Zomaar wat impressies.

Beste mensen,
Zomaar wat impressies die ik wil delen tijdens mijn laatste dag in het mooie, zonnige, toeristische Pokhara. Vanochtend zag ik ze weer vliegen, de paragliders in vele kleuren, tegen de bergwand of boven het meer. Ik heb het gedaan, zoals je zoveel dingen ooit in je leven wilt doen, maar die behoefte is er niet meer. Hooguit nog een keer een mooie trekking, rond Everest of Annapurna, maar mijn bucketlist hoeft niet afgewerkt. Ik word langzaam ouder, haha, en dan wil je andere dingen. Zingeving, introspectie, nadenken over het leven. En zo kwam ik bij het boek over Boeddhisme, waarvan ik jullie een korte samenvatting beloofd heb. De schrijver - Dzongsar Jamyang Khyentse - beweert dat er vele misvattingen bestaan over hoe een Boeddhist moet leven. Natuurlijk is het essentieel om rekening te houden met medemens, dier en aarde/klimaat, maar je mag jezelf gerust Boeddhist noemen als je een vlieg doodslaat of vlees eet, mits bewust met liefde voor de aarde en haar bronnen. Maar het gaat vooral om een denkwijze die nogal verwant is aan het loslaten van belastende aardse overtuigingen. Hij deel dit als volgt in.
Vier eenvoudige punten die je uitdagen een ware Boeddhist te zijn.
- Kun je accepteren dat alle dingen tijdelijk zijn en dat geen enkele essentiële substantie of concept permanent is?
- Kun je accepteren dat alle emoties pijn en lijden met zich mee brengen en dat geen enkele emotie alleen maar plezierig is?
- Kun je accepteren dat alle verschijnselen illusoir en leeg zijn?
- Kun je accepteren dat ware verlichting voorbij elk concept ligt; dat het geen perfecte gelukzalige hemelse toestand is, maar een verlossing van betovering?

Voor wie hierover meer wil lezen, mijn boek is vanaf december beschikbaar. Stof tot nadenken en mogelijk behulpzaam bij levensvragen en melancholische mensen zoals ik.

Zojuist was ik in een winkeltje voor het kopen van grote vellen handgeschept papier, een mooie aanvulling voor het maken van wenskaarten door de kinderen in Bardia. Naast de toonbank stond een soort van kinderbox met daarin twee kindjes, zusje en broertje. 'Wat zijn ze lekker rustig', complimenteerde ik de moeder. Toen zag ik het: de oudste, het meisje, hield een smartphone vast waarop een filmpje speelde. Het broertje, hooguit anderhalf, wist het ding ook al te bedienen. Niet alleen bij ons worden kinderen met een mobieltje in hun hand geboren.

Mijn bagage is weer aardig op orde. Passen en meten, voorlopig de laatste keer want ik laat veel in Bardia achter. Morgenmiddag om half twee vertrekt de bus en ik weet dat het zwaar wordt. Maar ook dat ik me kan behelpen met een reistabletje, zeker voor het eerste deel met het vele bochtenwerk. De juiste medicijnen kun je maar het beste van huis meenemen, is mijn ervaring. Alhoewel men in dit deel van de wereld ook van oudsher serieus bezig is met gezondheidszorg, vooral op holistische basis. Mooie verhalen hierover hoorde ik van Be, die lang geleden tijdens een fietsreis door Tibet geconfronteerd werd met een soort takje in de vorm van een rups. De man probeerde het ding tevergeefs te slijten aan Be, qua communicatie vooral aangewezen op handen en voeten. Over deze ophiocordyceps sinensus fungus werd door de Tibetaanse nomade wat lacherig gedaan. De ervaring werd opgeslagen en wat schetst Be's verbazing als hij twee weken geleden in de Indian Times leest over de uitsterving van dit fenomeen. Chinezen betalen hiervoor thans driemaal de prijs van goud en waarom? Dit blijkt HET middel tegen erectiestoornissen! Nou ja, had Be dit toentertijd begrepen dan had hij voortijdig met pensioen gekund. Maar ja, met handen en voeten alleen schiet je echt tekort om dit middel aan te prijzen.

Nog een middagdutje, hier en daar gedag of namaste zeggen, een goed avondmaal en dan kan het wederom niet aan mijn voorbereiding liggen als de dingen niet volgens schema verlopen. Welk schema?


Tot gauw, vanuit Bardia,
liefs, Mieke