Inburgeren in Bardia.

Hoi, hier ben ik weer, met een verslag van een vrij normale dag, voor zover je van normaal kunt spreken op deze plek. Ik voel me hier goed, word warm ontvangen en tegemoet getreden en maak langzaam kennis met een klein deel van de bevolking.

Iedere dag heb ik een doel, hoe klein ook. Een beetje structuur heb ik wel nodig en dat moet ik zelf maken. Structuur heeft ook een beschermende en zingevende werking, heb ik ontdekt. Op een plek waar alles chaos lijkt heb ik dat extra hard nodig. Dan ga ik zelfs mijn spulletjes goed geordend neerzetten in rijtjes om de onrust te bezweren. Ja, tijdens zo'n ontdekkingsreis leer je veel, maar vooral ook jezelf ontdekken.

Inmiddels zijn alle lodges hier bezet door een groep Nepalezen, die een meerdaagse training volgen. Mannen en vrouwen. Het doet me denken aan de tweedaagse training die ik ooit met het CBS in Vught heb gedaan. Een heel programma overdag, tussendoor samen eten en ieder een eigen kamer. Sommige dingen zijn universeel. Ik vind het leuk om gewoon wat dingen te observeren en zelf wat kleine huishoudelijke klusjes te doen, zoals een wasje op de hand. Dit vind ik ook altijd heerlijk op de camping, de was doen in een emmertje en dan simpelweg laten drogen aan een lijntje tussen 2 bomen.

Ik ga terug naar het naaiatelier met een oude wikkelrok, die qua model heel goed bevalt maar zeer versleten is. Ik zoek een mooie stof uit en vraag of ze dezelfde rok met die stof willen maken. De prijs is dermate sympathiek dat ik nog een tweede rok erbij neem van een andere stof. Morgen klaar. Iedereen blij.

Een paar deuren verder een winkeltje met verzorgingsprodukten. Er blijkt zich tevens een schoonheidssalon achter te bevinden. Ik vraag naar de prijs: nog geen 5 euro omgerekend voor een hele gezichtsbehandeling, eenderde van de prijs in Kathmandu. Ik duik meteen in een stoel en geef me er lekker aan over, ook al spreekt de schoonheidsspecialiste nauwelijks Engels. Toen ik vanochtend na het wakker worden in de spiegel keek en mijn gecraqueleerde gezicht zag, werd ik even ongerust. Dat trekt een uurtje later wel weer bij, maar was ook aanleiding voor deze behandeling. Ik word geboend, gescrubd, gemasseerd met vele cremes en olien. Na afloop voel ik me 10 jaar jonger. Ja mensen, over ruim 2 maanden vier ik mijn 45e verjaardag!

Morgen ga ik mee naar school met de manager van de lodge. Ik laat het even over me heen komen en het lijkt me best leuk om een keer iets over Nederland te vertellen. Terug op mijn plek kom ik langzaam verder in mijn nieuwe boek, bel even met Anton en geniet buiten van het groen en de zon. Subas, de kleinzoon, die mij met de motorfiets heeft opgehaald, houdt me regelmatig gezelschap, vertelt over zijn leven hier, ik over het mijne.

Gisteravond werd ik nog gevraagd de video te bekijken van de Tv-ploeg uit Nederland van 10 jaar geleden. Het ging om 'Dierenmanieren op reis' met Martin Gaus (sorry, Huub). Naast mij een andere alleenreizende gast, een Joodse jongen uit Israel, wonend nabij Haifa en dichtbij de kibboets waar ik 30 jaar geleden een aantal weken verbleef. Hij is na studie en 5 jaar in het leger voor het eerst in het buitenland, 4 maanden lang. Begonnen op de Philippijnen, daarna Japan, nu Nepal, dan verder naar Mongolie en China. Hij was het meest verrast door Japan, waar bijna niemand Engels spreekt, ondanks dat het land al decennia lang een hoofdrol speelt in de wereldeconomie. De Nepalese gids die bij ons zit bevestigt dit en vertelt daarbij dat dit de reden is waarom men hier zo aandringt om Japans te leren: niet om daar een toekomst te beginnen, maar om hier de Japanse toeristen te kunnen begeleiden. Dat had ik dus eerder verkeerd geinterpreteerd.

Straks hoor ik hoe de Joodse jongen zijn eerste safari heeft beleefd, te voet door het wildpark. Ik begin al te twijfelen om ook die optie te overwegen. Volgens Charlotte is dat best te doen en niet echt eng. Weer een grens overschrijden??