Terug in Nederland.

Dag lezers,
Enigszins tot rust gekomen zit ik weer achter mijn vertrouwde bureau in plaats van op een Nepalees bed in een ijskoude hotelkamer. Vanaf het moment dat ik besloot terug naar huis te gaan wist ik dat dit het beste zou zijn. Voor mij een onbekend gevoel, omdat ik zo ontzettend graag naar Nepal ga en er een tijdje verblijf. Wél ben ik aan het eind meestal zo gaar en smerig dat ik sterk verlang naar ons westerse comfort en mijn dierbaren. Alle ontberingen kun je alleen maar aan als je zwaar gemotiveerd bent om dit te doen, zeker op mijn leeftijd.

En toegegeven: wat was het fijn en troostrijk om zoveel steunbetuigingen te ontvangen. Daar kan bijna geen dokter tegenop. De mentale klap was zeker zo zwaar als de fysieke, dus jullie woorden, kaartjes en bloemen zijn helend voor mijn gemoed. Veel dank nogmaals. Ook in Nepal werd ik overladen met lieve berichten en vooral hoop op een snelle terugkeer. Over dat laatste denk ik nog even niet na, de tijd zal uitwijzen of er een nieuwe kans komt en hoe mijn gezondheid dit nog trekt. Volgend jaar word ik zestig.

Uiteindelijk is Mina nog tot laat in de middag voor mijn vertrek bij me gebleven en heeft alle spullen voor Bardia in een taxi meegenomen naar haar studentenhostel. ‘s Morgens al met Sonja gebeld, die mensen zou regelen om dit op te halen en snel ter plekke te bezorgen. Ik wist dat ik hulp zou ontvangen, maar zo snel en efficiënt overtrof al mijn verwachtingen. Gisteren kreeg ik al bericht van Sonja dat haar spullen bezorgd waren. Ook de laptop bij Mina’s familie was al in gebruik, getuige een foto van vier zusjes die gretig naar het scherm zaten te kijken. Een laatste laptop wordt nog bezorgd bij een organisatie voor kansarme kinderen in Bardia. Sonja verdeelt de zes mobieltjes onder mensen van wie zij inschat dat ze die kunnen gebruiken en niet zelf kunnen kopen. Al met al was het dus goed dat ik de spullen alsnog gebracht heb en verder kan ik volledig vertrouwen op de vrienden daar. Een zeer aangenaam gevoel.

Mina heeft vele proeverijtjes gehad. Vaak vraagt ze in een berichtje wat ik eet en hoe het smaakt. Leg dat maar eens uit in woorden. Nu kon zij zelf proeven van onbekende lekkernijen als croissants, pizza, kip tandoori, latte macchiato of cappucino. Ze maakte overal foto’s van voor haar achterban. Opmerkelijk is dat zij geen rijst lust, als Aziatisch meisje! We hebben samen nog wat door de straatjes van Thamel geslenterd en iets daarbuiten, waar we op enig moment een prachtige tuin voor een historisch gebouw konden betreden. Het gebouw bleek de openbare bibliotheek, die we gratis mochten bezichtigen en waar we hartelijk werden verwelkomd door een ontwapenende vrouw, die graag mijn verhaal aanhoorde over het ontstaan van de wonden, mijn geschiedenis met Nepal en Bardia, mijn band met Mina en meer. “Your face is smiling, mam, you have such a great heart,” waren haar woorden en ze straalde zelf ook helemaal. Samen zijn we op de foto gegaan en tja, toen was mijn dag helemaal goed.

Nog een groot geluk: mijn Bourgondische wandelvriendin Ine bood spontaan aan mij van Schiphol te halen. Zij zou samen met haar dochter in Rotterdam zijn na ‘Vrienden van Amstel Live’ en ‘ach, dan rijd ik wel even om’. Na het zien van mijn foto kon ze het niet over haar hart verkrijgen mij met de trein tot Sittard te laten reizen. En zo kwam mijn glimlach langzaam terug door kleine gebaren van grote waarde.

‘s Avonds om 10 uur locale tijd stap ik in mijn taxi naar de luchthaven, waar ik in de vertrekhal vooral slaven van oliestaten zie staan. Wetende dat Qatar, Saoedi-Arabië, Koeweit en de Emiraten veel gebruik maken van Nepalese arbeidskrachten word ik hier geconfronteerd met de realiteit van veelal jonge mannen die hun gezin of familie verlaten voor twee jaar slavenarbeid om al die luxe tot stand te brengen. Mijn maag draait zich om bij deze verhoudingen. Ook wij staan dit toe! Wij Westerlingen bedoel ik dan. Ook mijn vliegtuig vult zich met deze mannen. Naast mij een ouder echtpaar, op weg naar hun zoon in Atlanta. Een jongeman, IT-er, die het beter getroffen heeft dan de slaven, maar voor een toekomst toch ver van huis is moeten gaan. Ik denk aan Mina en Ashish, die ook ooit voor die keuze komen te staan, heb het er met hen over gehad.

Dan het contrast met de luchthaven in Doha! De bijna afstotende luxe van ongekende proporties roept weerzin in me op. Dan te weten hoe onvrij de mensen en met name vrouwen hier zijn, doe mij maar armoede en meer vrijheid. Een keuze van niks natuurlijk. En alweer mogen we in Nederland niet echt klagen, maar ook hier zul je maar getroffen zijn door de fouten van de Belastingdienst bv.

Ook Qatar Airways is een feest om mee te vliegen. Twee stoelen voor mijzelf deze keer, waardoor ik wat kan wegdoezelen tussen de filmvoorstellingen en maaltijden door. Nadat ik op Schiphol na lang wachten door de schuifdeuren loop zie ik Ine met Liesje die mij hartelijk verwelkomen. Ine heeft Joris Linssen even een andere richting uit gestuurd! Ine is een pittige ervaren chauffeur en gezellig bijpratend vliegt de tijd naar huis voorbij. Voor het avondeten ben ik terug waar ik acht dagen geleden vertrok. En daar word ik verwend met mijn favoriete maaltijd en veel warmte.

Online had ik al een afspraak bij mijn huisarts voor donderdagochtend. Op woensdag verscheen mijn artikel in de Limburger. Eerste reactie van de assistente: “u lijkt niet op de foto in de krant”. Dokter Mellema schrikt, maar handelt meteen heel efficiënt als altijd, stuurt mij met voorrang naar de spoedeisende hulp voor foto’s, scan en meer. Ik kijk mijn ogen uit naar alle bedrijvigheid. Hier ben ik uren mee zoet, maar de uitslag is geruststellend. Geen zware beschadiging maar hoogstwaarschijnlijk een verwaarloosde hersenschudding die de pijnen verklaart. Tijd en rust helen alle wonden in mijn geval.

Vervolgens vul ik het schadeformulier van mijn reisverzekering in en hoop dat ook dit positief zal uitpakken, waardoor ik voorzichtig weer vooruit durf te kijken.

Dank voor jullie aandacht en hopelijk tot een volgende keer.

Liefs, Mieke