Met vijf junglemeisjes naar de grote stad.

Dag allemaal,
Om kwart voor zeven wordt er op mijn deur geklopt en staan drie van de vijf meisjes al klaar voor vertrek naar Nepalganj. Ze wonen een eind verderop en ik heb gezegd dat ze van mijn geld een touctouc mogen nemen; het is te gevaarlijk in het donker, zoals jullie inmiddels weten. Als we compleet zijn lopen we samen naar de bus. De meisjes zijn opgewonden, voor vier van hen is het de eerste keer buiten dit gebied. Ik deel de flesjes frisdrank en zoutjes uit, ben er zelf ook op aangewezen bij gebrek aan een gezond ontbijt. Het is lange tijd mistig, weinig te zien dus. Als we Kohalpur naderen verschijnt de zon. Eerder dan verwacht arriveren we in Nepalganj om even later Amita, schoonzus van Bikram én lerares, te treffen die ons wegwijs zal maken. In het chique City Palace hotel wachten we in het restaurant. Hier overnachtte ik drie jaar geleden spontaan, toen bleek dat ik de verkeerde bus naar Bardia had genomen en strandde in Nepalganj.

De meisjes mogen iets van de kaart bestellen, het worden sandwiches met kip en koffie of vruchtensap. Van hun uitgelaten stemming is weinig meer over, ze lijken hier verlegen, alsof ze zich niet helemaal op hun gemak voelen. Nadat Amita is aangeschoven worden de plannen verder uitgewerkt. Amita vertelt over haar school, die duidelijk een ontwikkelingsvoorsprong heeft op die van Bardia, een achtergebleven gebied. Dat ligt niet aan de kinderen zelf, maar aan de faciliteiten. Als we buiten zijn komen de meisjes weer los en bezoeken we het eerste boekwinkeltje. Het is de vrije weekdag, helaas zijn veel zaken gesloten en een goede boekhandel ontbreekt hier sowieso. Jammer, want mijn plan was om ieder meisje vijf boeken te laten uitzoeken als aanvulling op de bibliotheek. We kopen de enige tien kinderboeken die er zijn en stappen samen in een touctouc, op weg naar een andere zaak. Grote pret, met z’n zevenen in zo’n wagentje. De meisjes zijn niet dik, maar Amita en ik nemen toch best wat plek in. De andere winkel heeft vooral veel educatief spelmateriaal, vooral voor peuters en kleuters én van hout gemaakt. Dat is extra prettig. Ik koop tien plankjes en vier spellen die een beroep doen op de hersenen van tieners, waaronder schaak en scrabble. Ook uitleenmateriaal.

Dan loodst Amita ons een wat donkere bar van haar neef in. Dit vind ik zelfs spannend, de meisjes kijken hun ogen uit. We nemen een drankje, dan bel ik mijn jarige zwager Huub om te feliciteren en de meisjes zingen ‘Happy birthday’ voor hem. Amita vertelt dat ze drie maanden zwanger is van haar tweede kind. Ik denk aan Mina en Chitra, die nooit zwanger zullen zijn, vraag me af wat er in hen omgaat en voel me plaatsvervangend ongemakkelijk. Ik feliciteer Amita, uiteraard. Ook hier zijn zwangerschappen en kinderen alom aanwezig, dus ik neem aan dat ze hier niet van schrikken. Ik hoop het maar. Amita vraagt of we verder willen winkelen. Alternatief is een visite bij haar thuis. De meisjes kiezen voor het laatste en we nemen een minibusje naar Kohalpur, op twintig minuten rijden. Ik had al zo’n vermoeden, maar als we de straat inlopen zie ik dat Amita niet bepaald armoedig woont. Voor Nepalese begrippen villa’s en paleizen.

Een hartelijk welkom door Amita’s man Arub en inwonende schoonouders. Arub is leraar Engels, komt bijzonder aardig over. De schoonvader is gepensioneerd militair, veelal gestationeerd geweest in India. Als ik over mijn Indiareizen vertel haalt hij een fotoalbum om aan de hand van foto’s enthousiast verder te verhalen over die bijzondere jaren. Ik moet denken aan mijn opa Simons, die van geen ophouden wist als je ook maar één aanwijzing gaf in de richting van zijn verleden bij het spoor. Intussen bereidt Amita een lichte maaltijd en mogen we in de eetkamer plaatsnemen. De meisjes weten niet wat hen overkomt. Voor mij wordt zelfs de duurste whisky van stal gehaald, alleen verkrijgbaar bij het leger. Mijn plaats is aan het hoofd van de tafel, ik – als hoofdgast - krijg een ander soort maaltijd dan de meisjes. “I feel like a queen with five princesses”.

Dan is het tijd om de bus te halen. Na een fotosessie stappen we in de touctouc die ons naar de halte brengt. Dan komen de meisjes weer los en zijn helemaal happy met deze dag die voelt als een groot avontuur. We stappen in een bijna volle bus en vinden nog net ieder een plekje. Naast mij een vrouw die haar kind de borst geeft. Het meisje lacht daarna voldaan naar mij en we spelen wat met elkaar.

Na drie uur komen we in het donker aan in Thakurdwara, waar een jeep klaar staat voor het laatste stukje. Het zoveelste soort transportmiddel van vandaag waarmee iedereen kennis heeft gemaakt. Natuurlijk ben ik geradbraakt na deze intensieve dagen, maar als het voor iedereen geslaagd is heb ik dat er graag voor over. Ik heb een groot bed en riante badkamer, helemaal voor mezelf. En ik ga uitslapen. Komende donderdag ben ik terug in Kathmandu en daar zijn goede boekhandels, waar ik nog een aantal aankopen zal doen die ik vervolgens per pakketpost naar hier verstuur.

Mina gaat de bibliotheek leiden. Elke vrijdagmiddag kunnen kinderen boeken of spellen uitzoeken. Ook de zelfgemaakte wenskaarten gaan de markt op. Pramesh en Sonja gaan deze aanbieden aan hun gasten en doneren de opbrengsten aan de kinderen, die er iets educatiefs of gewoon iets leuks mee kunnen doen. Ik stuur regelmatig een nieuwe serie dubbele kaarten met envelop, zo goed als gratis bij de Action. En zo is er toch weer iets bereikt deze weken. Vandaag halen we de computers op, waardoor meer kinderen gelijktijdig les kunnen krijgen. Omdat ik hoorde dat niet iedereen deze kans krijgt heb ik bedongen dat zeker de oudere kinderen een goede basiskennis behoren te krijgen alvorens deze school te verlaten. Geen bemoeienis met hun beleid, wél met datgene wat ik aanbied namens donateurs, daarvoor wil ik gelijke kansen.
Tot spoedig,
Mieke.