Go with the flow.

Dag lezers,
Gisterochtend was ik heerlijk uitgeslapen nadat ik rond 8 uur ’s avonds in bed lag. Vol energie pakte ik mijn spullen om naar school te gaan, liep nog even bij de buren binnen maar de twee jongens hadden andere plannen. Keil zou sowieso die dag vertrekken. Ik had mijn plan klaar voor de dag, een klein lesprogramma voor enkele klassen. Wereldoriëntatie, te beginnen bij vijftienjarigen. Ik nam de grote wereldkaart mee naar de klas, had via Wikipedia veel voorbereid en heb hun kennis getest over hun eigen land, op vele terreinen. Natuur, sport, import, export, politiek, geografie, geschiedenis en demografie. Ook de hoop uitgesproken dat zij – mochten ze een studie kunnen volgen – zich zouden inzetten voor de toekomst van hun land. In zeven jaar tijd is de armoede van Nepal gehalveerd, dus er gebeurt echt wel iets, dat is ook zichtbaar in deze omgeving. De mogelijkheden van microkrediet, met uiteraard even verwezen naar onze vertegenwoordiger Queen Maxima. Het belang van hun kennis van de Engelse taal, die bij de meeste ouders nog ontbreekt, ouders van vaak nog geen veertig jaar oud. Allemaal ingrediënten voor betere kansen.

Dan volgt mijn verhaal over Nederland in vogelvlucht. Het stipje is nauwelijks zichtbaar op de wereldkaart, maar er is veel waarin een klein land groot kan zijn. Ik vind dat soms best moeilijk, want de verschillen zijn giga, wij zijn zo rijk! Te vertellen over onze produkten, economie, studiekansen, transportmogelijkheden etcetera legt een ongekend verschil bloot. Ik geef aan dat, als ik over twintig jaar terugkom als een oud vrouwtje, de verschillen duidelijk kleiner zullen zijn. Hilariteit. En dan nog beide volksliederen: zij staan op en heffen gezamenlijk hun volkslied aan. Dat zit er goed in. En dan ben ik aan de beurt. “Niet eerlijk, ik ben alleen en jullie met z’n allen”, maar ik doe het gewoon, ken zelfs de hele tekst van het eerste couplet. Tot slot wijs ik nog een aantal landen aan op de kaart en daarop komen goede antwoorden. Vooral de grote voetballanden zijn bekend bij de jongens. Al eerder merkte ik dat ze alle WK-uitslagen zo uit hun mouw schudden. Na anderhalf uur mogen ze naar buiten, samen een half uurtje sporten. De jongens spelen cricket, de meisjes badminton of touwtje springen.

Ditzelfde programma kan ik ’s middags in een andere klas gaan draaien, is mijn idee. Maar dan komt Mina, die mij uitnodigt voor een picknick bij de rivier, samen met haar zusje Chitra en hun hele familie. Ze willen zo graag iets terug doen. Ik kan dit niet weigeren en bespreek dit met de leiding. We mogen met z’n drieën vertrekken, te voet drie kwartier lang naar hun huis. Mina vraagt of ik Christen ben. Dat ben ik, van huis uit althans. Ook haar familie is Christen, te midden van de vele Hindoes. Ze vertelt over de vieringen in de kerk, Kerstmis en Pasen. Hun gezin bestaat uit vader, moeder en zeven dochters. Om goed beslagen ten ijs te komen leer ik snel nog even alle namen en kan deze feilloos opsommen als we bij de familie zijn aangeland. Een armoedig lemen huisje met drie kamers, een buitenkeuken, wat beesten en een stukje land. Ik word rondgeleid over het erf, ze tonen trots hun bezittingen om grotendeels zelfvoorzienend te kunnen zijn. Dan wordt een stoel op de veranda gezet, waarop ik mag plaatsnemen voor een kop thee en een stukje baksel van eigen makelij. De rest kijkt toe. Ik voel me als een monument, onder al deze blikken. Dan mag ik de kamers bekijken, vier bedden voor negen personen! Twee kasten in totaal, kleding hangt over een draad. De meisjes hebben hun uniform ingewisseld voor hippe jeans met shirtje, hun haar losgegooid. Ineens zijn het mooie jonge vrouwen. Ook hun verlegenheid lijken ze te hebben afgeworpen. Ze nemen mij in de hand als we samen naar de rivier lopen, waar vele picknickers ons zijn voorgegaan. November is picknickmaand hier, ze komen van heinde en ver naar de Karnali-rivier om samen te eten, drinken, dansen en muziek te maken.

Oudste zus Manju is de kok. Levensgrote pannen met voedsel worden bereid. Ik ben altijd huiverig voor een eet-uitnodiging. Stel dat ik het niet lust, geitenvlees bv., dan wil ik de mensen niet kwetsen. Maar de maaltijd is voortreffelijk: sterk gekruide kip met groente, aardappelen met curry en witte rijst. Genoeg voor een heel weeshuis en dan gebeurt dan ook. Vele kinderen schuiven aan, hoe meer hoe liever. De rivier staat laag en we maken een overtocht samen, blootsvoets. En zo zijn mijn voeten ook weer gereinigd. Rond vier uur komen de olifanten terug uit de jungle. We aanschouwen het tafereel bij een zakkende zon. Mina en Chitra hebben beide een cadeautje voor mij: Mina heeft een halssierraad gekocht en van Chitra krijg ik een zelfgemaakt beeldje. Zo’n warme ontvangst, daar kan geen materiële rijkdom tegenop.

Als ik later vanuit de nabijgelegen bar van Pramesh mijn vervoer terug wil regelen ontmoet ik de Amerikaanse vrouwen uit mijn lodge. Zij waren vandaag even op school en willen nog terugkomen . Hun vaste gids, Susil, blijkt mede-oprichting van de BBAS Memorial School en woont al jaren in de USA. De dames, ik schat van mijn leeftijd, zijn welgesteld en willen de school sponsoren. Bij voorkeur willen ze een of twee kinderen een serieuze kans op studie bieden. Ik denk aan Mina en Chitra. Ze zouden op deze manier in de USA kunnen studeren. We gaan dit later bespreken en houden contact hierover. Niet te vroeg juichen, maar hopen mag altijd. Ik weet, uit betrouwbare bron, dat Mina en Chitra geboren zijn zonder baarmoeder. Dit betekent dat ze mogelijk nooit kunnen trouwen en aangewezen zijn op een ander leven. Ze zijn zo talentvol en bescheiden. We zullen zien.

Ik vertel over het boekje met kinderverhalen, wil dit laten zien en zoek in de leeshoek van Pramesh. Niet te vinden. Het is vandaag meegenomen door het Zwitsers stel uit mijn lodge dat hier vandaag was, op mijn aanraden. Ze wisten niet van mijn boekje, maar al kijkend herkenden ze mij en wilden het meenemen om te lezen. Het zou bij mij terugkomen, dus het kan zo worden doorgeschoven. Ik blijf nog even hangen bij Pramesh voor een drankje. Krishna is aanwezig en biedt aan mij thuis te brengen achter op zijn motor. Dat is een veilig gevoel langs de rivier, waar in het donker de wilde beesten kunnen oversteken. Krishna, de man met zeven levens, overlever van een gevecht met een tijger.
Terug bij mijn lodge wachten de Zwitsers mij op, hebben het boekje al gelezen. En zo bereik ik opnieuw mijn kamer niet. Ze nodigen mij uit voor een drankje de volgende dag, bij Pramesh. Dat wordt flink plannen, want ik ben tevens uitgenodigd bij Tilak, het vice hoofd der school.
Eenmaal op mijn kamer word ik gebeld door Simon, over zijn plannen. Ik ga nog even bij hem langs in de buurlodge, waar hij met vele andere backpackers een stickie rookt. Aan mij niet besteed. Ze gaan raften met z’n allen, moeten vroeg op. Simon wil nog een keer mee naar school, op vrijdag, en vertrekt op zaterdag naar Kathmandu, wil heel graag terugkomen in Bardia. Wie niet?

Druk druk druk, maar het voelt goed, deze voldoening. Nu even pas op de plaats en rustig drie of vier uur naar school. En nu maar zien of de planning van vandaag gaat lukken.
Je hoort het snel.

Liefs, Mieke.