Dag vol verrassingen.

Dag lezers,

Waar gaan we eens heen vandaag? Lida bestudeert regelmatig de reisgids en is daardoor nieuwsgierig geraakt naar Tokha, een plaatsje ten Noorden van Kathmandu. Het zou redelijk onontdekt zijn - behalve door de schrijver van de reisgids - en een middeleeuwse sfeer bezitten. Onze informatiebron, de jongen van de boekhandel, legt uit welk vervoer we moeten nemen. Een minibusje vanaf een bepaald punt. Zo gezegd, zo gedaan, dus ter plekke houden we alle minibusjes aan. ‘Do you go to Tokha?’ Werkelijk niemand antwoordt bevestigend. Dan maar een taxi, dat lukt altijd wel.

Tokha is hooggelegen en de huizen zijn vooral nieuw, groot en luxe. Niets middeleeuws op het eerste oog. Al slenterend zien we een Hindu-tempel, waar iets te gebeuren staat. Er wordt een geit aangevoerd, even later een haan. We voelen het al aankomen, die beesten halen het eind van de dag niet. In de tempel vindt een rituele zegening plaats, buiten wordt muziek gemaakt onder aanwezigheid van vele feestelijk geklede gasten. We kunnen het eigenlijk niet aanzien, zeker door het gekrijs van de geit als even later het mes erin gaat. De een steekt, de ander vangt het bloed op in een pannetje. Onze nieuwsgierigheid maakt dat we toch blijven toekijken, Lida kan het zelfs vastleggen. Hetzelfde ritueel ondergaat de haan. De dode beesten blijven liggen in een plas van bloed en later zit de hele familie bij deze aanblik gezellig aan een maaltijd. Het vlees zal later bereid worden. Ook hiervan kun je van alles vinden, ik proef toch respect naar het dier, al zou ik abrupt vegetariër worden.

Van het rode bloed naar het Rode Kruis, gevestigd in een gebouwtje achter de tempel. Schoorvoetend betreden we het erf, waar enkele artsen en verpleegkundigen buiten zitten. We stellen ons voor en vragen of we gelegen komen voor een kleine rondleiding. De man, naar later blijkt de hoofdarts, vraagt om identificatie. We tonen ons paspoort en Susil, de arts, leidt ons naar binnen. Ook hier armoede en smerigheid. Ik informeer naar de hygiëne. Ze werken met handschoenen en mondkapjes, dat wel, doen kleine ingrepen bij met name kansarmen. Er staat een waterzuiveringston. Ik zie posters over geboortebeperking en vaccinatie. Twee jonge studenten doen een soort van stage of co-schappen. Elders wordt gebouwd aan een grotere ruimte, dus er worden stapjes gezet. Maar die zijn zo klein bij gebrek aan geld en goed politiek beleid. Aan de gedrevenheid van de artsen kan het niet liggen dat de gezondheidszorg in dit stadium verkeert, al zou je er op enig moment wel moedeloos van worden. We gaan samen op de foto.

De grote tempel van Tokha ligt op twintig minuten lopen over een ruime ongeasfalteerde straat. Halverwege zien we een mooie uitspanning, waar we neerstrijken en genieten van uitzicht op veel groen en rust. We delen een fles bier, bestellen pappadums en ineens haalt de vriendelijke mevrouw iets uit haar moestuin, wat ze even later verwerkt tot groentepakora’s voor ons. Ze geniet duidelijk van deze twee blanke toeristen, die hier een zeldzaamheid lijken te zijn. We mogen zelfs hun privé-toilet gebruiken. Een goede fooi, samen op de foto en dan verder op pad.

Onze timing is vandaag optimaal. Bij de grote tempel aan het eind van het dorp arriveert een bus met wederom een feestvierende familie. Wij aanschouwen het geheel van offerandes en als een jongen live muziek begint te maken worden we uitgenodigd om mee te dansen. Veel oudere dames gaan los, twee jonge vrouwen spreken Engels en kunnen daardoor met ons communiceren. Met Lida’s telefoon maakt een van de mannen een video om dit kleurrijke feestje te vereeuwigen. Het lukt maar moeilijk om weg te komen, we worden steeds teruggehaald voor nog een dans. Al dansend verlaten we het tempelterrein, het is al best laat, en zoeken later een taxi. Na vele tevergeefse pogingen houden we iemand aan, die een kleine omweg wil maken voor ons. Als de hoofdpassagier steeds bozer wordt omdat het voor hem te lang duurt zijn we al een eind in de goede richting.

Moe maar voldaan gaan we er nog even uit voor een licht avondmaal en gaan een lange nacht tegemoet om energie te tanken voor onze thuisreis.

Een warme groet vanuit een koude hotelkamer,
Mieke.