Go with the flow, deel 2.

Beste lezers,
Mijn contact met Nepalese mensen wordt intensiever en dat houdt ook in dat steeds meer mensen vragen “please, come to my house”. Daar is natuurlijk geen beginnen aan, maar op enkele uitnodigingen ben ik toch ingegaan. Mensen met wie ik veel te maken heb en die ik erg graag mag. Ik vertelde al over de picknick bij de twee zusjes. Welnu, donderdag was Tilak aan de beurt, docent wis- en natuurkunde, tevens vice schoolhoofd. Een klein pittig mannetje, die doorgaans de wensenlijstjes maakt. Ik was uitgenodigd bij zijn familie, na schooltijd.
Ik werd nog even opgehouden door Bruno en Irma, twee Zwitsers in mijn lodge, toen Tilak mij afhaalde met zijn motor. Snel rugzakje gepakt, deur afgesloten en weg. Over een paar uurtjes ben ik weer thuis en heb ik nog een stuk rust vanavond, zo meende ik.

We rijden het dorp uit en ik vraag of hij buiten het dorp woont. “Yes, just outside of Thakurdwara.” We rijden verder en verder, een onbekend gebied in. En dan houdt zijn motor ermee op, wel vóór een winkeltje. Ik word bij het winkeltje annex bar geparkeerd en Tilak gaat elders een motor lenen. Dan kan hier allemaal, gewoon. Er wordt een fles bier geopend door de mannen ter plekke en ik mag meedoen. Blijkbaar komt hier zelden een blanke, want even later stromen de buren toe en word ik bestookt met vragen en nieuwsgierige blikken. Dan komt Tilak terug op een andere motor en ik spring achterop. Inmiddels ben ik ruim een uur onderweg en het wordt langzaam donker. Ik bedenk dat dit best akelig wordt vanavond, die hele weg terug. Maar goed, ‘go with the flow’ zei ik toch?

Uiteindelijk bereiken we het huis, in de middle of nowhere, waar Tilak woont met vrouw, zoontje, vader en drie ongehuwde broers. Vrouw, zoontje en vader spreken geen Engels, de broers wel. Ik heb geen idee waar ik ben, wel dat ik welkom ben. Ik maak kennis met de kip, die geslacht gaat worden voor het avondmaal, speciaal voor mij. Er wordt druk gekookt en ik kijk hoe de kip in een soort van stomer bereid wordt op het open vuur. Tilak is hier de man die het vlees bereidt en snijdt, zijn vrouw doet de rest. Er schuiven nog een paar studenten bosbouw aan, die onderzoek doen in dit gebied. Ik vraag welk onderzoek. “Hwotter”, wat lijkt op Nepalees Engels voor ‘water’. Ik vraag door naar de details van dit wateronderzoek en krijg vreemde antwoorden. Later wordt hun poster getoond en dan herken ik de otter. Ja, niet alleen hun antwoorden maar ook mijn vragen zullen vreemd zijn overgekomen. Weer veel later mag ik plaatsnemen in de keuken, waar een vol bord diverse gerechten wordt opgeschept. Man en gast eten eerst, de rest volgt later, zo zijn de regels hier. Voor het eerst eet ik met mijn handen, er wordt geen bestek aangeboden. Bij de wc zag ik geen papier, ook dat nog. Dus ik heb nu een reine en een onreine hand, goed onthouden, want ongemerkt ga ik snel in de fout, als onervarene. Tilak opent een tas waaruit verpakte flessen bier tevoorschijn komen. Vader is al naar bed, dus het mag.

Als ik na de maaltijd voorzichtig informeer naar mijn terugtocht hoor ik dat het echt onverantwoord is om zo laat nog door dit gebied te gaan. Dat vond ik eigenlijk ook wel, maar goed. Voor hen was het gewoon duidelijk dat ik zou blijven slapen. O nee, hier…? Slapen? Ik heb nauwelijks iets bij me, geen toiletspullen, geen telefoon, zelfs mijn geld ben ik vergeten. Ik kan veel aan, maar heb toch echt steeds mijn eigen privéplekje nodig om af te schakelen. Deze flow is toch echt een brug te ver, maar ik heb geen keus. Als ik zo rondkijk zie ik grote armoede, kozijnen zonder ramen, vuil. Wel een televisie, waarvan de plastic verpakking nooit van de randen verwijderd is. En dan ook nog zonder mijn elektrische muizenverjager, pfff. Ik hoop dat ik snel in slaap val. Gelukkig slaap ik wel alleen in deze ruimte. Nou Mieke, welterusten dan maar, zeg ik tegen mezelf.

Ik slaap onrustig, kijk regelmatig op mijn horloge. Om vijf uur hoor ik een wekker en een uur later pas de eerste bewegingen. Rond half 8 is iedereen wakker en moet Tilak nog even weg. ‘Just fifteen minutes’. Dat wordt uiteindelijk een heel uur, dus mijn ochtend is ook al half weg. Ik denk aan wat ik deze dag allemaal wil doen, maar zit nog steeds op een plek waar ik nu niet meer wil zijn. ‘Go with the flow’ is heel ver weg en ik ben moe. Ik probeer hun vriendelijkheid nog zoveel mogelijk te beantwoorden, maar de tank is ver leeg. Wat ben ik blij als ik op de motor kan springen en iedereen kan uitzwaaien. Ik geniet van de ochtendzon en het landschap, mijn vrijheid tegemoet.

Terug in mijn lodge zie ik Bruno en Irma, aan wie ik mijn verhaal kwijt kan. Ze begrijpen het helemaal, hoe doorgewinterd deze zestigjarige triatleten ook zijn. Zij vliegen vandaag vanuit Nepalganj naar Kathmandu en enkele dagen later terug naar Zürich, na een reis van twee maanden. Even later klopt Simon op mijn deur, ik was onbereikbaar. Na mijn verhaal snapt hij waarom. ’s Middags gaan we samen naar school, zijn laatste dag, en daarna borrelen bij Sunsetview. Daar ben ik wel aan toe, even wat westerse gesprekken.

Op school werken Mina, Simon en ik een paar uur aan de voortgang van het bibliotheeksysteem. Simon zet zijn playlist aan met jarenzestig muziek. Het is gezellig samen en het wordt nog gezelliger als later een paar meisjes binnenkomen met afscheidskaarten voor Simon. Ik zie zijn gezicht veranderen in één grote glimlach als hij de teksten leest. ‘Now you understand how this all has started”, zeg ik tegen hem.

We nemen een touctouc naar Sunsetview en hebben gezelschap gekregen van een jonge Francaise en een Australische, Mathilde en Mathilda. De Mathildes reizen beide alleen. Het is weer internationaal vandaag, ook bij de bar van Pramesh. Simon vertelt trots zijn verhaal, straalt van blijdschap en heeft best spijt dat hij niet langer blijft. Maar terug gaat hij zeker komen en liefst als ik er ook ben. We zullen zien. Van de Amerikaanse dames hoor ik niets meer, hun beloftes zijn in rook opgegaan. Het was heel fijn om van Tilak te horen hoe blij iedereen is met mijn komst. Ik heb een speciaal plekje in hun hart. De nodige buitenlanders zijn mij voorgegaan en waren hun enthousiasme vaak snel kwijt bij het verlaten van Nepal. Maar vooral mijn contact met de kinderen geeft hoop en vertrouwen. De materialen zijn een zeer welkome aanvulling, waarvoor grote dank.

Inmiddels heb ik het uitstapje naar Nepalganj, met de meisjes, ook achter de rug. Maar hierover later meer. Nu nog even lekker slapen en vanavond afscheid bij Sonja en Budhi.
Namaste,
Mieke