Microkrediet.

Wat schone - en vuile - lucht niet met een mens kan doen. Ik ben er zeer van overtuigd dat een primitief bestaan een heel gelukkig bestaan kan zijn, zoals ik ook hier aan de oppervlakte meen te zien. Maar met z'n allen op een kluitje in of bij een te grote en vergiftigde stad, dat moet zijn weerslag hebben op je hele gezondheid en welbevinden.

Als ik mijn ontbijt bestel blijkt er vanalles niet voorradig, maar ik doe het met wat er wel is en dat wordt heel liefdevol verzorgd. Lekker in de tuin onder de parasol van stro met koffie, gekookte eieren en chapati.
Dan loop ik weer even het dorp in. Eerst langs Mr. B., de logde waar Charlotte logeerde vorig jaar, om wat groeten over te brengen. Ze herinneren zich haar meteen en een grote Duitser (een blanke!) was hier een jaar geleden ook enkele maanden en haalt enkele herinneringen op.
Misschien kan ik met hem een keer gaan raften of het wildpark bezoeken.

Een stuk verder stuit ik op een feestelijke officiele gebeurtenis, vraag aan een voorbijganger wat er te vieren valt. 'The official opening of microcredit in this area'. Dat is toch waar onze koningin Maxima ambassadrice van is? Leuk om dit zo direct te zien. Ik bekijk de plechtigheid een tijdje en loop verder, zie intussen allerlei vormen van microkrediet die hier ogenschijnlijk al gerealiseerd zijn. Een klein naaiatelier van 6 vrouwen, waar ik even binnen loop en vraag of ze voor mij een rok kunnen maken van een van hun mooie stoffen. Ze spreken geen Engels, maar dat wordt snel verholpen door een voorbijkomende jongeman. Ik beloof snel terug te keren met een voorbeeld van wat ik wil.

Verderop doe ik wat boodschapjes, verse mandarijnen en bananen, en weet nu een beetje hoe dit dorpje in elkaar steekt. Op de terugweg komt mij een groep vrouwen tegemoet, die ik eerder bij de plechtigheid zag staan. Ze worden enthousiast en decoreren mij met een slinger van verse bloemen en bladeren. Samen op de foto, heel leuk. Alsof ik de Everest zelf beklommen heb! 'I am sorry I am white', zeg ik een beetje beschaamd, want dat is de enige reden voor die decoratie. Voor hen is het een stukje contact met iemand uit een vreemde wereld, waar zij nooit naar toe kunnen reizen.

Dat merk ik ook aan de kinderen, als ik de school passeer. De manager van mijn lodge is tevens leraar aan deze school en heeft me uitgenodigd een keer mee te gaan om lessen bij te wonen. Ga ik zeker doen en wie weet wat ik zelf nog kan doen. Daar heb ik nu nog geen idee van, maar in 3 weken tijd kan veel gebeuren. We zien wel, een mooie kans.

Bijna terug bij mijn huisje komt me een kudde apen tegemoet. Brrrr..... wat nu? Ze zien me niet eens staan en daar ben ik blij om. Het wildpark bergt vele dieren, die ik het liefst vanuit een jeep ga bewonderen en dan hoop ik dat de ramen schoon genoeg zijn om er foto's van te maken, want uitstappen, dat is aan mij niet besteed bij wilde beesten.

Ik ben nog niet helemaal Zen, maar ik denk op deze plek een aardig eind in de goede richting te komen. Heb zojuist een maaltijd van hete kip met rijst besteld en ga weer vroeg slapen. Inmiddels is ook de groep Nepalese gasten gearriveerd, op motoren. Ze logeren aan de andere kant van het terrein en misschien is dat maar goed.

Vandaag toost ik op mijn vader, die zijn 87e verjaardag viert. Ik heb hem telefonisch gefeliciteerd, dat werkt hier vrij goed.

Nou lieve pap, proost en tot gauw!