zoek naar grote vellen papier om iets beter beslagen ten ijs te verschijnen morgen. En op mijn laptop een samenstelling van foto's die voor hen interessant kunnen zijn.
Zij op hun beurt laten deze 'lesuren' bezinken en beloven morgen met vragen hierover te komen, eventueel besproken met vader of moeder.
Ik hoorde al eerder dat het onderwijssysteem in Nepal vooral eenrichtingverkeer is. Ik heb iets interactiefs gedaan en dat sloeg goed aan, waarbij ik niet wil zeggen dat lessen wiskunde, taal of geschiedenis hetzelfde zouden zijn. Laten we het maatschappijleer noemen.
Terug op mijn kamer zie ik daar een halve zak dropjes liggen. Dat zou ook leuk zijn, ieder een dropje laten proeven, typisch Nederlands, waarvan ik weet dat de meeste buitenlanders het niet lusten.
En wederom is hier niets wat het lijkt. Ook deze dag liep voor een deel anders dan gepland, maar wel stukken leuker.
Tot morgen! Met foto's.
-
10 December 2015 - 13:33
Chantal:
Wat super leuk om te doen !!! Vind het zelfs ontroerend. Echt bijzonder ! Ik wil ook op reis en zo,n dingen ervaren......ik benijd je wel hoor ! -
10 December 2015 - 15:35
TKuijpers:
Geweldig Mieke, wat leuk. Wie weet wat er nog meer op je pad komt.
In ieder geval iets rustiger en iets minder gevaarlijk. Geweldig om iedere dag te lezen.
Hou je goed en
Veel liefs uit Kelmond -
10 December 2015 - 17:44
Sandra:
Wow Mieke, zo een juf wil ik ook wel. Een die geïnteresseerd is in de persoon. Knap dat je zo kunt improviseren. Het lijkt mij best moeilijk maar het geeft wel een super gevoel volgens mij. Succes met je volgende les. Xxx sandra -
13 December 2015 - 21:27
Leone:
Juf! Juf! Mag ik het bord schoonvegen?
En dan ook nog een 'blanke' juf. Zie ze al gapend staren naar dat wereldwonder. En dan blijkt die de hele groep uit te dagen om leren speels op te vatten. Oei dat wordt straks lastig/moeilijk voor het bestaande corps aan 'leerkrachten'. Maar dat mag je niet in de weg staan juf, want het mooiste waartoe je mensen kunt aanzetten, en dat werkt het best bij kinderen, is nieuwsgierigheid en leergierigheid en vragen stellen en antwoorden vinden . . . Maar ook hoe ze de zorg voor elkaar kunnen oppikken, voor iemand die even nie zo slim is of die een achterstand heeft of een handicap. Dat is een bevoorrechte mogelijkheid. Rijk ze dat ook aan Mieke! Leone is trots op je! En gun ze ook aandacht en bescherming van jouw EB . . .
Saluti en gaat zo door "mijn zoon" en ge zult . . . . heten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
