Twee soorten massage en bijzondere ontmoetingen.

Lieve lezers,
Gisteren na mijn ontbijt slenterde ik nog wat langs het Phewameer in Pokhara en stuitte op een salon voor Thaise massage. 'Kan geen kwaad, voor die lange busrit, half uurtje nek en schouders voor nog geen vijf euro,' dacht ik. De jongeman troonde me mee naar een ligplek, ik mocht mijn kleren aanhouden. Hij begon te drukken en te kneden, in een heel langzaam tempo. 'Laat dit in godsnaam eeuwig duren', dacht ik bij mezelf en ik vroeg hem om van een half uur een uur te maken, waarop hij voorstelde ook de rest van het lichaam mee te nemen. Hij trok en duwde mij in allerlei yogahoudingen zonder dat ik zelf actief moest zijn. Enige vereiste was volledige overgave. 'I'll take you to Holland', zei ik na een uur. Hij moest lachen en zei dat hij zijn opleiding in Thailand had genoten. En thuis wacht mijn masseuse Wilma met wie ik al dik tien jaar zeer tevreden ben. Jammer dat aanrakingen van elkaar zo beladen zijn geworden door diverse vormen van misbruik. Het doet zo goed als mensen dit zonder bijbedoelingen kunnen ervaren.

Ik word naar mijn bus gebracht en neem plaats aan het raam, precies voor de achterbank. Achter mij posteren zich twee blanke jongens, een Amerikaan en een Deen, die ieder afzonderlijk maandenlang onderweg zijn en elkaar hier een week geleden ontmoet hebben. Ze gaan ook naar Bardia en weten van horen zeggen dat het zwaar zal worden. Simon, de Deen, heeft vijf dagen hier in het ziekenhuis gelegen met een zware infectie en was na een antibioticakuur weer op de been. Dat lijkt me geen kleine infectie als je in het ziekenhuis moet verblijven. Achteraf beschouwt hij ook dit als een speciale ervaring die bij de reis hoort. En niet in het minst omdat het goed is afgelopen.

Van meet af aan begint de bus aan een soort van cross, waarbij elke hobbel mij ofwel tegen het raam doet botsen ofwel mijn onderrug omhoog doet schieten. 'Daar gaat mijn Thaise massage,' dacht ik spijtig. Even later zag ik ook verbanden: ook hier werd ik in diverse houdingen gepusht zonder er zelf iets voor te moeten doen. Mogelijk wordt ook hierdoor wat scheefgroei weer recht geschud, wie zal het zeggen? Na vier uur rijden de eerste stop, zo goed als in het donker. Ook het wc-hokje is onverlicht, maar er zit niets anders op. Gelukkig kan ik nog net de witstenen randen ontwaren waarop ik mijn voeten moet parkeren. 'Niet nadenken, gewoon doen en liefst snel', spreek ik mezelf toe. En zo gaat het vijftien uur door, met nog twee pauzes. Ik kan de twee jongens achter mij al een en ander vertellen over Bardia, mogelijk dat ze het leuk vinden om een keer op school mee te draaien. Daar hebben ze wel oren naar.

In Ambassa staat voor mij een touctouc klaar en ik ben blij met mijn donsjas en dikke sjaal, want zonder ramen in de nacht is de kou voelbaar. Geen enkel recht stuk tot Thakurdwara, dus ik hobbel nog even door. De twee jongens zijn met een jeep afgehaald. Uiteindelijk kom ik aan bij Bardia Homestay, de plek van Budhi en Sonja, waar iedereen nog in diepe ruste is. Sonja komt even haar bed uit om mij te begroeten, maar mijn kamer is nog bezet tot acht uur in de ochtend. Tot die tijd mag ik even in het bed van Budhi's zoontje Sandesh, die op zijn beurt tussen Sonja en Budhi in kruipt. Gezellig zo, met z'n vieren op een kamer. Sandesh is een enorm knuffelbeest en knuffelt me wakker rond acht uur. Ook dochter Usza komt erbij, ze herkennen me nog, ondanks mijn verwilderde hoofd.

Als mijn kamer gereed is neem ik eerst een ontbijt en maak kennis met twee andere Nederlandse gasten. De eerste is Piet, een pensioneerde wetenschapper die hier ook voor de vierde keer is. Hij komt vooral in de hoedanigheid van onderzoeksbegeleider voor enkele studenten die hier drie maanden verblijven om diverse fenomenen in de jungle te bestuderen. Dat kan gaan om 'hoe houd je de tijgerpopulatie in stand?' tot 'hoe maak je een adequaat hekwerk om het wild 's avonds binnen het reservaat te houden?' vertelt Piet. Zelf reisde hij in de jaren zeventig al als student over land naar Nepal, over de 'hippietrail', vooral liftend en zo goedkoop mogelijk. Hij vertelt dit alsof het heel normaal is. Ik ken meer van die doorgewinterde types voor wie grensovergangen naar Iran, Afghanistan of Pakistan een peulenschil zijn.

Eerder schreef ik in een blog over Hilde Bleiswijk, ooit 'het mooiste meisje van klas' op TV. Zij trok naar Nepal na de zelfdoding van haar zusje. Hilde was toen zelf nog een carrièrevrouw, maar wilde ontdekken wat haar zusje altijd in Nepal had gezocht. En ze bleef er, richtte stichting TIMI op voor vrouwen om door training en mikrokrediet een eigen onderneming op te starten. Na de Tv-uitzending raakte Hilde zwanger van haar Indiase vriend. Deze zat daar bepaald niet op te wachten en zo trok Hilde alleen terug naar Friesland om haar kind te baren. Het zoontje, Kiran, werd ruim twee jaar geleden geboren met het syndroom van Down. En daar staat ze ineens, met Kiran op haar arm, voor mij! Ik herken haar meteen en we raken aan de praat. Tweemaal per jaar komt ze terug naar Nepal, o.a. om haar stichting in stand te houden, en neem Kiran altijd mee, op haar rug. Een tweede rugzak lukt niet meer, dus die heeft ze ingewisseld voor een trolley.

Vanavond wordt gegrild en eten we samen rondom het vuur buiten. Morgen ga ik op pad voor het begroeten van andere mensen en over drie nachten verhuis ik naar de Jungle Cottage, bij mijn Nepalese familie dichtbij school, om van daaruit activiteiten te starten.

Ik houd jullie op de hoogte. Nu nog een middagdutje.

Een warme groet,
Mieke.