The day after.

Beste lezers,
Alles wijst erop dat ik de dag van gisteren goed heb doorstaan. Na de sprong heb ik mezelf eerst getrakteerd op een lekkere lunch bij Tea Time, het restaurantje wat mij tot nu toe het best bevalt. Sfeervol, goede prijs/kwaliteitverhouding en de kopjes koffie hebben geen voetenbadje. Dat is altijd zo heerlijk als ontlading: na een opbouw van spanning, de prijs die daarop volgt. En dan bedoel ik vooral de prijs als beloning. Die ik mezelf in dit soort gevallen altijd mag geven, haha.

De rest van de middag druk bezig geweest met die ruim 100 foto's en 3 video's. Ze staan op mijn laptop, maar de overdracht naar alles wat online gebeurt lukt nog niet zo. Ik ga het straks proberen bij een internetkantoor, dus jullie hebben die prachtige vlucht nog van mij tegoed.

Tevens kwamen er gistermiddag 2 uitnodigingen binnen: een van de Nederlandse vrouwen om een 2-daagse trektocht te maken met z'n vieren, dinsdag en woensdag. Daarop heb ik volmondig 'ja' geantwoord, super dat dit toch gaat lukken en dan met 4 vrouwen van ongeveer gelijke leeftijd, schat ik. Ik ben vanochtend meteen naar het kantoortje van Kamal (de Nepalese man van dochter Jetje) gegaan om alles te regelen. Morgenochtend om 7 uur worden we per Jeep naar het vertrekpunt vervoerd om van daaruit een aantal uren door de diversiteit van het Nepalese landschap te trekken, inclusief blik op de Annapurna, wederom. En lopend kunnen de indrukken weer zo anders zijn. Mooi dus. Maaltijden en overnachting zijn inbegrepen en ik laat het merendeel van mijn bagage gewoon in dit hotel, om daarna nog 2 dagen in Pokhara te blijven voordat mijn terugreis naar Kathmandu aanvangt en ik van het sobere Boeddhistisch kloosterleven ga proeven.

Een tweede uitnodiging gisteren kwam van 'il mio ragazzo Italiano Gianfranco' om 's avonds te eten met een Nederlands stel, dat hij heeft ontmoet gedurende een lange bergtrekking en gistermiddag hier weer tegen het lijf liep. Voor al deze mensen de laatste avond hier, een soort van afscheidsetentje. Leek me wel prettig om de Italiaanse fotograaf nog even te zien en de rest zou ook wel loslopen. En zo liep het ook. Een zeer gezellige, best weer bijzondere avond.

Het Nederlandse stel, Jacqueline en Edwin, zijn top-duursporters. Met name zij heeft op wereldtopniveau aan (hele!!) triathlons gedaan. Dat ik dit nog mag meemaken. Leuke bescheiden mensen met prachtige verhalen. Jacqueline heeft vorige week hier in Nepal Sara gezien. En met Edwin kun je vreselijk lachen. Zij woont in Zaltbommel (ik hoor het accent van Maarten), hij nabij Nijmegen. Ook hele filosofische gesprekken, over het leven dus. Veel ontmoetingen doen me denken aan wat ik meemaakte tijdens het lopen van de Camino de Santiago. Dat je in korte tijd de meest diepgaande gesprekken voert met mensen, ook al zie je ze daarna nooit meer. Maar die korte ervaring laat wel levenslange sporen na. Ook grappig was de interesse van alle 4 de personen in de wielersport. Jacqueline heeft - als onderdeel van haar triathlons - ook wielerwedstrijden gereden, o.a. tegen Monique Knol. Net voor de tijd van Leontien van Moorsel. Maar zij kent velen, waaronder ook Steven Rooks, die bij mijn afscheid van het CBS als mystery-guest verscheen. Ook de Italiaan in ons gezelschap volgt het wielrennen op de voet. Hij heeft meer landgenoten als rondewinnaar gehuldigd zien worden dan wij: Pantani, Nibali, Coppi en in zijn huidige woonplaats Londen opnieuw: Wiggins en Froome.

Kortom, veel gespreksstof en gezelligheid. We sluiten de avond af op een terras aan het Fewa-meer, tot aan middernacht. Ik mag uitslapen, voor de anderen loopt de wekker vroeg af.

Je leest het, vervelend word het nog steeds niet, integendeel. Maar ook de stilte kan heel boeiend zijn en die laat nog even op zich wachten.

Tot overmorgen.