Terug naar normaal

Terug naar normaal

Zoals tevens in onze cultuur staat de samenleving op z’n kop tijdens bepaalde feestdagen. Ik raak dan vaak verward over de dagen van de week. Ondanks dat ik graag buiten de lijntjes kleur houd ik ook van structuur om me heen. De openbare festiviteiten trekken mij zelden aan, ik zoek mijn eigen avonturen op. Ik zie dit ook terug bij bepaalde bekenden in deze omgeving. Massa’s mensen kijken enorm uit naar de festivals en krijgen er geen genoeg van, anderen doen een beetje mee en proberen te overleven. De vorige dag ontving ik zelfs een regenboogtikka op mijn voorhoofd van de zusjes Sabina en Shristi. Niet gebruikelijk op de broers- en zussendag, maar zij vonden dat ik deze verdiende. Nu de laatste stuiptrekkingen van vrachtladingen met feestende jongeren en gettoblasters nog verwerken en dan terug naar normaal.

Gisterochtend naar school om alle resterende materialen af te leveren en te kijken wat ik al zou kunnen afronden voordat de kinderen massaal aanwezig zijn vanaf zondag. De bibliotheekruimte kon wel weer een schoonmaakbeurt gebruiken, overal rommel en stof. Ik probeer niet wanhopig te worden, anders moet je niet aan zulke klussen beginnen. Maar frustrerend kan het zeker zijn. Onderhoud van ruimtes en materialen verloopt hier iets anders dan bij ons. Dit wetende ga ik altijd op pad met wat microvezeldoekjes en afvalzakjes. Maar dan, waar laat je het afval? Daarover heeft Sonja me aardig bijgepraat, want met een aantal klassen wil ik bewustwording van klimaat, omgeving en verspilling op de agenda zetten. Hierover heb ik een serie leuke geïllustreerde boekjes meegenomen vanuit Kathmandu, ik zet daarbij een programma in elkaar met behulp van diverse internetsites en hoop daarmee een steentje bij te dragen aan het schoonhouden van hun eigen leefomgeving.

Voor de lunch haal ik Chandani en vriendin Mamata op, kopen we samen enkele samosa’s en installeren ons in het park naast de tempel. Beide meisjes kletsen vooral met elkaar, in het Nepalees. Ik probeer er af en toe met een vraag tussen te komen en dan gaan ze gewoon weer verder. Net als ik bedenk snel op te stappen, hier heb ik geen zin in, komen ze los in mijn richting. Misschien was het gewoon verlegenheid? Dan worden de herinneringen van zeven en acht jaar geleden opgehaald, verhalen van hun klasgenoten, of ik me iedereen nog herinner? De een zit in China, velen in Kathmandu of Pokhara en uiteindelijk wil iedereen naar Australië, de USA of Europa. Niet eenvoudig, wel begrijpelijk. Ze willen meer in het leven dan hun ouders, vaak nog analfabeet en moeizaam opgeklommen van een krot naar een stenen huisje, niet zelden door slavenarbeid in de Golfstaten. Ook willen ze voor hun familie zorgen, iets teruggeven. Dat vind ik heel mooi en is er in onze samenleving niet altijd meer bij.

’s Ochtends na het ontbijt nam ik afscheid van Barbara en Jane, die vanaf Nepalganj naar Kathmandu zouden vliegen en twee dagen later terug naar Manchester. Wederzijds spraken we uit dat onze ontmoeting zeer waardevol en inspirerend was. Het is fijn om intensief contact met Nepalese mensen te onderhouden, maar ik heb ook behoefte aan diepgaande gesprekken met westerlingen van gelijke leeftijd. Daarmee voed ik mijn geest voldoende om al het andere aan te kunnen. Mooie mensen bij wie het leven niet altijd over rozen ging, maar daaruit wijze levenslessen hebben getrokken, nu de vruchten plukken en doorgeven aan volgende generaties. Koetjes en kalfjes ben ik meestal snel beu, ook praktische zaken houden mijn aandacht nooit lang vast, maar filosoferen over het leven, reizen, boeken en wederzijdsheid boeien mij langdurig. Zeker als dit gepaard gaat met smaakvolle humor.

Maar zelfs dan komt er een moment dat ik alleen wil zijn. Met een boek of een film. Goddank kan ik hier Netflix ontvangen en lekker opgaan in de film Nyad. En vroeg naar bed en lekker lang slapen. Deze ochtend staat de zon al vroeg aan de hemel. Het weer is zo anders dan tijdens mijn vorige reis toen ik vooral kou heb geleden. Tweede helft van november en nog steeds zomers. Helaas betekent dit ook steekvliegen aan het begin van de avond, ik ben intussen helemaal lek geprikt. Maar verder voel ik me gezond en steeds beter uitgerust. Met een touctouc reis ik naar Chitra en Rama, die mij vergezellen naar school om de boeken te ordenen en de bibliotheekruimte op te frissen. Deze meisjes hoef je niets uit te leggen, ze begrijpen alles meteen en zien waar het werk gedaan moet worden. O heerlijk, een stofzuiger. Die blijkt afkomstig van Jacqui. Nou, dat lijkt Chitra wel leuk om eens mee aan de slag te gaan, want die hebben ze thuis niet. De stofzuiger springt aan, maar weigert te zuigen. Een sta-in-de-weg dus vooral. Dan maar met een gewone bezem, dat zijn de meisjes toch gewend. Ook worden de vale vlaggen buiten weggehaald, echt toe aan vervanging. Later in de winkelstraat zoeken we nieuwe stof en de kleermaker tovert daar vervolgens nieuwe vlaggen van.

Deze processie van Echternach, drie stappen vooruit en twee achteruit, lijkt soms tot niets te leiden. Maar als ik denk aan de bamboehutjes van acht jaar geleden en het geelgeverfde gebouw van nu dan is er veel gebeurd. Hopelijk vormt ons voorbeeld van vandaag, de bibliotheek vóór en na de schoonmaak, opnieuw enige inspiratie om de boel zelf bij te houden. Maar goed, ook dat is Nepal. Zij doen de dingen op hun eigen manier. Wij kunnen wat ondersteuning bieden, aanwijzingen en tips, maar betutteling lijkt me geen goed idee. Daar zit niemand op te wachten, respectloos bovendien. Uiteindelijk worden vele resultaten nooit in één keer bereikt, maar met vallen en opstaan. Doorgaan op de ingeslagen weg en je niet laten ontmoedigen als dingen anders gaan dan gepland. Dat is ook wat Nepal zo aantrekkelijk maakt voor mij.

Keith en Marcha uit Oregon blijven nog een aantal dagen, fijn gezelschap voor mij. En natuurlijk Sonja en Budhi, met wie ik heel vertrouwd ben. Ik heb nu al het gevoel dat ik straks voldoende bereik om met een goed gevoel huiswaarts te keren. Iets voorbarig misschien, ik ben nog niet op de helft. Er is nog een – hobbelige - weg te gaan, maar boeiend genoeg en beslist vol verrassingen. Jullie lezen het allemaal wel de komende tijd.

Fijn weekend allemaal,

Liefs, Mieke