Uitgeput in Kathmandu.
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
29 November 2015 | Nepal, Kathmandu
Schrik even niet van deze titel. Ik ben sinds gisteren terug in Kathmandu en heb hier een heerlijke plek. Een kamer grenzend aan een royaal dakterras vol bloemen. Als ik hier de deur uit loop zit ik meteen op de leukste plekjes van de stad. En ik voelde al snel dat ik hier best langer wil blijven dan de geplande 3 dagen.
De laatste nacht in Pokhara werd mijn slaap opnieuw veel te vaak onderbroken door alle piekervaringen die door mijn hoofd en hele lijf stromen. Ik dacht nog 'niet erg, ik kan in de bus lekker slapen, dat lukt meestal wel'. Normaalgesproken ben ik een goede slaper. Vraag maar aan Anton, die doorgaans halfslapend/halfwakend de nachten moet zien door te komen. Maar hier lukt dat niet meer en dat begint me te slopen. Alleen rondreizen is best hard werken. Neem alleen al alles wat ik steeds mee moet slepen. Moet? Voor een deel wel. Iets te veel kleding natuurlijk, want je weet niet wat je nodig zult hebben (warm/koud), maar vooral allerlei andere dingen: laptop, camera, vele opladers, medicijnen en daglenzen voor 3 maanden, brillen (zonne-, lees- en reservebril), schoenen, paperassen, toiletspullen. Een greep uit het geheel. Zodra ik op een nieuwe plek ben haal ik meteen mijn rugzakken leeg en stal alles uit op het extra bed om te voorkomen dat ik moet gaan graven als ik iets nodig heb. Ook om even lekker alles te laten luchten en uit te hangen. Altijd zorgen voor een voorraad drinkwater, want kraanwater is hier geen drinkwater. Denk aan bv. tandenpoetsen. Als ik dan snel weer verder reis moet de hele handel opnieuw worden ingedeeld en ingepakt en daar heb ik nu even geen zin in.
Gisterochtend ruim op tijd in het hotel waarvandaan de bus zou vertrekken en ik kon daar zelfs nog een ontbijt nuttigen. Ik word al snel omringd door een klein gezelschap Nederlanders die met dezelfde bus mee reizen. Een clubje van 5 mensen, 2 stellen en 1 man die zonder zijn vrouw een 18-daagse hike door de Himalaya heeft gemaakt. De anderen trouwens ook. Samen met hun 2 Nepalese gidsen sluiten ze de reis af terug naar Kathmandu om van daaruit de volgende dag terug naar huis te vliegen. Ik word meteen betrokken bij het gesprek en hoor hele verhalen doorspekt met humor. Dit groepje veertigers en vijftigers is al die tijd met elkaar opgetrokken tot hoogtes van ruim 5000 meter. Dan heb je wel iets te vertellen. En ze hebben een van de gidsen allerlei Nederlandse uitdrukkingen geleerd, die hij feilloos op het juiste moment weet op te lepelen. Heel grappig: plaspauze, lekker eten, lekker slapen. Ook liedjes als 'en we gaan nog niet naar huis' en 'we zijn er bijna' zingt de Nepalees vrolijk mee. Het gebeurde zelfs een keer dat ze aan tafel zaten met een paar Koreanen en zongen 'altijd is Kortjakje ziek' (want ze zijn natuurlijk allemaal een keer ziek geweest op die hoogte) en dat de Koreanen hun versie op dezelfde melodie begonnen te zingen!
Roel, wonend in Boxmeer en eigenaar van een bedrijfje dat o.a. spoorwegen aanlegt, zit naast mij in de bus. Heel geanimeerde gesprekken die we samen voeren, ook ik ben ruimschoots aan het woord. Hij vertelt dat beide gidsen hun woning zijn kwijtgeraakt door de aardbeving en toch vrolijk verder kunnen leven. Hij overweegt om binnen enkele maanden terug te komen en hen te helpen bij de bouw van een nieuw huis. Roel heeft trouwens weinig last gehad van ziekzijn hier, heeft zelfs alles geproefd, tot en met een yak-biefstuk aan toe. En dat schijnt toch te stinken!
Elke dag valt hier overal de electriciteit een aantal keren uit. Gelukkig is er dan altijd een lamp die blijft branden op reserve-energie van een generator. Maar nu vertellen mijn reisgenoten dat er zelfs een app is, die aangeeft wanneer de energie precies uitvalt. Dat blijkt op vaste momenten te zijn en dat was me nog niet opgevallen. Er is dus structuur in die uitval, waarschijnlijk bewust beleid. Ik ben nog niet 'append' in welke vorm dan ook.
Je snapt het al: van slapen in de bus is niets terecht gekomen. Heel gezellige reis gehad, maar 8 uur hobbelen in een bus op de Nepalese highway zonder fatsoenlijke nachtrust is een nieuwe aanslag op mijn lijf en energie. Toen ik gisteren aan mijn avondmaal zat in de mooie tuin van Gaia kreeg ik mijn vork nauwelijks nog omhoog. En toen ontstond dat besluit: ik stel het kloosterbezoek nog even uit. Ofschoon dat een plek is om rust te zoeken is het ook weer nieuw en zal ik moeten wennen en de kloosterregels leren kennen. Nog even niet. Ik heb tenslotte nog zoveel tijd hier.
En ik heb mezelf een opdracht gegeven: een boek schrijven. Dit moet niet beklemmend gaan werken doordat ik er te weinig aan toe kom omdat mijn hoofd voor 99% bevolkt wordt door - weliswaar prachtige - ervaringen en verhalen. Dat gaat niet zo goed samen. Een boek is toch iets anders dan een blog. Het moet een vrije opdracht blijven, al klinkt dit als een paradox. Hoofd leegmaken dus. Daarbij staan al mijn zintuigen voortdurend op scherp, zo anders dan thuis of reizen met meer mensen. En dat is niet erg, maar ik wil me er wel bewust van blijven wat het met me doet. Ik oogst best veel waardering voor deze eenzame onderneming, maar voel me op momenten ook gewoon klein en kwetsbaar.
Ik ga vandaag eindelijk voor die hoognodige massage, hoop een tweede Wilma te vinden. Verder even afwachten wanneer ik Ajay zal spreken en wanneer Marian haar Great Himalayatrail zal afsluiten en ik haar hier kan zien.
Trouwens best spijtig dat ik niet geproefd heb aan de echte hoge Himalaya. Op de foto's van Roel, maar ook Edwin, zie ik hemelse vergezichten en kraakheldere blauwe luchten. Op lagere niveaus is alles vooral mistig en stoffig. Maar goed, ik kan niet alles en wie weet..... ooit.... Eerst deze reis maken, beleven en later verwerken. Leven in het NU.
Mijn reisgenoten op weg naar hier hebben ook allemaal een thuisbasis en vertelden dat ze door nogal wat kritiek heen moesten om deze reis te maken. Grote kinderen en ouders die zich afvroegen of ze hen wel zo lang alleen konden laten (3 weken), ook nog naar een land met aardbevingsgevaar en als klap op de vuurpijl vliegen met Malaysian Airlines. Ook ik heb dit soort vragen best veel gehad, begrijpelijker wel, en al helemaal omdat ik afwezig zal zijn tijdens de feestdagen en enkele verjaardagen. Er zijn altijd redenen om iets NIET te doen. Hoe moet dat zijn voor mensen die echt gaan emigreren? Anton heeft er geen punt van gemaakt, steunt deze onderneming zelfs omdat hij er een rijkere vrouw voor terug krijgt. Voor een slecht verstaander: rijker van geest. Ik denk nooit economisch, maar sommige anderen wel. Dit neemt niet weg dat het altijd makkelijk is voor Anton, maar hier slaat hij zich wel doorheen en zijn verjaardag en de feestdagen, ach..... daar is hij toch al niet zo dol op, net als ik.
Misschien kan ik nog een paar uurtjes slapen.
Welterusten.
De laatste nacht in Pokhara werd mijn slaap opnieuw veel te vaak onderbroken door alle piekervaringen die door mijn hoofd en hele lijf stromen. Ik dacht nog 'niet erg, ik kan in de bus lekker slapen, dat lukt meestal wel'. Normaalgesproken ben ik een goede slaper. Vraag maar aan Anton, die doorgaans halfslapend/halfwakend de nachten moet zien door te komen. Maar hier lukt dat niet meer en dat begint me te slopen. Alleen rondreizen is best hard werken. Neem alleen al alles wat ik steeds mee moet slepen. Moet? Voor een deel wel. Iets te veel kleding natuurlijk, want je weet niet wat je nodig zult hebben (warm/koud), maar vooral allerlei andere dingen: laptop, camera, vele opladers, medicijnen en daglenzen voor 3 maanden, brillen (zonne-, lees- en reservebril), schoenen, paperassen, toiletspullen. Een greep uit het geheel. Zodra ik op een nieuwe plek ben haal ik meteen mijn rugzakken leeg en stal alles uit op het extra bed om te voorkomen dat ik moet gaan graven als ik iets nodig heb. Ook om even lekker alles te laten luchten en uit te hangen. Altijd zorgen voor een voorraad drinkwater, want kraanwater is hier geen drinkwater. Denk aan bv. tandenpoetsen. Als ik dan snel weer verder reis moet de hele handel opnieuw worden ingedeeld en ingepakt en daar heb ik nu even geen zin in.
Gisterochtend ruim op tijd in het hotel waarvandaan de bus zou vertrekken en ik kon daar zelfs nog een ontbijt nuttigen. Ik word al snel omringd door een klein gezelschap Nederlanders die met dezelfde bus mee reizen. Een clubje van 5 mensen, 2 stellen en 1 man die zonder zijn vrouw een 18-daagse hike door de Himalaya heeft gemaakt. De anderen trouwens ook. Samen met hun 2 Nepalese gidsen sluiten ze de reis af terug naar Kathmandu om van daaruit de volgende dag terug naar huis te vliegen. Ik word meteen betrokken bij het gesprek en hoor hele verhalen doorspekt met humor. Dit groepje veertigers en vijftigers is al die tijd met elkaar opgetrokken tot hoogtes van ruim 5000 meter. Dan heb je wel iets te vertellen. En ze hebben een van de gidsen allerlei Nederlandse uitdrukkingen geleerd, die hij feilloos op het juiste moment weet op te lepelen. Heel grappig: plaspauze, lekker eten, lekker slapen. Ook liedjes als 'en we gaan nog niet naar huis' en 'we zijn er bijna' zingt de Nepalees vrolijk mee. Het gebeurde zelfs een keer dat ze aan tafel zaten met een paar Koreanen en zongen 'altijd is Kortjakje ziek' (want ze zijn natuurlijk allemaal een keer ziek geweest op die hoogte) en dat de Koreanen hun versie op dezelfde melodie begonnen te zingen!
Roel, wonend in Boxmeer en eigenaar van een bedrijfje dat o.a. spoorwegen aanlegt, zit naast mij in de bus. Heel geanimeerde gesprekken die we samen voeren, ook ik ben ruimschoots aan het woord. Hij vertelt dat beide gidsen hun woning zijn kwijtgeraakt door de aardbeving en toch vrolijk verder kunnen leven. Hij overweegt om binnen enkele maanden terug te komen en hen te helpen bij de bouw van een nieuw huis. Roel heeft trouwens weinig last gehad van ziekzijn hier, heeft zelfs alles geproefd, tot en met een yak-biefstuk aan toe. En dat schijnt toch te stinken!
Elke dag valt hier overal de electriciteit een aantal keren uit. Gelukkig is er dan altijd een lamp die blijft branden op reserve-energie van een generator. Maar nu vertellen mijn reisgenoten dat er zelfs een app is, die aangeeft wanneer de energie precies uitvalt. Dat blijkt op vaste momenten te zijn en dat was me nog niet opgevallen. Er is dus structuur in die uitval, waarschijnlijk bewust beleid. Ik ben nog niet 'append' in welke vorm dan ook.
Je snapt het al: van slapen in de bus is niets terecht gekomen. Heel gezellige reis gehad, maar 8 uur hobbelen in een bus op de Nepalese highway zonder fatsoenlijke nachtrust is een nieuwe aanslag op mijn lijf en energie. Toen ik gisteren aan mijn avondmaal zat in de mooie tuin van Gaia kreeg ik mijn vork nauwelijks nog omhoog. En toen ontstond dat besluit: ik stel het kloosterbezoek nog even uit. Ofschoon dat een plek is om rust te zoeken is het ook weer nieuw en zal ik moeten wennen en de kloosterregels leren kennen. Nog even niet. Ik heb tenslotte nog zoveel tijd hier.
En ik heb mezelf een opdracht gegeven: een boek schrijven. Dit moet niet beklemmend gaan werken doordat ik er te weinig aan toe kom omdat mijn hoofd voor 99% bevolkt wordt door - weliswaar prachtige - ervaringen en verhalen. Dat gaat niet zo goed samen. Een boek is toch iets anders dan een blog. Het moet een vrije opdracht blijven, al klinkt dit als een paradox. Hoofd leegmaken dus. Daarbij staan al mijn zintuigen voortdurend op scherp, zo anders dan thuis of reizen met meer mensen. En dat is niet erg, maar ik wil me er wel bewust van blijven wat het met me doet. Ik oogst best veel waardering voor deze eenzame onderneming, maar voel me op momenten ook gewoon klein en kwetsbaar.
Ik ga vandaag eindelijk voor die hoognodige massage, hoop een tweede Wilma te vinden. Verder even afwachten wanneer ik Ajay zal spreken en wanneer Marian haar Great Himalayatrail zal afsluiten en ik haar hier kan zien.
Trouwens best spijtig dat ik niet geproefd heb aan de echte hoge Himalaya. Op de foto's van Roel, maar ook Edwin, zie ik hemelse vergezichten en kraakheldere blauwe luchten. Op lagere niveaus is alles vooral mistig en stoffig. Maar goed, ik kan niet alles en wie weet..... ooit.... Eerst deze reis maken, beleven en later verwerken. Leven in het NU.
Mijn reisgenoten op weg naar hier hebben ook allemaal een thuisbasis en vertelden dat ze door nogal wat kritiek heen moesten om deze reis te maken. Grote kinderen en ouders die zich afvroegen of ze hen wel zo lang alleen konden laten (3 weken), ook nog naar een land met aardbevingsgevaar en als klap op de vuurpijl vliegen met Malaysian Airlines. Ook ik heb dit soort vragen best veel gehad, begrijpelijker wel, en al helemaal omdat ik afwezig zal zijn tijdens de feestdagen en enkele verjaardagen. Er zijn altijd redenen om iets NIET te doen. Hoe moet dat zijn voor mensen die echt gaan emigreren? Anton heeft er geen punt van gemaakt, steunt deze onderneming zelfs omdat hij er een rijkere vrouw voor terug krijgt. Voor een slecht verstaander: rijker van geest. Ik denk nooit economisch, maar sommige anderen wel. Dit neemt niet weg dat het altijd makkelijk is voor Anton, maar hier slaat hij zich wel doorheen en zijn verjaardag en de feestdagen, ach..... daar is hij toch al niet zo dol op, net als ik.
Misschien kan ik nog een paar uurtjes slapen.
Welterusten.
-
29 November 2015 - 08:09
Jeannine Van Aalst:
Wat een prachtig verslag weer. Jij schrijft zo spannend Mieke.
Geniet en heel veel succes verder gewenst. Een hartelijke groet can ons. Harry en Jeannine.xxx -
29 November 2015 - 09:04
Anne:
Mieke, dit is weer een prachtig geschreven verhaal! Respect hoe je je vermaakt in het verre Nepal!
Geniet er met volle teugen van!
Pas goed op je zelf, liefs
Anne xx -
29 November 2015 - 12:07
Inez:
Ha Mieke in het verre Nepal, die het door je berichten toch dichtbij laat zijn.
Steeds opnieuw hint je in je verslagen op het boek dat je zou willen gaan schrijven. Er zijn er vast meer zoals ik die nieuwsgierig aan het worden zijn wat dit voor boek is. Deze week vroeg ik het je vader, maar hij zei: 'Ja, tja, dat is vrij ingewikkeld, ik kan het je niet goed uitleggen.' Kun je een tipje van de sluier oplichten?
liefs van Inez -
29 November 2015 - 21:08
Sandra :
Hi Mieke,
Ook bij mij komt een herinnering naar boven over het liedje altijd is "Kortjakje ziek". Op een bootje in Vietnam begon een Vietnamese gids dit liedje te zingen. Ik vroeg mij toen af waarom juist dAt liedje. Ik moest er wel om lachen.
Ik vraag mij af of je je boek al aan het schrijven bent. Door al dat gereis kom je er niet aan toe, of? Fijn dat je toch wat extra rustdagen kan inlassen. Reizen is geen vakantie , tenminste in mijn beleving. Tussendoor moet je bijtanken.
Ik wil hierbij ook nog de complimenten aan je man geven. Het is heel mooi dat hij je deze reis laat maken. Zonder zijn medewerking kan je niet rustig je reis beleven. Geniet van je paar dagen rust Xxx Sandra -
23 December 2015 - 07:40
Albert Bos:
Hallo Mieke,
Er zijn een paar foto's gemaakt van de reis van Pokhara naar Kathmandu. Hoe krijg ik die naar je toe?
Albert Bos, één van die vijf waarmee je toen heb gereisd -
23 December 2015 - 11:07
Mieke Simons:
Dag Albert,
Mooi dat je de moeite neemt mij te bereiken. Jij bent de man uit Alphen aan de Rijn, vermoed ik?
Ik weet niet of jij dit bericht ontvangt, maar ik probeer gewoon.
Je kunt foto's sturen naar : miesim@live.nl.
Dank en groet aan je vrouw.
Mieke. -
04 Januari 2016 - 22:55
Linda Koot:
Hoi Mieke,
Door Albert hoorde ik van het bestaan van je reisverslag. Je maakt er een leuk en boeiend verhaal van. Ik ben een van je reisgenoten in de hobbelige bus van Pokhara naar Katmandhu. Het stel uit Alphen aan den rijn. Het is fijn te horen dat je je eigen weg volgt. Het is toch een hele onderneming daar in Nepal. Ben je ondertussen al in het klooster belandt? Je voornemen om een klooster te bezoeken heeft mij aan het denken gezet. De Nepaleese omgeving. Hoog in de bergen, zo vrij als een vogel, de mooie mensen, dat gevoel wilde ik zo lang mogelijk vasthouden. Ik heb net een boek over de eigen innerlijke kracht Ki gelezen. Dat komt uit een klooster van de berg Nilgiri, Nepal. Heel inspirerend boek. Ik hoop dat je door je eigen innerlijke kracht je tocht door kan zetten en daar zal zeker een rijkere vrouw van thuiskomen. Groetjes Linda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
