Tussen de helden van Bardia.

Beste mensen,
Waar zal ik nu weer beginnen? De dagen rijgen zich aaneen met verhalen. Gisteren weer een aantal uurtjes op school gedraaid, Simon (de Deen) en Keil (de Amerikaan) gingen mee en kozen ervoor om met behulp van de grote wereldkaart iets over hun reis en hun land te vertellen. Het viel voor hen nog duidelijk niet mee, de kinderen luisterden wel maar stelden geen vragen. Ik heb zelf de Kaplahoutjes opnieuw van stal gehaald en deze over een groep veertienjarigen uitgestort. Wel is deze keer de bedoeling dat enkele kinderen een serieuze kans krijgen om hiermee optimaal iets te gaan doen, niet in vol klasverband dus. Dat betekent vooral stapelen en alles ineen laten storten, terwijl er zoveel moois met Kapla te doen is. Ik heb de meest enthousiaste jongens eruit gepikt en gevraagd om later deze week een dagdeel rustig te bouwen aan een moeilijke constructie. Vervolgens wil ik dat kinderen de Kaplahoutjes mee naar huis kunnen nemen vanuit een soort leensysteem, verbonden aan de deze week op te zetten bibliotheek. Op school zelf is nauwelijks ruimte voor dit soort activiteiten, heb ik gemerkt, dus moet dit educatief spelmateriaal toegankelijk worden voor kinderen om mee naar huis te nemen en er daarmee aan de slag te gaan.

Later zie ik Simon en Keil een partij cricket spelen met leerlingen en docenten. Ik ga zelf met vier ijverige leergierige meisjes aan de slag in de bibliotheek. Het is eigenlijk om te huilen zoals het erbij ligt. De boeken onder het stof, zonder enige ordening. We halen alles uit de kast, ik heb schoonmaakmiddelen mee, poets de planken en de meisjes maken stapeltjes voor een alfabetische volgorde, stoffen boek voor boek af en zo ontstaat het begin van een schone bibliotheek, met kaartjes tussen de diverse afdelingen. Morgen gaan we verder om elk boek een letter en nummer te geven, zodat een uitleensysteem mogelijk wordt. Ik heb een docente bereid gevonden mee te werken en verder zullen enkele oudere meisjes dit gaan bestieren.

Aan het eind van middag reis ik per touctouc met Simon en Keil naar Sunsetview, de bar van Pramesh, om daar een gezellige avond door te brengen. Gezellig is een understatement, het wordt een avond vol ruige verhalen. Een internationaal gezelschap, van Australië tot Duitsland tot Groot-Brittanië, van de USA tot Denemarken en zelfs Japan. Veelal eenlingen, die het avontuur zoeken. Ik word voorgesteld aan Krishna. Die naam heb ik vaker gehoord, maar van een ontmoeting kwam het nooit. De junglegids die twee jaar geleden zijn leven riskeerde voor Gerard, een Nederlandse gast. Samen liepen ze door de jungle toen plots een tijger de aanval koos. Gerard klom zes meter hoog in een boom, bleef daar vervolgens twee uur zitten. Krishna was verantwoordelijk, belde voor hulp, maar probeerde ook de tijger met zijn welpen te verdrijven. Uiteindelijk is hij lijfelijk het gevecht aangegaan – “the tiger is strong but I am strong too”- en zwaargewond geraakt. Een serie wilde olifanten bracht redding, gestuurd vanuit het wildparkbeheer. Krishna toont foto’s van zijn vele verwondingen, waarvan één hele grote hap uit zijn been. Toen hij uiteindelijk in het ziekenhuis belandde waren de media vooral geïnteresseerd in zijn heroïsche verhaal, slechts weinigen informeerden naar zijn toestand. Omdat het om een Nederlander ging heeft dit verhaal alle Nederlandse kranten gehaald, ook Sonja werd regelmatig gebeld door de pers. Maandenlang heeft hij gerevalideerd en is gewoon weer doorgegaan als gids. Ik zie littekens in zijn gezicht en een misvormde hand. Restanten van een brandongeluk als baby, verklaart hij dit. “Krishna has seven lifes” is de conclusie van Pramesh.

Naast Krishna de Japanse Chie, een jonge vrouw die al zes jaar in Delhi woont om muziek te studeren. Werkelijk voor het eerst dat ik een alleenreizende Japanner ontmoet, die bovendien Engels spreekt. Ik kan maar niet begrijpen waarom een wereldhandelsnatie als Japan haar onderdanen nauwelijks kansen biedt een wereldtaal te leren. Chie bewondert mijn boeken en wil graag een exemplaar van het boek met kinderverhalen. Ze stelt voor elkaar in Delhi te ontmoeten, waar ik mijn laatste reisdagen moet slijten. En dan komt de Brit Johnny over de drempel, de grootste avonturier ooit. Tweemaal eerder ontmoette ik hem en het is altijd feest met die man. Hij woont hier ruim zes jaar, beheert een eigen lodge en is een ware kroegtijger. Ik ken hem niet zonder glas bier of sigaret in zijn handen. Johnny wordt nu vergezeld door zijn Australische vriendin Jen, uit de regio Perth in Zuidwest-Australië. Een stevige blonde meid, moeder van drie jonge kinderen, die onmiskenbaar dol is op haar Johnny. Na het vallen van de avond kruipen we rondom het open vuur, waarop de stukjes kip aan spiezen gegrild worden. Krishna en Johnny, twee mannen met vele levens, waar wellicht een boek in zit. Ik beloof Johnny deze keer te bezoeken.

Weer een feestdag in Nepal, slechts één dag, en dan begint het gewone leven toch echt. Ik besluit om vandaag wat lesmateriaal voor te bereiden via wikipedia, loop even de markt op voor wat schriften en zie velen buiten zitten, gewoon voor hun huisje of hutje, kijkend, pratend, wachtend. Chandani zit met haar moeder en broertje buiten en vraagt of ik er even bij kom. Het broertje is dol op voetbal, maar zonder bal komt daar weinig van terecht. Ik beloof er een voor hem te kopen en neem hem mee. Daar komen natuurlijk meer kindertjes op af, sommigen zeer armoedig. Ook voor hen een paar goedkope ballen en deze feestdag kan niet meer stuk. Kleine moeite, groot plezier.

De vrouwen hier zitten vaak zo heerlijk aan elkaar te vlooien, dus als ik de dames van de familie hier passeer en een enthousiast gebaar maak vraagt Alka, Bikram’s echtgenote, of ik interesse heb in een hoofd- en haarmassage, gewoon, als vriendin. Daar gaan mijn plannen voor vandaag, want tegen een massage zeg ik nooit nee. Een uur later word ik door haar maar liefst anderhalf uur onder handen genomen. Ik hoop op net zo’n glanzende haardos als de vrouwen hier. Na het haar volgt mijn gezicht en tot slot de voeten. Zelden heb ik zo’n rust in mijn hoofd gevoeld. Ook haar wil ik mee naar huis nemen.

Is het de eenvoud hier, het rustige levenstempo of de goedlachsheid van de mensen die mijn stemming beïnvloeden? Mensen leven veel buiten, met elkaar, lijken zich zelden druk te maken. Het kan een buitenkant zijn, maar die uitstraling heeft z’n uitwerking waarvan ik hoop voorgoed een stukje mee te nemen. En weer denk ik aan Chronos of Kairos, de twee soorten tijdsbeleving. Tijdens een avond bij Sonja en Budhi verwoordde Piet dit verschil heel mooi, als volgt: “Chronos heb je nodig om de bus te halen, Kairos om gelukkig te zijn.” En hiermee wil ik afsluiten.
Gegroet,
Mieke.