Gezondheidszorg en hygiëne.

Beste mensen,

Gisteren geen speciale plannen, maar gewoon op pad voor ditjes en datjes. Bij ontbijtcafé Pumpernickel zijn we niet de enige reizigers op leeftijd, maar je ziet hier dan vooral overjarige hippies. Niets mis mee, ik vond de hippietijd geweldig en verlang er best naar terug, maar waarom moet het er zo verlopen uitzien? Nou ja, aan ons valt ook veel te sleutelen. Kom vooral niet te dichtbij, want dan doen vier weken Nepal zich gelden. Het vuil en de geuren zuigen zich vast in je lijf, daar doet een enkele douchebeurt niets aan af. De afgelopen jaren bij thuiskomst rook mijn man Anton mij door het hele huis, maar zijn reukvermogen is dan ook ongekend. Ook na drie keer douchen was het niet over. Dus mensen in Nuth en Munstergeleen: houd aanstaande woensdag ramen en deuren gesloten, zet desnoods de afzuiging aan, Lida en Mieke komen eraan en verspreiden Nepalese aroma’s!

Over hygiëne gesproken. Op zoek naar een ‘turkentesj’ voor een kwetsbaar zwaar cadeau passeerden we een klein hospitaal. “Zalle v’r uns noa binnen goa?” stelt Lida voor. Haar man Henk zegt steevast “achter jeder deur is get” en zo is het. De wereld zit vol boeiende plekken, je hoeft maar achter een deur te kijken om verrast te worden. Wij het ziekenhuisje in en worden uitgenodigd in de spreekkamer van de orthopeed. Geen dokter in witte jas, maar in dik jack en sjaal. Hij zit aan zijn bureau, we worden welkom geheten en krijgen een stoel aangeboden. Er meldt zich een patiënt en wij mogen gewoon blijven. De polsbreuk van de jongeman wordt getoond op een röntgenfoto, maar we zien geen computer. Er staat een kastje met een chaos aan hulpmiddelen, een wastafel die om een schoonmaakbeurt schreeuwt en dat is het zo’n beetje. Als we naar buiten gaan kijken we nog even verder rond, zien de eerste hulp, een zaaltje met bedden en op de binnenplaats enkele rolstoelen plus brancard. Dan worden we weer naar binnen geroepen, de arts wil verder met ons gesprek. Hij vertelt over de hulp uit Duitsland, met name van de Rotary, hun bloeddonorproject maar ook dat dit ziekenhuisje vooral kansarmen helpt, die onverzekerd zijn. Wij vertellen ten overvloede over onze zorg, die zeer goed is maar desondanks feilbaar. Hierdoor ligt de lat hoog en wordt nog steeds veel gemopperd. Natuurlijk, je zult maar slachtoffer zijn van een medische fout. Maar in het algemeen ben ik tot nu toe heel tevreden over de zorg, zowel voor mezelf als voor bv. mijn oude vader en schoonmoeder die regelmatig een arts moeten consulteren. Hier in Kathmandu heb je ziekenhuizen, maar word je ziek in Bardia dan moet je minimaal drie uur reizen voor het dichtstbijzijnde hospitaal, mits je geld hebt voor vervoer. En dan zijn we nog niet eens in oorlogsgebied.

De rest van de dag spenderen we aan winkeltjes en terrasjes, hangen de toerist uit. Met nog drie volle dagen te gaan willen we niet continu toegeven aan deze oppervlakkige bezigheden, maar nog wat cultuur opsnuiven. Er valt nog veel te bezichtigen. Na een wijntje op ons dakterras en een vegetarische sizzler in een fastfoodtent ontdekken we de Ierse pub, waar we vanuit een heerlijke loungebank de sfeer proeven bij een gintonic. Op ons verzoek worden Bruce Springsteen en Bob Dylan gedraaid. Er wordt gesnookerd, geblowd en de TV staat op the Australian Open.

We maken er geen nachtwerk van, want wat waren we ook alweer van plan?
O ja, een cultureel uitstapje.
Wordt vervolgd.

Groet, Mieke.