Een onvergetelijke achtbaan.
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
22 November 2015 | Nepal, Pokhara
Vandaag DE dag, paragliding op het programma. Om klokslag 9 uur stond ik in de startblokken voor mijn hotel om afgehaald te worden. Ik heb het dus nog niet geleerd: even voor half 10 kwam de Jeep voorrijden, beetje verlaat, maar dat telt hier niet.
We rijden naar het kantoortje van waaruit het paragliden georganiseerd wordt. Daar wordt mij gevraagd zoveel mogelijk spullen achter te laten, omdat ik die niet kan meenemen op mijn rug, tijdens de vlucht dus. Tevens moet ik een uitgebreide verklaring invullen en mijn handtekening zetten voor het geval er iets mis mocht gaan, contactpersoon thuis etc. Dit is confronterend, had ik nog niet over nagedacht. Maar goed, ik heb A gezegd en dus.......
Er stappen onderweg nog een paar mensen in, allemaal mannen, ik ben de enige vrouw. Niemand zegt iets, kijkt vooral naar zijn smartphone. Het lijken hoofdzakelijk Chinezen. Ik heb best behoefte aan iemand die ook zijn eerste sprong gaat maken en spreek een oudere blanke man aan, die is ingestapt. Een Fransman, dat lukt best qua taal. Ik vraag of dit ook zijn eerste sprong is. Nee, hij is een van de instructeurs en heeft al meer dan 1000 sprongen op zijn naam staan. Ik zoek nog wat houvast door enkele vragen te stellen, maar besluit dat ik het - alweer - beter kan loslaten.
Die route naar Sarankhot, het hoogste punt, is trouwens ook een helletocht. Sprekend gelijkend op de filmpjes op YouTube die ik hierover vooraf heb bekeken (Wilfried!). Karresporen met een stijgingspercentage van regelmatig 30% of meer. Nergens een afrastering, nee, het kan nog erger. Soms komt ons een bus tegemoet met dakpassagiers en moet een van beide voertuigen een stukje terug. Ze lijken er zelf geen enkel probleem in te zien, dus dat probeer ik ook maar niet te doen. Die sprong van straks is al meer dan genoeg om mee bezig te zijn.
Ik bedenk dat je ze toch wel moet zien vliegen om dit te willen. Welja, dan ben ik maar zo'n persoon. Aangekomen op het hoogste punt krijg ik pas echt de zenuwen, als mijn persoonlijke gids Prem - met wie ik de sprong ga maken - tekst en uitleg geeft. Veel hoef je niet te doen als medepassagier, maar je moet wel meewerken tijdens de afsprong. En daar krijg ik het erg benauwd van, want dit kan ook mis gaan. Ik spreek enkele andere aspirant-springers, vooral Amerikanen, en iedereen vindt dit spannend. Eerst mag ik afkijken bij enkele anderen en dat ziet er niet slecht uit. Prem is een heerlijk klein ventje van hooguit 50 kilo, die mij straks 'op schoot mag nemen'. Hij doet dit werk al 5 jaar en kent zijn vak, wat mij betreft. Geeft zorgvuldige instructies en stelt mij zoveel als mogelijk gerust. Stelt zelfs persoonlijke vragen om de band aan te halen. Straks tijdens het vliegen kunnen we ook met elkaar praten en dan is het fijn als je al iets meer van elkaar weet.
Tijd om te springen. Gordels om, helm op, met carabiners aan elkaar gehaakt en dan...... moet ik eerst een paar passen lopen, dan stoppen om de parachute op te blazen en vervolgens rennen totdat je gaat vliegen. Eerste poging: ik ga te vroeg zitten. Want dat is wat je gaat doen als je van de grond bent, maar je moet dat niet te snel willen. Prem maakt er geen punt van. Ik probeer te visualiseren wat ik moet doen, vooral rechtop blijven en de tweede poging lukt. Voor ik het weet hangen we in de lucht. Adembenemend, wat een gevoel en welk een uitzichten. Heel snel komt het Annapurna-massief in beeld, bergen van ruim 8000 meter hoogte. Ik slaak allerlei vreugdekreten en Prem bedient de foto- en filmcamera met selfie-stick. Wat zo'n gids niet allemaal moet doen: passagier goed begeleiden, materialen op orde hebben, veiligheid bewaken en dan ook nog die camera bedienen.
Na een minuut of 10 draaien we vooral rondjes, door de thermiek. Ik raak duizelig en misselijk, probeer alles onder controle te houden. Als Prem vraagt hoe het gaat maak ik dit duidelijk en hij zegt dat dit vrij veel voorkomt. We kunnen dus beter langzaam gaan afdalen richting het meer van Pokhara, de landingsplek. Voor de hele onderneming staat ongeveer een half uur en dat passeren we ruimschoots. Bij de landing denk ik even met vrees terug aan de parachutesprong van toen, maar Prem heeft me daarin al helemaal gerustgesteld. Heel zacht en traag. En zo gebeurt het ook.
Ik kan moeilijk beschrijven hoe zo'n vlucht in open ruimte voelt, maar heb daarbij mooie hulpmiddelen meegekregen: vele foto's en enkele video's, die ik probeer hierbij te voegen. Misschien moet je even zelf zoeken en anders morgen nieuwe poging. En doe me een lol: let niet te veel op de manier waarop ik er bij hang/zit/lig, florissant is anders.
Grappig was nog dat Prem vertelde dat hij vorig jaar een man van 89 jaar heeft laten vliegen. Ik stel voor dat misschien mijn schoonmoeder van 93 - ook altijd in voor een avontuurtje en nog best fit - deze man kan overtreffen.
Vanavond ben ik uitgenodigd voor een etentje door Gianfranco, een Italiaanse fotograaf, die mij gisteren aansprak en met wie ik wat uurtjes heb doorgebracht. Tevens een mooie kans om mijn Italiaans op te halen en hij daagde me daartoe behoorlijk uit. Hij heeft tijdens een recente trektocht een Nederlands stel ontmoet en met hen gaan we vanavond samen eten. Deze man reist continue de wereld rond en woont al 25 jaar in Londen. Ja, het zijn vaak einzelgangers die je op zulke reizen ontmoet.
Mijn kennissenkring begint aardige vormen aan te nemen. Ik heb na dit enerverende weekend ook weer behoefte aan afzondering.
Dat is aan mij.
Nu even proberen wat eerste indrukken van deze dag in beeld voor jullie weer te geven.
Dank voor jullie aandacht.
We rijden naar het kantoortje van waaruit het paragliden georganiseerd wordt. Daar wordt mij gevraagd zoveel mogelijk spullen achter te laten, omdat ik die niet kan meenemen op mijn rug, tijdens de vlucht dus. Tevens moet ik een uitgebreide verklaring invullen en mijn handtekening zetten voor het geval er iets mis mocht gaan, contactpersoon thuis etc. Dit is confronterend, had ik nog niet over nagedacht. Maar goed, ik heb A gezegd en dus.......
Er stappen onderweg nog een paar mensen in, allemaal mannen, ik ben de enige vrouw. Niemand zegt iets, kijkt vooral naar zijn smartphone. Het lijken hoofdzakelijk Chinezen. Ik heb best behoefte aan iemand die ook zijn eerste sprong gaat maken en spreek een oudere blanke man aan, die is ingestapt. Een Fransman, dat lukt best qua taal. Ik vraag of dit ook zijn eerste sprong is. Nee, hij is een van de instructeurs en heeft al meer dan 1000 sprongen op zijn naam staan. Ik zoek nog wat houvast door enkele vragen te stellen, maar besluit dat ik het - alweer - beter kan loslaten.
Die route naar Sarankhot, het hoogste punt, is trouwens ook een helletocht. Sprekend gelijkend op de filmpjes op YouTube die ik hierover vooraf heb bekeken (Wilfried!). Karresporen met een stijgingspercentage van regelmatig 30% of meer. Nergens een afrastering, nee, het kan nog erger. Soms komt ons een bus tegemoet met dakpassagiers en moet een van beide voertuigen een stukje terug. Ze lijken er zelf geen enkel probleem in te zien, dus dat probeer ik ook maar niet te doen. Die sprong van straks is al meer dan genoeg om mee bezig te zijn.
Ik bedenk dat je ze toch wel moet zien vliegen om dit te willen. Welja, dan ben ik maar zo'n persoon. Aangekomen op het hoogste punt krijg ik pas echt de zenuwen, als mijn persoonlijke gids Prem - met wie ik de sprong ga maken - tekst en uitleg geeft. Veel hoef je niet te doen als medepassagier, maar je moet wel meewerken tijdens de afsprong. En daar krijg ik het erg benauwd van, want dit kan ook mis gaan. Ik spreek enkele andere aspirant-springers, vooral Amerikanen, en iedereen vindt dit spannend. Eerst mag ik afkijken bij enkele anderen en dat ziet er niet slecht uit. Prem is een heerlijk klein ventje van hooguit 50 kilo, die mij straks 'op schoot mag nemen'. Hij doet dit werk al 5 jaar en kent zijn vak, wat mij betreft. Geeft zorgvuldige instructies en stelt mij zoveel als mogelijk gerust. Stelt zelfs persoonlijke vragen om de band aan te halen. Straks tijdens het vliegen kunnen we ook met elkaar praten en dan is het fijn als je al iets meer van elkaar weet.
Tijd om te springen. Gordels om, helm op, met carabiners aan elkaar gehaakt en dan...... moet ik eerst een paar passen lopen, dan stoppen om de parachute op te blazen en vervolgens rennen totdat je gaat vliegen. Eerste poging: ik ga te vroeg zitten. Want dat is wat je gaat doen als je van de grond bent, maar je moet dat niet te snel willen. Prem maakt er geen punt van. Ik probeer te visualiseren wat ik moet doen, vooral rechtop blijven en de tweede poging lukt. Voor ik het weet hangen we in de lucht. Adembenemend, wat een gevoel en welk een uitzichten. Heel snel komt het Annapurna-massief in beeld, bergen van ruim 8000 meter hoogte. Ik slaak allerlei vreugdekreten en Prem bedient de foto- en filmcamera met selfie-stick. Wat zo'n gids niet allemaal moet doen: passagier goed begeleiden, materialen op orde hebben, veiligheid bewaken en dan ook nog die camera bedienen.
Na een minuut of 10 draaien we vooral rondjes, door de thermiek. Ik raak duizelig en misselijk, probeer alles onder controle te houden. Als Prem vraagt hoe het gaat maak ik dit duidelijk en hij zegt dat dit vrij veel voorkomt. We kunnen dus beter langzaam gaan afdalen richting het meer van Pokhara, de landingsplek. Voor de hele onderneming staat ongeveer een half uur en dat passeren we ruimschoots. Bij de landing denk ik even met vrees terug aan de parachutesprong van toen, maar Prem heeft me daarin al helemaal gerustgesteld. Heel zacht en traag. En zo gebeurt het ook.
Ik kan moeilijk beschrijven hoe zo'n vlucht in open ruimte voelt, maar heb daarbij mooie hulpmiddelen meegekregen: vele foto's en enkele video's, die ik probeer hierbij te voegen. Misschien moet je even zelf zoeken en anders morgen nieuwe poging. En doe me een lol: let niet te veel op de manier waarop ik er bij hang/zit/lig, florissant is anders.
Grappig was nog dat Prem vertelde dat hij vorig jaar een man van 89 jaar heeft laten vliegen. Ik stel voor dat misschien mijn schoonmoeder van 93 - ook altijd in voor een avontuurtje en nog best fit - deze man kan overtreffen.
Vanavond ben ik uitgenodigd voor een etentje door Gianfranco, een Italiaanse fotograaf, die mij gisteren aansprak en met wie ik wat uurtjes heb doorgebracht. Tevens een mooie kans om mijn Italiaans op te halen en hij daagde me daartoe behoorlijk uit. Hij heeft tijdens een recente trektocht een Nederlands stel ontmoet en met hen gaan we vanavond samen eten. Deze man reist continue de wereld rond en woont al 25 jaar in Londen. Ja, het zijn vaak einzelgangers die je op zulke reizen ontmoet.
Mijn kennissenkring begint aardige vormen aan te nemen. Ik heb na dit enerverende weekend ook weer behoefte aan afzondering.
Dat is aan mij.
Nu even proberen wat eerste indrukken van deze dag in beeld voor jullie weer te geven.
Dank voor jullie aandacht.
-
22 November 2015 - 11:41
Jacqueline Schmidt:
Hoi Mieke,
Wat een ervaring, lijkt mij echt geweldig, maar ik krijg net zo als jij de bibbers als ik er aan denk om zo'n sprong te maken. Helaas is de video en foto's nog niet zichtbaar, maar die kijk ik wel een andere keer. Iedere keer weer spannend om je verhalen te lezen.
Hopelijk volgen er nog veel! Groetjes uit druilerig Kerkrade,
Jacqueline -
22 November 2015 - 12:19
Leone Veloce:
Ciao temerario/temeraria,
Durfal of lefgozer heeft geen vrouwelijke vorm in het Italiaans.
Was toch heel bezorgd hier aan het meeleven, en bij het lezen kreeg ik spontaan de rillingen over de rug. Alsof ik een stuk met je mee vloog. Maar ook de rit omhoog inlevend en doorleefd beschreven. Het deed me ook (terug)denken aan je afdaling van de Tourmalet dit jaar -> "assordante bello". Je hebt toch wel een heel bijzondere Engelbewaarder, overvraag 'm liever niet.
Wat een avontuur! Er zijn al een aantal foto's te zien en die Prem heeft er zelf ook van genoten, dat is 'm aan te zien. En heb je weer een nieuw inkijkje gehad op Zijn Schepping? Dit is een ware ervaring/ beleving van de "verwondering" zelf . . . onbeschrijfelijk mooi en "thrilling".
Mocht je ooit aan een rollator toe zijn Mieke, daar kun je ook heel fraaie afdalingen mee doen . . . zeker als de remblokjes al wat dunner worden.
Hou het heel ja! en je vast aan EB.
Saluti Leone
-
22 November 2015 - 13:31
Anne Hermans:
Mieke wat een respect voor je dat zo gedurft hebt! Wauw!
Ik zou het nooit gedurft hebben bbrrrr -
22 November 2015 - 14:52
Sandra:
Boh jij durft, Mieke! Respect.........
Ik durfde echt niet toen in het Andesgebergte, maar misschien toch gewoon loslaten.
Mooie foto's. Xxx Sandra -
22 November 2015 - 15:55
Lida Donners:
Hoi Mieke,
Heb zojuist de foto's tussen hemel en aarde van je bewonderd, ja ik ken het gevoel, wil daarom later terug komen als "roof"vogel. Jij misschien na deze fijne rond vlucht ook!
Kan me voorstellen dat je nu "zoals ik jou belevenissen lees" in een soort van roest leeft, heerlijk toch, geniet er maar lekker van!!
Mieke vanuit het Kamp in en rondom de "heuvels" van Nuth, wensen wij je een super tijd!
Liefs Lida en Henk
-
22 November 2015 - 16:02
Toos:
MIEKE WAT KNAP DAT JE DIT GEDAAN HEBT !!!!!!!
DIT LIJKT ME ECHT EEN KWESTIE VAN DOORZETTEN.......
LIEVE GROET TOOS
-
22 November 2015 - 19:05
Jolanda:
Hallo Mieke,
Kwam vrijdag Anton tegen en die vertelde van jouw reis en blog. Vandaag heb ik bijgelezen! Wat een avontuur! Heerlijk: ga je volgen. Geniet met volle teugen en deel het met ons. Veel liefs en tot de volgende boekpresentatie :) ? Jolanda -
22 November 2015 - 19:37
Willebe@hotmail.com:
Hoi Mieke,
Mooi, hoor zo'n onvergetelijke herinnering voor het leven.
Stoer dat je dit gedaan heb.
Lieve groet,
Be en Willeke
-
22 November 2015 - 23:35
Marianne:
Geweldig Mieke, zoveel lef!
Daar kun je met recht trots op zijn :)
Ik volg met grote interesse je verslag.
Geniet!
Lieve groet, Marianne -
23 November 2015 - 08:11
Jeannine:
Hallo dappere Mieke.
Geweldig wat een prestatie heb jij geleverd.
Ik hooo dat je zeker ook hebt kunnen genieten.
Met liefs en super hoe jij jouw ervaringen beschrijft.
Geweldig en heel veel succes en liefs verser!!
Een gartelijke groet van ons twee xxxx -
26 November 2015 - 10:24
Gertie:
Geweldig Mieke, ik had dit niet gedurfd hoor. Super ervaring lijkt het me dan weer wel.
het worden dus 2 boeken????
volgens mij
1.................reisverhalen
2.................?????????
Verheug me nu al erop
Groetjes Gertie
en GENIET vooral
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
