Mee-veren.
Blijf op de hoogte en volg Mieke
07 December 2015 | Nepal, Bardiya
Het is gelukt, ik ben in Bardia, op 100 meter afstand van het Nationale Wildpark in een schattige cottage, waar ik enige gast ben. Morgen zou een groep Nepalezen arriveren. Ik heb sinds Kathmandu geen blanke meer gezien en dat valt omgekeerd ook te merken. Het groeten en aanstaren is weer begonnen, weinig blanken gewend, maar o zo vriendelijk.
Een zalige nacht op een goed matras gehad, dat scheelt best wel. Nog even douchen: wel warm water maar met twee zielige straaltjes begin je ook niet veel. Dan maar weer aan de kraan. Na een klein ontbijt deel ik mijn bagage anders in. Ik maak van 2 zware rugzakken weer 3 minder zware, dat scheelt in het draag'comfort'. Dan gaat de kamertelefoon. De man van Bardia Jungle Cottage, mijn eindbestemming, aan de lijn. Hij haalt me op, geregeld door de twee zakenjongens die mij gisteren zo goed uit de brand hebben geholpen. Zou het dan ineens vanzelf gaan?
Beneden ontmoet ik de man, hij moet nog even iets regelen. Er wordt altijd gebeld en geregeld, je moet maar afwachten wat je krijgt. Alles in het Nepalees. Dan ineens worden mijn rugzakken opgepakt door twee jongens, mee naar buiten. Ik verwacht een auto die klaar staat. Nee, we lopen naar de overkant waar ik in een fietsriksja word gehesen, omgeven door mijn 3 rugzakken. Bedankt en goede reis verder. Een arme sloeber fietst alsof zijn leven er van afhangt. Ik blijf het zeggen: hier valt wielertalent te ronselen. Ook hoor ik de imam luidkeels uit de speakers schallen. Gisteren keek ik nog even na in welk soort stad ik gestrand ben en zag dat hier merendeels moslims wonen, vandaar. De man van het telefoontje is uit beeld verdwenen. Ik snap het niet meer, probeer het ook maar niet. En ik kan me er weer aan overgeven, mee-veren met de gebeurtenissen. Het is dan vrij rustig op straat, maar ik zit nogal klem in dat karretje en de jongen trapt goed door. Ik laat het gebeuren en dat is eindelijk weer dat gevoel waarom ik snap wat deze gebieden met me doen. Iets proberen mee te krijgen van de ontspanning, het vertrouwen, dat zesde zintuig.
Maar, waar gaan we hene? We rijden de stad uit, geen bus of taxi tegemoet, naar het schijnt. Hij zal toch niet opdracht hebben gekregen mij 85 kilometer verder te trappen? Ik lach om mezelf: zie haar hier nu zitten, de 'queen of backpackers'. Ik krijg de neiging om te gaan wuiven.
Dan slaat hij rechtsaf, een binnenstraatje in om 10 minuten later uit te komen bij: jawel, het vliegveld. De jongen heeft het niet begrepen of is slecht geinformeerd, maar hier moet ik niet zijn. Hoe maak ik duidelijk waar ik naar toe moet als mijn hulpdiensten het nog niet eens kunnen? Er komen weer 'mannetjes' bij. 'Need help, mem?' Busstation please.
Ik neem een gemotoriseerd karretje, geef de fietser een goede fooi en zorg dat ik in de goede richting kom. Bij het buspark hetzelfde ritueel: 'where are you going, need help, mem?' Bus to Bardia, please, and nowhere else! Die bus staat klaar en belooft mij te brengen tot zo'n 10 kilometer voor mijn eindbestemming. Rugzak het dak op en ik zit.
Er komen mensen bij, nog meer mensen bij en dan - als alle gaatjes gevuld zijn - hangen er nog mensen aan de bus. Rijden maar. Op een pauzeplek komt een vrouw met geroosterde maiskolven voorbij. Het lukt me er een te kopen en ik begin lekker te knagen. Mijn achterbuurman corrigeert me: 'Mem, you must eat it like this, corn after corn, from up till down'. Goh, in een land zonder structuur blijkt er ineens wel een regel te zijn voor het eten van een maiskolf, een voor een verticaal en vooral niet horizontaal. Ik zeg 'is this the Nepalese way?' en dan is het ijs gebroken. Later bieden de mannen me nog een mandarijn aan en we raken wat aan de praat. Steeds meer mensen mengen zich in het gesprek, in gebrekkig Engels met een erbarmelijke tongval. 'The Netherlands?' en dan beginnen ze hun voetbalkennis tentoon te spreiden, als supporters van het Nederlands elftal notabene. 'Wampursie!' Sorry, who? 'Wampursie'. Aaah,
Van Persie in het Nepalees, het kwartje is gevallen. Een van hen schudt zelfs alle prestaties van ons elftal op het afgelopen WK uit zijn mouw. Kon ik Van Persie maar laten weten hoe wereldberoemd hij is in Nepal.
Net als gisteren passeren we regelmatig controleposten met prikkeldraadversperringen. Ik kom er niet goed achter wat daar de reden van is, beetje akelig wel. Maar verder is deze dag als vanouds: helemaal alleen tussen een ander ras en we hebben de grootste lol. Mijn twee achterbuurmannen werken bij het Nepalese CBS, dat verklaart natuurlijk de klik. Tussentijds word ik bij het oversteken van een rivier nog geattendeerd op krokodillen. Ojee, dit zijn echte.
Als ik moet uitstappen word ik ter plekke wel ineens opgewacht door een jongen van mijn cottage. Hij vervoert mij de laatste 13 km verder, achterop zijn brommer, inclusief de 3 rugzakken, geen helm. Mee-veren. Als ik eenmaal zit is het goed. Beetje lastig met die rugzakken, maar ik vertrouw op dat zesde zintuig. Wat ik thuis nooit zou durven dat doe ik hier wel. Omdat iedereen het normaal vindt waarschijnlijk.
Een fijne rustige omgeving van dorpjes en het groen is hier weer echt groen. Ik heb een royale kamer en goede badkamer, grenzend aan de gezellige binnentuin. Het is een familiebedrijfje van drie generaties. Ooit logeerde hier een Nederlandse Tv-ploeg voor opnames in het wildpark. Als ik even de omgeving ga verkennen merk ik hoe anders dit is dan waar ik vandaan kom. Weinig toeristen - ik lijk de enige wel - maar o zo hartelijk.
Het lijkt erop dat dit de langste tocht was van mijn reis. Lijkt.......
Niet te ver vooruit kijken.
Een zalige nacht op een goed matras gehad, dat scheelt best wel. Nog even douchen: wel warm water maar met twee zielige straaltjes begin je ook niet veel. Dan maar weer aan de kraan. Na een klein ontbijt deel ik mijn bagage anders in. Ik maak van 2 zware rugzakken weer 3 minder zware, dat scheelt in het draag'comfort'. Dan gaat de kamertelefoon. De man van Bardia Jungle Cottage, mijn eindbestemming, aan de lijn. Hij haalt me op, geregeld door de twee zakenjongens die mij gisteren zo goed uit de brand hebben geholpen. Zou het dan ineens vanzelf gaan?
Beneden ontmoet ik de man, hij moet nog even iets regelen. Er wordt altijd gebeld en geregeld, je moet maar afwachten wat je krijgt. Alles in het Nepalees. Dan ineens worden mijn rugzakken opgepakt door twee jongens, mee naar buiten. Ik verwacht een auto die klaar staat. Nee, we lopen naar de overkant waar ik in een fietsriksja word gehesen, omgeven door mijn 3 rugzakken. Bedankt en goede reis verder. Een arme sloeber fietst alsof zijn leven er van afhangt. Ik blijf het zeggen: hier valt wielertalent te ronselen. Ook hoor ik de imam luidkeels uit de speakers schallen. Gisteren keek ik nog even na in welk soort stad ik gestrand ben en zag dat hier merendeels moslims wonen, vandaar. De man van het telefoontje is uit beeld verdwenen. Ik snap het niet meer, probeer het ook maar niet. En ik kan me er weer aan overgeven, mee-veren met de gebeurtenissen. Het is dan vrij rustig op straat, maar ik zit nogal klem in dat karretje en de jongen trapt goed door. Ik laat het gebeuren en dat is eindelijk weer dat gevoel waarom ik snap wat deze gebieden met me doen. Iets proberen mee te krijgen van de ontspanning, het vertrouwen, dat zesde zintuig.
Maar, waar gaan we hene? We rijden de stad uit, geen bus of taxi tegemoet, naar het schijnt. Hij zal toch niet opdracht hebben gekregen mij 85 kilometer verder te trappen? Ik lach om mezelf: zie haar hier nu zitten, de 'queen of backpackers'. Ik krijg de neiging om te gaan wuiven.
Dan slaat hij rechtsaf, een binnenstraatje in om 10 minuten later uit te komen bij: jawel, het vliegveld. De jongen heeft het niet begrepen of is slecht geinformeerd, maar hier moet ik niet zijn. Hoe maak ik duidelijk waar ik naar toe moet als mijn hulpdiensten het nog niet eens kunnen? Er komen weer 'mannetjes' bij. 'Need help, mem?' Busstation please.
Ik neem een gemotoriseerd karretje, geef de fietser een goede fooi en zorg dat ik in de goede richting kom. Bij het buspark hetzelfde ritueel: 'where are you going, need help, mem?' Bus to Bardia, please, and nowhere else! Die bus staat klaar en belooft mij te brengen tot zo'n 10 kilometer voor mijn eindbestemming. Rugzak het dak op en ik zit.
Er komen mensen bij, nog meer mensen bij en dan - als alle gaatjes gevuld zijn - hangen er nog mensen aan de bus. Rijden maar. Op een pauzeplek komt een vrouw met geroosterde maiskolven voorbij. Het lukt me er een te kopen en ik begin lekker te knagen. Mijn achterbuurman corrigeert me: 'Mem, you must eat it like this, corn after corn, from up till down'. Goh, in een land zonder structuur blijkt er ineens wel een regel te zijn voor het eten van een maiskolf, een voor een verticaal en vooral niet horizontaal. Ik zeg 'is this the Nepalese way?' en dan is het ijs gebroken. Later bieden de mannen me nog een mandarijn aan en we raken wat aan de praat. Steeds meer mensen mengen zich in het gesprek, in gebrekkig Engels met een erbarmelijke tongval. 'The Netherlands?' en dan beginnen ze hun voetbalkennis tentoon te spreiden, als supporters van het Nederlands elftal notabene. 'Wampursie!' Sorry, who? 'Wampursie'. Aaah,
Van Persie in het Nepalees, het kwartje is gevallen. Een van hen schudt zelfs alle prestaties van ons elftal op het afgelopen WK uit zijn mouw. Kon ik Van Persie maar laten weten hoe wereldberoemd hij is in Nepal.
Net als gisteren passeren we regelmatig controleposten met prikkeldraadversperringen. Ik kom er niet goed achter wat daar de reden van is, beetje akelig wel. Maar verder is deze dag als vanouds: helemaal alleen tussen een ander ras en we hebben de grootste lol. Mijn twee achterbuurmannen werken bij het Nepalese CBS, dat verklaart natuurlijk de klik. Tussentijds word ik bij het oversteken van een rivier nog geattendeerd op krokodillen. Ojee, dit zijn echte.
Als ik moet uitstappen word ik ter plekke wel ineens opgewacht door een jongen van mijn cottage. Hij vervoert mij de laatste 13 km verder, achterop zijn brommer, inclusief de 3 rugzakken, geen helm. Mee-veren. Als ik eenmaal zit is het goed. Beetje lastig met die rugzakken, maar ik vertrouw op dat zesde zintuig. Wat ik thuis nooit zou durven dat doe ik hier wel. Omdat iedereen het normaal vindt waarschijnlijk.
Een fijne rustige omgeving van dorpjes en het groen is hier weer echt groen. Ik heb een royale kamer en goede badkamer, grenzend aan de gezellige binnentuin. Het is een familiebedrijfje van drie generaties. Ooit logeerde hier een Nederlandse Tv-ploeg voor opnames in het wildpark. Als ik even de omgeving ga verkennen merk ik hoe anders dit is dan waar ik vandaan kom. Weinig toeristen - ik lijk de enige wel - maar o zo hartelijk.
Het lijkt erop dat dit de langste tocht was van mijn reis. Lijkt.......
Niet te ver vooruit kijken.
-
07 December 2015 - 14:25
Sandra:
Wow Mieke, jij bent echt op ontdekkngsreis. Geweldig.
Dat is toch super zo tussen de lokale mensen te reizen. Die vriendelijkheid ook, zo mooi..... Ik krijg echt de reiskriebels en ben een beetje jaloers.
Achteraf maar weer handig dat je geen tas oo wieletjes hebt. Nu blijkt die rugzak toch weer handiger.. Ik ben benieuwd naar je volgende belevenissen. Geniet van je nieuwe bestemming.
Xxx sandra -
07 December 2015 - 14:25
Sandra:
Wow Mieke, jij bent echt op ontdekkngsreis. Geweldig.
Dat is toch super zo tussen de lokale mensen te reizen. Die vriendelijkheid ook, zo mooi..... Ik krijg echt de reiskriebels en ben een beetje jaloers.
Achteraf maar weer handig dat je geen tas oo wieletjes hebt. Nu blijkt die rugzak toch weer handiger.. Ik ben benieuwd naar je volgende belevenissen. Geniet van je nieuwe bestemming.
Xxx sandra -
07 December 2015 - 14:25
Sandra:
Wow Mieke, jij bent echt op ontdekkngsreis. Geweldig.
Dat is toch super zo tussen de lokale mensen te reizen. Die vriendelijkheid ook, zo mooi..... Ik krijg echt de reiskriebels en ben een beetje jaloers.
Achteraf maar weer handig dat je geen tas oo wieletjes hebt. Nu blijkt die rugzak toch weer handiger.. Ik ben benieuwd naar je volgende belevenissen. Geniet van je nieuwe bestemming.
Xxx sandra -
07 December 2015 - 14:25
Sandra:
Wow Mieke, jij bent echt op ontdekkngsreis. Geweldig.
Dat is toch super zo tussen de lokale mensen te reizen. Die vriendelijkheid ook, zo mooi..... Ik krijg echt de reiskriebels en ben een beetje jaloers.
Achteraf maar weer handig dat je geen tas oo wieletjes hebt. Nu blijkt die rugzak toch weer handiger.. Ik ben benieuwd naar je volgende belevenissen. Geniet van je nieuwe bestemming.
Xxx sandra -
07 December 2015 - 14:25
Sandra:
Wow Mieke, jij bent echt op ontdekkngsreis. Geweldig.
Dat is toch super zo tussen de lokale mensen te reizen. Die vriendelijkheid ook, zo mooi..... Ik krijg echt de reiskriebels en ben een beetje jaloers.
Achteraf maar weer handig dat je geen tas oo wieletjes hebt. Nu blijkt die rugzak toch weer handiger.. Ik ben benieuwd naar je volgende belevenissen. Geniet van je nieuwe bestemming.
Xxx sandra -
07 December 2015 - 14:59
Chantal :
Haha, smakelijk verhaal. Ik zie je al zitten op de riksja als Queen tussen de rugzakken al zwaaiend . Mooie blanke vrouw op avontuur die goed meeveerd ! -
07 December 2015 - 18:33
Sandra:
Sorry voo mijn spam. Te danken aan de super goede internet verbinding op Bonaire. -
07 December 2015 - 19:51
Willeke:
Hoi Mieke, heerlijk om je belevenissen te volgen. Dit lijkt ons een fijne plek om wat langer te blijven. Wij wensen jou een mooie tijd daar met onvergetelijke ontmoetingen.
Het ga je goed, Be en Willeke -
07 December 2015 - 22:21
Corry:
Hallo Mieke.
Na weer een avontuurlijke tocht, ben je nou zo wij zien op internet, op en wel hele mooie plek aangekomen. Wij hopen dat je nu op een rustige manier kan gaan genieten van al het moois wat o.a. het park te bieden heeft. Een mooi verblijf in Bardia gewenst van ons samen. -
07 December 2015 - 22:38
Jeannine Van Aalst:
Hallo Mieke. Na een heftige reis naar je uiteindelijke bestemming hopelijk nu tijd om intens te gaan genieten.
Alle goeds voor jou gewenst en nu wat tijd voor jezelf, hopelijk.
Zodat ervook een stukje rust voor jou kan zijn.
Liefs en groetjes. Jeannine xxxxx -
08 December 2015 - 10:17
Karin:
Hoi Mieke,
Wat mooi om jouw ervaringen te kunnen lezen. En je schrijft op een gezellige manier, waardoor het lijkt alsof je er zelf ook een beetje bij bent, gaaf!
Wat avontuurlijk allemaal, geweldig.
Geniet van alles wat er op je pad komt.
Liefs, Kaein -
08 December 2015 - 22:17
Charlotte:
Ha Mieke, heel herkenbaar hoe je de busreis beschrijft. Ik was ook de enige blanke tussen allemaal nepalezen. Over-geven is een must.
Ik stapte toen om 4 u s nachts uit in bardia, werd opgehaald met een motor en ging (net als jij) met al m'n bagage erop. Voor mij een onvergetelijke ervaring. Bardia is mooi!! De mensen zijn oprecht, vriendelijk en vinden het geweldig om met je op de foto te gaan. Of dat je van hun een foto maakt. Geniet ze daar en doe mijn bekenden daar de groetjes!!
Liefs lot -
11 December 2015 - 16:42
Leone:
Kan je hier 'vorstelijk' zien wuiven Queen of backpackers. Je doet me denken aan Juliaantje, zelfde "wuifje". Gek genoeg is Juliaantje nooit rondemiss geweest, terwijl ze daar zeker talent voor had.
Achter op die riksja samengeperst tussen de rugzakken, neergezet bij het vliegveld. Leone had graag meegefietst, dat is pas zijn ding, maar dat die fietser je niet even terug heeft gebracht? Leone zou dat zeker gedaan hebben, al was het zijn laatste rit geweest . . .
Als ze zoveel weten van "Wampursie", dan moet je je er ook niet over verbazen dat ze daar Vreek de Honger kennen en zelfs Stewen Rouks en de beroemde rondemiss van 1986, ene Zeimons. Wees maar dankbaar dat ze je niet herkend hebben Mieke anders had je weer de hele middag op het 'schavotje" gestaan om ze te laten zien hoe een groot klassieker winnaar in dat voetballand wordt geëerd.
Op zo`n moment doet het me gewoon goed dat Sandra ongewild haar reactie 7 x doorstuurt. Dan zijn we even net zo als jouw omgeving daar . . . En gelukkig weer groen en harmonieus zo te horen.
Leone gaat nog even nagenieten, en straks verder met de leesachterstand. Blijf bij je EB!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
