De risico's van reizen.

Goedemorgen lezers.
Gistermiddag ben ik in slaap gesukkeld en er pas 15 uur later weer uit ontwaakt. Dat is tenminste iets. De nachten zijn hier al behoorlijk koud en verwarming is er niet. Zoveel mogelijk aantrekken dus, extra deken erbij.

Klaar om in de tuin van Gaia te gaan ontbijten, krijg ik mijn kamerdeur niet open. Zo'n sleutel die je precies op het juiste punt moet draaien wil hij z'n werk doen. Toen geprobeerd uit het raam te klimmen via een stoel binnen en een die buiten stond. Ik dacht nog 'het zal me toch niet gebeuren dat ik hier alsnog een voet breek, de meeste ongelukken gebeuren thuis'. Dat lukte nog, maar ook van de buitenkant kreeg ik de deur niet open. Totdat de Nepalese bediende mij hoorde worstelen en lachend hulp aanbood. 'Die onhandige Westerlingen ook', hoor je ze dan denken en dan hebben ze toch een plezier. 'You must be Nepalese to open this door', grap ik terug en zo is het ook.

Gisterochtend naar het ziekenhuis, bij Tineke op bezoek. Daarvoor moet ik een taxi nemen, helemaal naar het andere eind van de stad. De brandstofprijzen stijgen nog steeds, dus ook de taxiprijzen. Touctoucs zijn hier niet en voor een fietsriksja is dit te ver. Zo zie je nog eens wat. Door de armste wijken van de stad, die nog vuiler en stoffiger zijn, velen met mondkapjes om. Het beste ziekenhuis van het land staat helemaal gestut na flink wat aardbevingsschade. Tineke is dol op chocolade en cappuccino, dit is te koop op de begane grond en ik reis per lift naar de negende verdieping, waar vooral de prive-kamers gelegen zijn.
Daar ligt ze dan, met een linkervoet en been dik ingepakt, geopereerd op twee plaatsen. Pas als de wond voldoende geheeld is mag ze naar huis.

Eerst is ze op de spoedhulp van het ziekenhuis in Pokhara geweest, waar een röntgenfoto gemaakt is. Ze zegt: 'met een apparaat dat van ellende met touwtjes en plakband aan elkaar hing'. Daar wilde ze absoluut niet geopereerd worden. Een dag later met een vliegtuigje naar Kathmandu, waarvan de hier wonende Jetje weet dat dit het beste ziekenhuis is. Maar dan nog moet je zelf voor eten en drinken zorgen, dus familie of bekenden in de buurt hebben. Bea is meegegaan en blijft nu zo lang als nodig is. Op dezelfde verdieping ligt een Franse marathonloper met wie Tineke gesproken heeft. Hij is 15 meter diep in een kloof gevallen, heeft daar uren gelegen en is er uiteindelijk uitgetakeld. Allerlei breuken en verwondingen opgelopen. Hij reist met een prive-vliegtuig terug naar huis. En alle vluchten gaan via Delhi, om te tanken. Extra complicatie. Voor bijna niemand loopt de terugvlucht als gepland. Soms met de meest vreemde omwegen, omdat er geen andere aansluitingen zijn.

De verzekering van Tineke deed nog even moeilijk. "U wist toch van tevoren dat u naar een land met risico's ging". Tja, waar ben je eigenlijk voor verzekerd?? Krijg je er allemaal nog bij. En thuis zal ze een tijdje bij haar dochter moet inwonen, want ze kan geen trappen lopen en woont op een bovenverdieping in centrum Amsterdam. Een ongeluk is zo gebeurd, maar dan....... Ik neig dit soort risico's ook op te zoeken, maar heb nog steeds geluk. Denk aan de afdaling van de Aubisque afgelopen zomer. LeoneVeloce zegt het mooi: "Mieke, je hebt een goede engelbewaarder, maar overvraag hem niet".

Dit alles beschouwend wil ik nog een verhaal vertellen van mijn vrienden Willeke en Be, de wereldfietsers met wie ik in Delhi samen was. Willeke is tijdens zo'n fietsreis in Laos door een Thaise vrachtwagen aangereden, vlakbij de grens met Thailand. Haar hele been lag in puin, maar voordat zij bloed bijgezet kon krijgen moest Be eerst zijn creditcard laten zien. Enfin, uiteindelijk is zij zeven keer geopereerd, zal nooit meer op die manier kunnen fietsen. En de Thaise chauffeur is opgepakt, vastgezet en binnen twee weken doodgemarteld. Dit vonden Willeke en Be nog zoveel erger, waarna zij hun uitbetaling van de verzekering aan het gezin van de Thaise chauffeur geschonken hebben.

Het is prachtig om grenzen op te zoeken van jezelf en unieke ervaringen te beleven, maar er zitten extra risico's aan. Sommige mensen zullen hierdoor altijd weer worden aangetrokken, anderen moeten er zelfs niet aan denken.

Een paar keer kreeg ik de vraag van een Nepalees of er in Nederland ook bergen zijn. 'De hoogste is ruim 300 meter'. Hihihihi, dat klinkt toch zeker als een grap. 'You mean, Nepali flat hihi'.

Ik ga het kloosterleven overslaan, de wisseling van plekken vraagt te veel energie. Aanstaande zondag reis ik door naar het Westen, Bardia National Park, waar het klimaat aangenamer is, de lucht schoner en de omgeving rustiger. Daar blijf ik tot minimaal na Kerstmis.

In Nederland is het guur, hoor ik. Extra lastig voor Sinterklaas over al die daken. Misschien heeft hij ook wel Nepalese roots.