Van oud naar hip Delhi.

Dag lezers,
Ondanks de zichtbare modernisering in delen van deze stad willen wij toch graag steeds opnieuw ervaren hoe het ooit was, voor het ware India-gevoel. Daarvoor moet je echt naar Old Delhi, het stadsdeel waar ik als vrouw alleen niet durf te komen. Met Willeke en Be profiteer ik niet alleen van fijn en veilig gezelschap maar ook van hun jarenlange ervaring in deze wijk. Streetfood proeven is een van hun favoriete bezigheden en kennelijk zijn hun ingewanden daar aardig op ingesteld.

Toen gisteravond bleek dat de muziek in de islamitische wijk niet kon doorgaan hebben we onze plannen aangepast. Gewoon wat langer nagetafeld in ons eettentje, beslist geen straf, en de 'muziek' werd verzorgd door continue straatgeluiden van claxons en ander kabaal. Een fascinerend uitzicht vanaf ons terras twee hoog op een enorme bedrijvigheid tot laat in de avond. Aansluitend hebben we ons in het strijdgewoel gestort, Willeke op zoek naar kruiden voor hun foodtruck, vervolgens de avond afgesloten met een borrel in een zogenaamde restrobar, vergezeld van smeuïge reisverhalen over en weer, de vele ontmoetingen met vreemden waardoor keer op keer vooroordelen en aannames worden ontkracht. Ontmoetingen ook met vele idealisten, die niet zelden doorgaan voor naïef, maar ook doorgaan waar anderen stoppen en uiteindelijk vele druppeltjes op een gloeiende plaat doen vloeien.

En zo kwamen wij vanochtend voor een uitgebreid ontbijt bij een eettentje, gerund door een koppel uit Zuid-Afrika, ooit rijk geworden in Zwitserland en vanuit hun behoefte de wereld iets terug te geven twintig jaar geleden naar India getrokken. Hier hebben ze een riksjafietser van de straat geplukt en zijn samen deze kleine onderneming gestart. Willeke en Be hadden hen al eerder ontmoet en vertelden inspirerend over deze mensen. Aan het eind van mijn reis ga ik terug voor een meer uitgebreide ontmoeting.

In Dhaka, hoofdstad van Bangladesh, verbleven zij in een bed & breakfast bij een alleenstaande Nederlandse vrouw, die daarnaast vele weeskinderen opvangt. Dit project kende moeilijke tijden nadat het ooit werd gestart door een Nederlandse man vanuit een christelijke organisatie, totdat bleek dat de man in kwestie de kinderen niet alleen opvang bood maar ook misbruikte. De man is opgepakt en berecht. Voor de opvolging van het project meldde zich een Fries koppel, maar... niet christelijk en dus ongeschikt bevonden! De omgekeerde wereld. Toen kwam Joke, de vrouw die het project nog steeds runt. En zo zijn er vele voorbeelden, pogingen van mensen om op kleine schaal de wereld een stukje mooier te maken. En het kan dus ook mis gaan, het zijn net mensen.

Met z'n drieën in een touctouc naar Old Delhi, waar de chaos meteen compleet is. Meteen voel ik weer hoe het moet, mezelf voortbewegen door dit onmogelijke verkeer, de verkopers, de rotzooi. Meebewegen met de stroom, doen alsof je dit dagelijks doet, kalm en zelfverzekerd gelijk de Indiër, bij wie geen stress te bespeuren is. Dan de smalle steegjes in waar balen pepers, tamarinde, walnoten en vele vele andere smaakmakers schreeuwen om gekocht te worden in ontelbare pijpenlades naast elkaar. De specerijen wekken bij ons de eerste hoestkriebels op, maar liever dat dan de adembenemende urinelucht van even daarvoor bij de nieuw geplaatste pisbakken. Ik zie zelfs openbare afvalbakken, in India! Waar het vuil altijd in hopen op straat lag heeft men een ontdekking gedaan: de afvalbak. Ik zag dit fenomeen eerder in Rishikesh. "Wat goed", dacht ik toen, maar dat bleek van korte duur. De alom aanwezige apen, op zoek naar lekkers, graaiden de afvalbakken leeg waardoor de rommel toch weer op straat terecht kwam.

Dwalen en dolend langs honderden eenmanszaakjes, waar ieder z'n dagloon bij elkaar probeert te schrapen, is het genoeg. Nog even een biertje vlakbij ons hotel, besluiten we, en dan met een siësta de batterij weer opladen voor het avondprogramma. Als Willeke en ik ons alvast installeren op ons terras zien we hoe Be op straat een van de jongens heeft gevonden naar wie hij op zoek was. Vijf jaar geleden heeft hij tijdens het Holi-festival op deze plek vier jongens gefotografeerd, hun gezichten kleurrijk beschilderd zoals dat gaat met Holi. Be is een verdienstelijk kunstschilder en heeft van de foto een schilderij gemaakt, dit vervolgens weer gefotografeerd en vier grote exemplaren meegenomen naar hier om de jongens op te sporen. Met begeleidend briefje heeft hij de foto op een openbaar aanplakbord bevestigd en de eerste kandidaat wordt herkend. Niet veel later ook de tweede. Een foto van zichzelf die ze nooit gezien hebben, nu vereeuwigd op een schilderij. Mooi tafereel hoe Be de foto's overhandigt en de jongens hun foto trots tonen aan de hele omgeving.

Voor een nieuwe Delhi-ervaring gaan we in de avond naar Hauzkhas, een hip kunstenaarsdorpje ten zuiden van Delhi, dertien kilometer verderop. Weer per touctouc, ik ingeklemd tussen Willeke rechts en Be links van mij. Dertien kilometer voor nog geen twee euro. Een groter contrast binnen één dag is nauwelijks denkbaar. Hier zit het kapitaal, de hoogste kastes en dus veel ruimte, groen en frisse lucht. Hauzkhas ademt een prettige sfeer door de smaakvolle winkels, galerieën en restaurants. Hoogtepunt vormt de hippe bar annex restaurant met veel industrieel design waar we op het dakterras belanden met uitzicht op Delhi by night. Oude ziekenhuisbedden in ere hersteld en nu in gebruik als zitbanken met in het midden een houten overkapping als eettafel. Rum wordt opgediend in een jampotje, cola in een wijnkaraf en onze warme maaltijd in een soort juwelendoos. Het heeft iets absurdistisch. Een mooie ontdekking op deze laatste avond samen.

Morgen wacht mijn taxi om tien uur 's ochtends voor vervoer naar de luchthaven. Voor even neem ik afscheid van India en verheug me enorm op Nepal. Eerst lekker en lang slapen, mijn hele handel weer oppakken, een laatste ontbijt met Willeke en Be, die de volgende nacht huiswaarts keren naar hun knusse plek in Hijken. Zoek maar eens op waar dat ligt.

Tot gauw, vanuit Kathmandu.
Mieke.