Pinproblemen en oude bekenden.

Hoi lezers,
Het ontbreekt in Nepal niet aan pinautomaten, zeker in de toeristische plaatsen. Bardia hoort daar nog niet bij, dus ik moet zorgen voor voldoende cash voordat ik over enkele dagen verder reis. Voor noodgevallen heb ik dollarbriefjes in mijn broekriem, maar gezien de hoeveelheid die ik daar ga besteden moet ik zo ongeveer een hele geldautomaat leegtrekken en goed verdelen over mijn bagage en aan mijn lijf. Stel je voor, je hebt zes pinautomaten naast elkaar, er staat een beveiliger bij die desgevraagd hulp biedt en bij alle automaten krijg je nul op het request. Dan heb ik nog wel mijn creditcard, waarmee ik me kan behelpen, maar ook die is niet eindeloos. Dit gebeurde zowel in Kathmandu als gisteren hier in Pokhara. Gebeld met mijn bank, geen blokkades bekend. En toen… ineens…. wist ik het. Waarschijnlijk staat mijn bankpas nog niet ingesteld op pinnen buiten Europa. Daarna was het probleem snel verholpen, helemaal zelf via de website.

Verder dwaal ik hier wat rond, strijk neer op een terras bij oude bekenden. Zoals hier bij Teatime, waar ik drie jaar geleden dagelijks kwam. Leuk als de mensen me nog kennen, horen dat ik inmiddels voor de vierde keer hier ben en met welke missie. Dan ben ik toch een beetje trots dat het weer gelukt is. Maar dat het ook altijd offers vraagt. Ondanks dat dit mijn vrije keuze is en bij voorkeur alleen, mis ik Anton best vaak, zeker als ik me niet lekker voel. ‘Zonder moeite geen prijs’, zei mijn vader altijd al, één van zijn vele wijsheden die we meekregen in het leven. Ik bel mijn vader regelmatig en – hoewel dementerend – heeft hij nog vele heldere momenten. Zoals gisteren, toen hij zei ‘ik geloof dat het veel werk is om daar alles goed te regelen in je eentje, dat het niet vanzelf gaat’. Hij vertelt ook graag over mijn onderneming, o.a. aan de mensen van de buurtzorg. Een van hun dochters vertrekt binnenkort naar Nepal en wil mij graag ontmoeten.

Toen ik vanochtend mijn hotel uitstapte kwam een groepje terug van een trekking en warempel: Ajay met Suman! De reisagent van Charlotte destijds met zijn vrouw en tevens de man die mij een beetje op weg hielp drie jaar geleden vanuit Kathmandu. Afgelopen januari ontmoette ik hen opnieuw in Kathmandu en dan nu in Pokhara. Suman studeert nog steeds een aantal maanden per jaar in Nieuw-Zeeland. Ze blijven nog een dagje, dus we zien elkaar mogelijk nog even voor een gesprek. Ik twijfel of ik Jetje Neutkens ga bezoeken, de jonge vrouw die hier al dertien jaar woont, gehuwd met de Nepalees Kamal. Met haar moeder Bea, tante Jet en vriendin Tineke heb ik een tweedaagse trekking gemaakt. Bea en Jet zijn zussen van acteur Porgy Franssen en stammen uit een gezin van veertien kinderen, stuk voor stuk muzikaal of anderszins artistiek. Porgy ontmoette ik afgelopen zomer op een terras in Maastricht, hij zat aan het tafeltje naast mij. Ik sprak hem aan, niet vanwege zijn bekendheid, maar om te vertellen dat ik zijn zussen kende vanuit Nepal. ‘Doe ze de groeten’, was zijn lompe reactie. ‘Dat kun jij beter doen, denk ik, je zult hen vaker zien dan ik’, zei ik toen maar. Porgy was duidelijk niet onder de indruk. Maar mogelijk schiet het incident hem weer te binnen als hij zijn zussen ziet. Porgy was zestien jaar samen met de dochter van Tineke, ze hebben samen een dochter, en nu is hij de partner van actrice Renee Fokker. Tineke’s dochter heeft ook een nieuwe relatie: met de jongste zus van Porgy, Bea en Jet! Tot zover de Story en Privé.

Aan de overkant van mijn hotel zit een kapper annex schoonheids- en massagesalon. ‘Even lekker mijn voetjes laten verwennen’, dacht ik toen ik gisteren langsliep. Normaliter worden vrouwen door een vrouw verzorgd, maar dat was hier niet het geval. Nou ja, het zijn mijn voeten maar, dacht ik. De man haalde de oude lak weg met een krabbertje, beweerde dat dit duurzamer zou zijn dan vloeibare remover. Alles bij elkaar een goed resultaat. Toen voelde hij aan mijn kuiten. ‘Tired’ was zijn constatering. Dat kon ik niet ontkennen. ‘You need good massage’. Ach ja, nu ik hier toch zit, laat maar gaan. En nog was het niet genoeg, mijn hele lichaam zou best een massage kunnen gebruiken, aldus de goede man. Nu even niet, misschien later, probeerde ik mij ervan af te maken en met succes. De man blijkt een Indiër te zijn en dat verklaarde voor mij zijn aandringen. Niet eerder maakte ik mee dat Indiërs in Nepal werken, wel omgekeerd. Zijn gezin ziet hij weinig, maar voor het Dewali-festival reist hij deze week naar huis. Het lijkt zo normaal voor mannen hier om langdurig van hun gezin gescheiden te zijn, puur om er financieel voor te kunnen zorgen. Denk aan onze gastarbeiders van weleer.

Zo, Ik ga maar weer eens kijken of er nog iets uit de geldautomaat rolt.

Fijn weekend allemaal,
Groet, Mieke.