Blank of bruin?

Vandaag de dag goed begonnen. Voor het eerst na mijn vertrek - inmiddels al ruim 2 weken geleden - ben ik gaan hardlopen. Na 2 banaantjes heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben een klein halfuurtje langs het meer gaan rennen. Ik sleep die schoenen toch zeker niet voor niets mee. Bovendien laat ik mijn zorgvuldig opgebouwde conditie niet zomaar naar de knoppen gaan. Mijn laatste sportieve activiteit was de fietstocht door Delhi. Daarna rustig aan, ziekte overwinnen en op doorreis geweest.

Dat gaf een goed gevoel over mezelf. Soms heb ik geen zin om te gaan en als ik dan toch de luiheid weet te doorbreken - want ten diepste ben ik best lui - heb ik er achteraf nooit spijt van. En de Nepalezen laten je met rust, groeten meestal heel vriendelijk, op het nederige af, maar geen flauwe opmerkingen of gebaren, zoals bij ons wel eens wil gebeuren. Zelfs de vele straathonden maken hier geen aanstalten om een hardloper eens flink de stuipen op het lijf te jagen. Ook een teken dat ik weer een soort van dagelijkse structuur heb opgepakt.

Ik ben dan ook van plan om hier minimaal 2 weken te blijven. Het is nog onduidelijk of ik een meerdaagse bergtrekking kan maken. Gisteren ben ik op informatie uit geweest en dat viel een beetje tegen. Het toerisme heeft door de aardbeving en actuele brandstoftekorten een flinke deuk opgelopen en daardoor lukt het moeilijk om een groepje samen te voegen voor een trektocht. Dat betekent dat ik in mijn eentje een gids moet huren en alle bijkomende kosten voor mijn rekening zijn. Oftewel: 4 tot 5 dagen voor 300 dollar. Na mijn financiele strop in Delhi kan ik me dat nog wel veroorloven, maar verstandig is het niet. Liever bouw ik nieuwe reserve op en wacht gewoon af hoe de dingen zich van dag tot dag ontwikkelen. Op voorhand heb ik vage plannen gemaakt onder het motto van 'alles mag, niets moet'. En als iets er op dit moment niet in zit, dan niet. Ik ben de enige regisseur van deze reis en verder is het opnieuw: loslaten.

Wel kan ik serieus gaan paragliden, een tandemsprong met instructeur.
Aanstaande zondagochtend ga ik een half uur vliegend door dit indrukwekkende landschap. En daarvan worden foto's en een video gemaakt, dus geniet daarna gerust met mij mee. Ik zag al wat hoge toppen, waarvan ik me nog niet kan voorstellen dat deze de dubbele hoogte hebben van de gemiddelde Alpentop. Maar de paragliders die daar tussendoor vlogen maakten zeker indruk. Wauw!!

Gisteren de omgeving wat verkend, de door Charlotte aanbevolen eettentjes gezocht en hier en daar geproefd. Ook word ik op straat nog regelmatig aangesproken door Nepalezen die het blijkbaar altijd weer bijzonder vinden om even contact te maken met een 'wit' persoon. Een groepje hippe jongeren - toch aardig wat gewend in deze wereld van social media en toerisme - vroeg om samen op de foto te gaan. En dan ben ik in hun ogen toch een oudere dame, lijkt me. Geen Indiase drukte, maar wel de fascinatie van de bruingekleurde voor de blanke. Waar je in onze drogisterijen zelfbruiner kunt kopen zie je hier de tegenhanger in de vorm van 'whitener'. Als het maar niet uitdraait op de Michael Jackson-ziekte.

Zittend op mijn balkon observeer ik bouwvakkers bij het aangrenzende gebouw. Op blote voeten lopen ze als acrobaten over een steiger die is opgebouwd uit dikke bamboestokken en op kruispunten met touw bijeen wordt gehouden. Ik maak een foto en ze groeten vriendelijk, waarschijnlijk een hoogtepunt van hun werkdag.

Zoveel meer valt er niet te vertellen vandaag. Ik ga verder met het andere schrijfwerk en hoop dat jullie weer genieten van een dagje Nepal op afstand.

Tot gauw!