Hoe werkt het de bus in Nepal??

Dag lezers,
Terwijl ik nu in ieder geval veilig in een - voor mijn doen - luxe hotel op bed lig, zojuist een bord rijst met groente via de roomservice heb leeggelepeld, kan ik alvast mededelen dat ik NIET op de plaats van bestemming ben. Wat ging er mis?

Ik had zo goed als alles afgezekerd, het zou me niet meer gebeuren. Maar ik wil nog wel eens negeren dat het in Nepal (en India) anders werkt. Busticket gekocht, vertrek om 4.30 am (half 5 in de ochtend dus), half uur van tevoren aanwezig. Keurig in de planning betrokken. De taxi door mijn hotelhouder laten regelen, half 4 aanwezig. Ik loop met mijn totale bagage van 4 hoog naar beneden, nog geen leven te bespeuren. Er ligt een deken op de bank in de hal en het lijkt alsof daar iemand onder ligt. 'Heb geduld' zeg ik tegen mezelf, 'het is pas 5 voor half 4'. Dit guesthouse heeft een glazen voordeur met daarvoor een hermetisch afgesloten hekwerk. Ik wacht.

Ik twijfel aan mijn horloge en telefoon, zijn deze wel goed afgesteld? Dan ga ik na waarmee ik dit bevestigen. Ik hoor een auto, dat moet mijn taxi zijn. Staat die taxi voor een dichte deur en ik erachter, dat schiet niet op. Ik begin voorzichtig te roepen 'please, can someone open the door for me, I have to leave now'. Geen reactie. Iets luider, nog geen effect. Dan begin ik wat meer kabaal te maken, ik ga toch verdomme die taxi niet missen. Er kruipt iets vanonder de deken vandaan, de jongeman die ik eerder heb gezien. Normaal houdt hier een oude man de wacht. De jongen gaat een deur verder en daar komt de oude man, zoals altijd in dezelfde broek, dikke jack en wollen muts op. Probleem opgelost.

Het is uitgestorven op straat, Kathmandu in een diepe slaap. Best luguber voor mijn gevoel. Het busstation ademt dezelfde sfeer, er is nagenoeg niemand te bekennen. Gelukkig loopt de taxichauffeur nog even mee om te kijken waar mijn bus vertrekt, draagt mijn grote bagage. Dan wacht ik een tijdje. Het is kouder dan ik dacht, ik sta een beetje te vernikkelen hier. Geen bus. In de verte zie ik wat mensen. Ik pak alle bagage op en loop die kant uit. Ook Nepalezen die van niets weten. Waarom moest ik zonodig weer gaan backpacken en heb ik niet iets met wieltjes aangeschaft? Een soort nostalgie, denk ik. Maar nu ben ik alleen en met z'n tweeen blijft de een bij de bagage, de ander loopt wat rond te zoeken naar de juiste plek. Ik probeer opnieuw kalm te blijven. Het zal een keer licht worden en er komt een bus naar Bardia. Dat de bus misschien verlaat is, zou kunnen, maar dat er geen enkele andere passagier te zien is voor diezelfde bus van half 5, daar klopt iets niet. Wat een klojo die mij dit ticket heeft verkocht.

Eindelijk, om kwart voor 6 gaat het licht aan in een bus, die wel eens de mijne zou kunnen zijn. Ik vraag aan de chauffeur of dit de bus naar Bardia is. Hij bekijkt mijn ticket. 'Yes, mem, sit down'. Alleen al dat beetje warmte en die zitplaats zijn goud waard. Daarna duurt het nog zeker 3 kwartier voordat de bus gevuld is en we vertrekken. Ik ben de enige blanke. En ik merk al snel dat buiten het toeristengebied weinig tot geen Engels wordt gesproken., vraag nogmaals of dit de juiste bus is, maar twijfel of mijn vraag begrepen is. Ik neem een Primatour-pilletje, heb geen zin om misselijk te worden en daar word ik lekker loom van, goed om veel te slapen en de reis te doorstaan.

Onderweg worden her en der nog wat passagiers opgepikt. Ik bekijk wat ochtendtaferelen, waaronder militairen in een hardlooptraining. En wat mij toch altijd weer schokt, de bergen vuilnis en afval die overal rondslingeren, bedekt met een laag stof. Alsof hier wekelijks een woestijnwind overheen gaat. Armoede hoeft niet perse vuil te zijn, vind ik. Dan zie je die vaak prachtig geklede vrouwen met hun statige houding en dan al die troep, nauwelijks te rijmen. Ik mag van geluk spreken dat ik aan het raam zit en een beetje naar buiten kan kijken. Die ramen zijn jaren niet gewassen.

We rijden en stoppen vrij snel een paar keer voor een pauze. Ik zie dat ook onze luxe touringcar een flinke barst in de voorruit heeft. Er is er nauwelijks een zonder barst. Nadat we flink zijn afgedaald vanuit Kathmandu is ook de kou verdwenen. Nepal heeft ook vlakke gebieden, bestaat niet alleen uit Himalaya. Als de vrouwen aan de andere kant van het gangpad een geroosterde maiskolf hebben bemachtigd, wil ik ook nog snel naar buiten om er een te halen, maar de bus vertrekt al. De vrouwen breken ieder een stuk voor mij af en zijn blij te kunnen delen.

En zo wordt het al rijdend middag, later in de middag, avond. Nog steeds geen Nepalganj, waar de bus eerst doorheen moet, volgens mijn informatie. Ik vraag aan mijn buurman hoe lang het nog duurt tot Bardia. 'This bus not to Bardia, tomorrow other bus'. Ik schiet naar voren en vraag aan de bijrijder hoe het zit. Inderdaad, de bus gaat niet verder dan Nepalganj en pas morgen kan ik verder reizen. 'Shit, wat nu weer, hotel zoeken etc.' Ook mijn ticket - even meegenomen bij de controle - blijkt verdwenen. De goeie man moest ineens naar een begrafenis, wordt gezegd. Twee mannen op de voorbank horen alles aan en bieden hulp. Eerst wordt gebeld met mijn guesthouse in Bardia, vervolgens zorgen ze voor een kamer in hetzelfde hotel als waar zij overnachten en regelen een goede prijs. "Waar heb ik dat vaker gehoord', denk ik meteen (Delhi). Maar ja, weinig keus. Het blijken zakenmensen te zijn die hier vaker komen. Bij aankomst in Nepalganj regelen ze gezamenlijk transfer naar het hotel en leggen daar de situatie uit. Ook helpen ze mij bij het vervoer van morgen, nog slechts 85 km te gaan.

Als ik mijn kamer binnen loop denk ik 'hier heb ik wel even zin in, stukje luxe'. Misschien zelfs weer een warme douche. Best wel afzien, dat backpacken, maar je krijgt er elke dag iets voor terug en het is ook een stuk survival, waarin je jezelf moet zien te redden. Dit soort landen zijn daar ideaal voor. Probeer maar eens.

Misschien zit de clou toch vooral hierin: elke keer als iets misloopt komt er hulp vanuit onverwachte hoek. En dit ervaar ik bijna dagelijks, maar echt wennen......... dat doet het nooit.