Compassie op slot.

Beste mensen,
Nu vanuit Delhi, waar ik sinds gisteren verblijf. Mijn laatste middag in Kathmandu pakte heel goed uit. Aldaar de afspraak met Bishesh Gautam, een jonge man van 29, die ik kort ontmoette in zijn geboorteplaats bij Bardia, nu werkzaam als assistent van een parlementslid voor de Democratisch Communistische Partij, met een achtergrond van een studie politicologie. We ontmoeten elkaar in de gezellige jazzclub New Orleans en drinken wijn. In combinatie met deze interessante knappe Nepalees veel reden tot juichen. Zoals verwacht heeft hij een deskundige blik op de politieke situatie in Nepal, sinds 2008 een Republiek nadat de Monarchie werd afgeschaft. Er is zoveel werk aan de winkel, weinig financiële middelen, veel corruptie. Er is vooruitgang, maar in hoofdlijnen blijft het land arm en dat verandert de komende decennia niet, ondanks internet en mobiele telefonie. Wat vooral zou moeten veranderen is de mentaliteit van mensen, anders gaan denken dus. En laat dat nu juist het mogelijke einde worden van de aantrekkingskracht van dit volk, zo vriendelijk, bescheiden en gul. Een groot dilemma. Jonge mensen willen veelal studeren in het buitenland en keren zelden terug voor de opbouw van hun land. Ook best begrijpelijk, op individueel niveau.

Uiteindelijk hebben we vijf uur met elkaar aan tafel gezeten, veel uitgewisseld, ook over onze privé-situatie. Tot dusver is Bishesh nog niet gelukkig in de liefde. Waar vrouwen meer gelijkwaardig worden aan mannen is het doorgaans lastiger een geschikte partner te vinden, men wordt kritischer en de regels zijn fluïde of helemaal afwezig. Binnen het traditionele huwelijk zijn de regels duidelijk: de man is de baas, de vrouw ondergeschikt en men zorgt voor elkaars familie. Ik vertel over onze moderne tijd, relaties, de vele echtscheidingen. Hij vraagt of ik kinderen heb. Bij oppervlakkige contacten maak ik het mezelf gemakkelijk en ‘leen’ Anton’s kinderen en kleinkinderen, maar zodra een contact dieper gaat vertel ik het ware verhaal. ‘Now I have even more respect for you, Mieke’, is zijn reactie. Dit ontroert mij in positieve zin, zo zeldzaam deze reactie. We sluiten af met een laatste glas bij mijn hotel. Bishesh moet voorzichtig zijn met drank, de verkeerscontroles zijn streng en hij moet nog een stukje op de motor, terug naar zijn appartement.

Vroeg op voor mijn vlucht naar Delhi. Nog steeds ben ik obsessief als het om controle van mijn bagage en documenten gaat. Die twee missers hebben er in gehakt. Heel vroeg naar de prettige luchthaven van Kathmandu, weer een vertraging. Maar er is goede koffie en een broodje. Als na alle controles eindelijk de deuren openen naar het vliegtuig zie ik vóór de vliegtuigtrap een soort van tunnel, waar elke passagier opnieuw gecheckt wordt plus het doorwroeten van de handbagage. Niet van Nepalese zijde maar van maatschappij Air India. Ik heb niets te verbergen.

Bij aankomst in Delhi ken ik de weg, alles gaat lekker snel. Na de geldwissel neem ik een prepaid taxi, dat is verantwoord. Ik leer het wel! We raken in een file, spitsuur in een stad met 20 miljoen mensen, en de chauffeur vindt mijn hotel niet. Als hij een voorbijganger aanschiet zegt deze “hotel closed”. Ik vraag hem mij naar mijn vrienden van Exotic Rooftop Restaurant te brengen, die kunnen mij verder helpen. Ineens is mijn hotel snel gevonden. “Even goed onthouden dat ik weer in India ben”, bedenk ik, “oppassen geblazen”. Waar mijn basishouding doorgaans uit gaat van vertrouwen is het in India omgekeerd. Wantrouwen totdat het tegendeel bewezen is, helaas gebaseerd op eigen ervaringen. Ook de bedelaar moet het stellen zonder mijn compassie, die is hier op slot gegaan. Bovendien ben ik doodop en wil ontspannen naar huis reizen over vier dagen. Moet je vooral naar Delhi gaan, hoor ik jullie denken. Mijn hotel heeft een schone, mooie kamer, rustig bovendien. En… wat heel goed is, in de bevestigingsmail word je gewaarschuwd voor oplichtingspraktijken van taxichauffeurs, ook de truc die mij drie jaar geleden is overkomen.

Fijn om mijn Nepalese bekenden te zien in het prettige dakrestaurant. Ik ga met de kippen op stok en slaap meer dan de klok rond.
Uitgerust neem ik deze ochtend een touctouc naar Connaught Place, het centrale punt van Delhi met de luxe winkels. Het is heerlijk rustig, althans weinig mensen, en het zonnetje schijnt. Voor mij is die rust van korte duur, want elke vijf minuten word ik aangesproken door een man, die in mij wel brood ziet, ergo roepies. En dat blijkt ook altijd weer. Eerst wil men kennismaken, kent Holland, vraagt waarnaar ik op zoek ben, wil mij niets verkopen, maar uiteindelijk toch. Zelfs als ik Starbucks binnenstap zie ik een man mijn richting uit kijken. Eenmaal met een cappuccino in een rustig hoekje gezeten verandert de man van plek, dichtbij mij. “Ik ben benieuwd wanneer het circus begint”, denk ik. Nog even houdt hij zijn mond en dan, jawel hoor. “Where are you from, what are you doing here, are you shopping, you know Delhi, blablabla?” Ik blijf netjes en geef antwoord, maar vandaag ben ik ontspannen, de mannen hebben geen vat op mij. Als hij doorheeft dat hij bot vangt verdwijnt hij, zonder te groeten. Het scheelt behoorlijk dat ik de weg ken, niets nodig heb en altijd blijk kan geven onderhand bekend te zijn met India, inclusief de trucs. Als ik langs het reiskantoortje kom waar ik destijds ben heen geloodst word ik gegroet door de man in kwestie. Ik kan niet nalaten te zeggen “you are a sheeter”, met mogelijk nare gevolgen. Die blijven uit, maar wel word ik vervolgens door een ander aangesproken, die – je raadt het al – mijn óók niets wil verkopen. Ja ja.

Bij het luxe Fabindia kan ik ongestoord rondkijken en slaag voor mooi tafellinnen. Deze dagen gaat de compassie vooral naar mezelf. Er zijn grenzen, vooral in India.
Liefs,
Mieke.