Panchase-trekking van vrouwen op leeftijd.

Daar ben ik weer, na mijn tweedaagse trektocht. En dat was er een met hindernissen, zoals dat eigenlijk gewoon bij het leven hier hoort. Alleen, wij noemen dat hindernissen, hier is het onderdeel van het bestaan. Voor wie dit verhaal helemaal wil lezen, ga er maar even voor zitten.

Dinsdagochtend zouden de drie Hollandse dames en ik elkaar om 7 uur 's ochtends treffen voor een deel van de Panchase-trek. Ik had een onrustige nacht, maar wel de wekker gezet, ruim op tijd. Laat ik net dan door de wekker heen slapen en om kwart voor 7 pas wakker worden. Toen moest ik mijn rugzak nog inpakken, mezelf een beetje verzorgen en een kilometer lopen naar de ontmoetingsplek. Dit heb ik gered in 20 minuten. Ik merk dat ik minder flexibel ben geworden op deze leeftijd, iets eerder in paniek ook als de dingen niet lopen als gepland en dan is er dus stress. Misschien zelfs bijverschijnsel van het bestaan als pensionada.

Twee van de drie vrouwen, Bea en Jet, zijn zussen en stammen uit een Eindhovens artsengezin van 13 kinderen. Hun broer is een bekend acteur en daarover hebben ze al snel smeuiige verhalen. En jullie nu maar denken 'wie zou dat toch zijn?' Vrouw nummer 3, Tineke, is zijdelings verwant aan de familie en woont in hartje Amsterdam. Per jeep worden we naar het vertrekpunt gereden en zien het Nepalese ochtendleven voorbij komen. Wat daarbij vooral opvalt zijn de lange rijen gasflessen die alom langs de straten geparkeerd staan. Alle fossiele brandstoffen worden met de dag schaarser door een politiek conflict. Bevolkingsgroepen in Zuid-Nepal blokkeren de grenzen met India - waar deze brandstoffen vandaan moeten komen - en willen zo uitdrukking geven aan hun onvrede met hun sociaal-economische positie. De gas- en benzineprijzen stijgen met de dag, heb ik horen zeggen.

Gelukkig kan ik op de plaats van vertrek nog iets eet- en drinkbaars kopen. Door de haast ben ik met een lege maag vertrokken en dat is geen goede bodem voor de fikse inspanning die geleverd moet worden. Ik heb wel veel zin in deze tocht, even lekker fysiek bezig zijn en mentaal uitwaaien. Zoveel indrukken al te verwerken gehad, ik sta op het punt van ontlading. We gaan met z'n allen op de foto, inclusief onze gids Bem, krijgen een houten wandelstok aangeboden en gaan meteen op pad, de hoogte in. Zonder langzaam warm te lopen is het meteen flink stijgen geblazen. Paden als een trap, bestaand uit leistenen. En voor wie nog wat adem over heeft wordt er al druk gepraat, zoals dat vaak gaat onder vrouwen. Ik smul nu al van de verhalen van de dames en ze beloven dat dit nog maar het begin is. 'Wij zorgen er wel voor dat jouw boek snel af is'.

Als de dichte wolken langzaam wegtrekken hebben we weer zicht op de vier Annapurna-toppen en zelfs de Dhaulagiri in de verte. Soms loopt de route iets vlakker, maar het blijft vandaag vooral stijgen. Na enkele uren bereiken we een kleine nederzetting en krijgen een lunch aangeboden. En hier moet ik er toch echt aan geloven: alleen Nepalees eten, soort van noedelsoep met scherpe pepers en ei. Ik vind het zelfs lekker en ook leuk dat ik iets meer ga kennismaken met de Nepalese keuken. Qua eten ben ik best een cultuurbarbaar, een toerist die haar heil zoekt in bekende wereldgerechten. Ik benijd de mensen die helemaal in zo'n cultuur kunnen duiken en daarin vind ik de andere vrouwen beter dan ik. Na een aantal uren klimmen bereiken we een bescheiden hoogte van zo'n 2000 meter, nog steeds beneden de boomgrens. En daar blijft het ook bij.

De 3 vrouwen huren in Pokhara ieder een appartementje in hetzelfde gebouw, vlakbij de woning van Bea's dochter en haar Nepalese man. Bea is hier nu voor de zevende keer, heeft haar baan als onderwijzeres op een Jenaplan-school opgezegd. Haar man komt in december met een aantal vrienden. Zus Jet - ook werkzaam in het onderwijs - heeft een sabbatical van een half jaar en blijft al die tijd hier. Tineke is 68 jaar, heeft tot haar 63e een eigen reisbureautje gehad en langdurig in de Dordogne gewoond. Nu reist ze vooral zelf over de hele wereld. Zij heeft nauwelijks ervaring met lange trektochten, dus voor haar is dit spannend. Bea was afgelopen april in Nepal en heeft tijdens haar afdaling vanuit het Mount Everest Basecamp de aardbeving meegemaakt. Zeer ingrijpend, dat moge duidelijk zijn. Zelf ongedeerd, maar wel slachtoffers gezien.

Halverwege de middag bereiken we ons eindpunt Panchase, bestaande uit een paar huizen en ons hotelletje met ieder een eigen kamer. Eenvoudig, maar voor zo'n tocht wel luxe. Ik ben er blij mee, hecht steeds meer aan privacy. Geen eigen badkamer, slechts 1 hurktoilet buiten voor alle gasten en 2 douches met koud water. We kunnen wel een nachtje zonder douche. Provisorisch frissen we ons een beetje op en kruipen daarna een uurtje in bed. Ik ril van de kou en de honger, trek alles aan wat ik bij me heb: mijn thermo-ondergoed, daarover een trui, mijn donsjas en Yak-sjawl en kruip zo in bed, wel nadat ik mijn bergschoenen heb uitgetrokken. Hilarisch als later blijkt dat Bea en Tineke ook dik ingepakt in bed zijn gekropen.

De herberg wordt gerund door 3 ongehuwde vrouwen. Zij bereiden voor ons een maaltijd 'dhal baat', rijst met gemengde groente en een kruidige saus. Dat doet goed, was ik helemaal aan toe. Onze gids Bem die tegenover mij zit, eet deze smurrie met zijn handen en ik probeer mijn blik daar vandaan te houden. Zo schijnen Nepalezen dus te eten, ook alweer moeilijk voor mij. Er zijn nog 4 jonge mensen te gast, een Duits meisje met 2 vrienden en een zonderlinge Britse jongen met gemengd bloed. Na afloop van ons avondmaal - inmiddels zijn we opgewarmd - verzamelen we ons met z'n allen rondom een open vuur en voeren gesprekken met de Nepalese vrouwen. 'Better, no man, free life'. De jongere gasten geven uitleg over de betekenis van hun tatoeages, die in onze ogen levenslange brandmerken kunnen worden. Dat is dus ook de bedoeling, elke tattoo heeft een persoonlijke waarde en zo wordt je lichaam als het ware een schilderij van je leven. Deze jonge mensen nemen wel een douche, maar wij - vrouwen op leeftijd - krijgen het toch echt niet opgebracht.

Deze plek is onbereikbaar voor gemotoriseerd verkeer, maar er is wel bereik voor ieders smartphone! Nauwelijks te rijmen voor mij, ik heb er geen. Om 8 uur voel ik me langzaam wegglijden en ga met de kippen op stok. En nu maar hopen dat mij vannacht een WC-bezoek bespaard blijft. Altijd weer een thema tijdens trektochten: de WC. Zit of hurk, schoon of vuil, spoelt het goed door, diarree of verstopping? Sommige mensen schromen zelfs niet om dit thema tijdens de maaltijd aan te snijden.

Moe en voldaan door de fysieke inspanning val ik in een heerlijke slaap. En ik hoor zelfs mijn wekker die om half 6 afloopt. Facultatief kun je rond die tijd een uurtje verder omhoog voor een mooie zonsopkomst. Ik kleed me aan en ga naar buiten, maar zie of hoor verder niemand. Wel even later gids Bem, die over ons moet waken. Hij zegt dat de lucht dicht zit en het zinloos is omhoog te gaan. En eigenlijk vind ik dat niet heel erg, liever nog even mijn bedje in. De meeste kledingstukken heb ik vannacht een voor een afgepeld, totaal geen kou meer gevoeld.

Anderhalf uur later begeef ik me naar de eetruimte en daar werken de drie vrouwen al hard aan ons ontbijt: groente-omelet en pannenkoek. ik krijg snel een kop koffie aangeboden, dat pept lekker op. De mysterieuze Brit komt binnen, neemt plaats en kijkt vooral voor zich uit. Ik vraag of hij alleen reist. 'Travelling alone, living alone, eating alone, sleeping alone, making love alone and dying alone', is zijn antwoord. 'No politics of relationships'. Duidelijke taal. Zit ik hier temidden van vier mensen die allemaal niet meer in de liefde geloven! Wat prijs ik mezelf gelukkig dat ik dit - ondanks alles - wel ben blijven doen en mijn strijd iets goeds heeft opgebracht. Dat merk ik tijdens deze reis ook regelmatig: prachtig, al dat avontuur, maar ik verlang ook naar die grote armen van Anton om mij heen, zijn zorg en aandacht voor mij, de dagelijkse huiselijke sfeer. Hij mag zelfs vervelend zijn, alleen niet te vaak, haha. Kan ik van harte aanbevelen voor je relatie, zo'n time-out. De mensen die ik tot nu toe heb ontmoet, alleenreizend en alleen'staand', zijn zeer moedig op een bepaald punt, maar ik voel ook eenzaamheid onder de oppervlakte. En ook dan wil ik weer niet ruilen.

We gaan weer op pad, na ieders toiletbezoek. Toch weer even vermelden.
Vooral afdalen vandaag. En ook dit pad bestaat vooral uit leistenen trappen, die zeer steil kunnen zijn. Dat is minder erg dan de gladde keien die ertussen liggen, zeer verraderlijk. We hebben de grootste lol, zelfs Tineke krijgt schik in deze trekking, zeker na de taferelen in onze herberg.
En dan, in minder dan een seconde, zie ik Tineke wegglijden en niet meer opstaan. Bem springt er meteen bovenop en checkt een paar dingen. Tineke's linkervoet zwelt op als een ballon, doet pijn en lopen lukt niet meer. Wat nu? Op dit punt komt geen auto. Ik geef mijn enkelbandage die ik al jaren meesleep voor het geval dat..... ooit gekocht in Venetie. We nemen Tineke's rugzak over en haar enige optie om even vooruit te komen is op haar kont trapje voor trapje naar beneden. Dat ziet zij totaal niet zitten, maar als Bea en Jet haar ervan overtuigen dat ze anders hier moet blijven zitten, geeft ze toe. En het lukt. Na opnieuw enig protest van Tineke wordt ze door Bem op de rug genomen. Gelukkig is Tineke de lichtste onder ons, 60 kilo, maar om haar op je rug te nemen, op dit parcours.....?? Dat kan alleen een sherpa. En nog snel ook. We kijken sprakeloos toe.

Ook wij moeten door en dat gebeurt bij iedereen met trillende knieen. De keien blijven glad en er mag geen tweede persoon uitvallen. Zo'n trekking is fantastisch, maar je moet er niet mee spotten. Als het misgaat ben je hier nog niet zomaar beneden. Geen gemotoriseerd verkeer, maar wel telefoonverkeer, dus wordt er druk gebeld met Kamal, schoonzoon van Bea. Hij zorgt dat er een Jeep onze kant uit komt. Niet veel later verschijnt een drager met doek, waarin vervolgens Tineke kan worden gehesen en verder naar beneden gedragen, op een andere rug. Ze baalt natuurlijk van dit ongeluk, maar is ook weer snel vol praatjes en grapjes. Wat ze nu toch allemaal meemaakt, op ruggen van jonge mannen wordt gedragen! En wij kijken vooral toe, zorgend dat we zelf heelhuids beneden komen. De schrik zit er goed in.

Zo'n twee uur na Tineke's ongeluk bereiken we de 'Highway', weer zo'n karrenspoor waarop een terreinwagen in ieder geval vooruit komt. En niet veel later komt de Jeep al aanrijden. Kamal met chaufffeur. We besluiten met z'n allen in te stappen, het is mooi geweest. En gezelliger ook nog. De route voert door zeer ruig terrein, zelfs rivierbeddingen moeten worden doorkruist.

Als we na de eindlunch in Pokhara afscheid van elkaar nemen reist Tineke met Kamal door naar het ziekenhuis. Enkele uren later hoor ik van Bea dat ze al in Kathmandu zitten, waar uit röntgenfoto's is gebleken dat Tineke een dubbele breuk heeft opgelopen in haar voet. Zo erg hadden wij het niet ingeschat. Ze wordt ofwel in Nepal geopereerd ofwel vliegt ze snel terug naar Nederland. De twee zussen blijven hier een half jaar en Tineke zou tot begin januari hier zijn. Ik vrees dat ze dit niet gaat halen.

Vandaag een kaart en klein Boeddhabeeldje voor haar verzorgd. Ik merk dat de gebeurtenissen elkaar te snel opvolgen en ik overprikkeld ben geraakt. Alsof alles nog veel harder bij me binnen komt in deze omgeving en alleen reizend. Pas op de plaats dus. Tijd voor het klooster misschien? Alhoewel, ook dat is weer een nieuwe ervaring.

Aanstaande zaterdag reis ik terug naar Kathmandu, blijf daar 3 dagen, dan ongeveer een week leven in een Boeddhistisch klooster en vervolgens rustig aan richting Westen, National Park Bardia. Dan ben ik al halverwege mijn reis naar Delhi, waarvandaan ik op 20 januari terugvlieg naar huis. En ook dat is fijn en goed!