Apenvisite en feestelijk afscheid.
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
22 Januari 2018 | Nepal, Bardiyā
Lieve lezers,
Het zit er bijna op, hier in Bardia. Zojuist een uitgebreid afscheidsetentje bij de familie Khadka van onze lodge. Eerst buiten bij het open vuur, daarna met het hele gezin binnen samen aan tafel. Een heldere hemel waarin de halve maan zich laat zien. De kokkin heeft haar uiterste best voor ons gedaan, popcorn met verse groente vooraf, frites met geroosterde kip als hoofdgerecht, daarna nog gebakken rijst met groente aan tafel met Bikram, Alka en hun drie dochters. Lida had nog wat presentjes over uit Nederland en kon de meisjes voorzien van een elektrisch kaarsje. Ook het dienstmeisje werd niet overgeslagen. Het meisje werd er helemaal verlegen van, is dit kennelijk niet gewend. Toen Lida haar ook nog op de foto wilde zetten vluchtte ze even naar boven om daarna met een big smile terug te keren.
Gisteren rond het middaguur zouden de kinderen komen om hun kunstwerkjes af te maken. Als ik een uur van tevoren naar het dorp loop om cola en snoepgoed te halen komt Sharanga, een heerlijk klein mannetje met een eeuwige lach en stralende oogjes, mij al op een veel te grote fiets tegemoet. ‘Can I help you, mam’? vraagt hij ook dan weer. Ik smelt en neem hem mee naar een kruidenier, waar ik het niet kan laten hem royaal op chocolade te trakteren. Hij brengt de grote fles cola naar de lodge terwijl ik nog even verder winkel. Hem zou ik zo in mijn bagage willen stoppen voor een kansrijk leven in Nederland. De vraag is of hij daarvan gelukkiger zou worden. Terug in de Jungle Cottage zie ik de meeste schildertjes weer terug. Als ik aangeef zo snel mogelijk met alle materialen naar buiten te gaan bewegen ze een beetje vreemd. Wat blijkt? Ons programma kan pas beginnen als de kinderen ons een uitgebreid eerbetoon hebben gegeven en dat alles gebeurt aan de voorzijde van onze kamers. Iedereen heeft cadeautjes voor Lida en mij, verse bloemen, tekeningen, prachtige teksten én uiteraard de onvermijdelijke tikka. Later, bij het uitpakken van de cadeautjes, bedenk ik dat velen mogelijk hun laatste centen aan ons hebben besteed. Een enorme dank voor datgene wat wij kennelijk bij de kinderen teweeg hebben gebracht. De jongens en meisjes gillen van plezier als ze ons kunnen verwennen. Iedereen overhandigt de thuis beschilderde wenskaarten en ik ben werkelijk sprakeloos. Zoveel moeite met een verbluffend resultaat. Sommigen vragen of er nog kaarten zijn, ze hebben de smaak te pakken. Misschien een business-idee?
Maar dan moet er toch echt nog even gewerkt worden. Met z’n allen naar buiten, ieder zoekt weer een plek en de laatste schilderijen bereiken hun voltooiing. Het zijn prachtwerken en ik ben plaatsvervangend trots. Door mij als tussenschakel komen dingen tot stand die anders mogelijk nooit ontstaan zouden zijn. De lezers en donateurs in Nederland, de kinderen in een onbekend afgelegen jungle in Nepal, hoe breng je deze twee samen? Dit vervult mij met blijdschap en lichte trots.
Tijd voor een pauze. Ik schenk cola en sprite in bekertjes, maak pakken koekjes open, Lida komt mijn kant uit voor hulp. Dan… ineens… ‘O God, Mieke, kijk nou’, een aap! We staan oog in oog met hem en willen vluchten om hulp te zoeken bij de kinderen, maar de aap heeft maar één doel en dat is het stelen van onze lekkernijen. Hij springt op de tafel, grijpt de twee gesloten pakken koekjes en verdwijnt. De drie open pakken laat hij onaangeroerd. Ik scheld en vervloek het beest plus hele familie. De kinderen liggen in een deuk om het hele tafereel en onze reacties, rennen vervolgens naar de apenverblijfplaats en zijn getuige van het verorberen van de koekjes door de familie Aap. Lida vindt dit zeer interessant, gaat met haar camera er op af en slaat even later op de vlucht onder luid geroep ‘Mieke, Mieke, ze komme allemoal, de ganse familie Aap’. Intussen loopt haar filmopname door en kunnen we het spektakel later terughoren en zien.
En dan is het bijna voorbij. Bij het horen van muziek begint Lida spontaan te dansen, een aantal kinderen volgt en we eindigen in een polonaise rondom de tafel. Carnaval in Bardia. Lida en ik poetsen ons gezicht om dan met Bikram en de computerdocent in de jeep te springen voor het afhalen van de flatscreens. De zon laat zich vandaag niet zien, dik inpakken dus in deze open wagen. Met een dik pak rupees reken ik alle aankopen af en kunnen de volgende dag de computers op school geïnstalleerd worden. Op de terugweg worden halverwege vier dames in de achterbak erbij geladen en klimmen Lida en ik eruit voor een samoza. De straten vertonen de restanten van het Maghi-festival, een grote vuilnisbelt. Hier zou de schoonmaakploeg van Nostimos eens langs moeten komen.
Bij thuiskomst zitten we bij het vuur als Nigel heel enthousiast van zijn safari terug komt. Hij heeft twintig kilometer te voet afgelegd, is nagenoeg hersteld en vooral heel enthousiast. Is zelfs de vorige dag nog teruggegaan naar Pramesh om daar mensen te ontmoeten en bedankt ons voor onze eerdere uitnodiging, straalt ineens veel meer plezier uit in plaats van het geklaag over ditjes en datjes.
We besluiten Lumbini over te slaan en rechtstreeks terug te reizen naar Kathmandu om vanuit een rustige plek daar de omgeving te bezichtigen. Geen zin meer om nog een keer alle bagage in- en uit te pakken, al is de grote hap hier achtergebleven. De laatste dag hier is aangebroken, de school begint weer, dus om 10 uur klinkt de gong voor het openingsritueel. Daar willen we bij zijn. Ik verwacht opnieuw een afscheid met vele tikka’s, dus onze wekelijkse douche kunnen we beter uitstellen tot de middag. Bij de dagopening op school wordt discipline bijgebracht. Alle kinderen – keurig in uniform – vormen rijen per klas, van groot naar klein, voeren ‘militaire’ bewegingen uit, spreken een gebed uit en sluiten af met het volkslied. Lida legt het geheel op video vast. Dan rij voor rij naar de klas. Samen met tien jongens van de hoogste klas lopen we naar onze lodge voor het afhalen van alle schilderijen en de computers. De jongens lusten wel een reep chocolade, na hun vakantie een leuk begin van een lange schoolperiode van zes dagen per week.
Lida en ik worden uitgenodigd rond twaalf uur terug te komen. Zo kunnen we onderwijl onze bagage inpakken. Terug op school zit de computerruimte vol leerlingen: de beamer is in gebruik genomen. Wij schuiven aan en inderdaad, op de witte muur verschijnen levensgrote beelden van allerlei officiële gebeurtenissen rondom deze school. Iets te lang wordt een soort legerparade getoond waarbij leerlingen enkele dagen kunnen meelopen ter kennismaking met het verdedigen der natie. De beamer is van topkwaliteit, wordt bevestigd. Met dank aan onze Media Markt. De computers zijn uitgepakt en alle schilderijen al opgehangen, BBAS Memorial Museum is geopend. Liever had ik het geheel over alle klaslokalen verspreid, maar ik heb alles aan hen overgedragen en respecteer hun keuze.
Nog even alle klasjes langs en dan het officiële afscheid. Voor mij gesneden koek, voor Lida een nieuwe ervaring. Leerlingen en leraren posteren zich rondom ons, om beurten mogen zij een tikka (rode verfpoeder) op ons voorhoofd en wangen drukken, vergezeld van wederom cadeautjes. Ieder ontvangen we een prachtige sjawl van verfijnde wol, een t-shirt van Bardia National Park mét tijger, sieraden, ballonnen met persoonlijke tekst en een vrijwilligerscertificaat op naam. Ze spreken dank uit en de hoop dat we terugkeren. Voor mij zo goed als zeker, voor Lida voorlopig een vraag. Zij is verbonden aan Oekraïne en heeft daar het nodige te doen.
Na onze lauwe douche met stevige schrobbeurt om alle verf te verwijderen ontspannen we in de tuin en wachten op Sonja en Budhi, die even later op hun motor komen aanrijden voor een laatste groet. Zij bewonderen de wenskaarten en nemen er meteen twee af, o.a. voor het aanstaande huwelijk van hun bediende Manmohan. Sonja zien we deze zomer terug in Nederland.
We nemen de nachtbus naar Kathmandu, die rechtstreeks vanuit het dorp vertrekt om half vier ’s middags. Gewoon weer verstand op nul, alle ervaringen laten neerdalen en daarna heeeeeel lang slapen in een schone kamer.
Een laatste groet vanuit Bardia, hierna vanuit Kathmandu.
Mieke.
Het zit er bijna op, hier in Bardia. Zojuist een uitgebreid afscheidsetentje bij de familie Khadka van onze lodge. Eerst buiten bij het open vuur, daarna met het hele gezin binnen samen aan tafel. Een heldere hemel waarin de halve maan zich laat zien. De kokkin heeft haar uiterste best voor ons gedaan, popcorn met verse groente vooraf, frites met geroosterde kip als hoofdgerecht, daarna nog gebakken rijst met groente aan tafel met Bikram, Alka en hun drie dochters. Lida had nog wat presentjes over uit Nederland en kon de meisjes voorzien van een elektrisch kaarsje. Ook het dienstmeisje werd niet overgeslagen. Het meisje werd er helemaal verlegen van, is dit kennelijk niet gewend. Toen Lida haar ook nog op de foto wilde zetten vluchtte ze even naar boven om daarna met een big smile terug te keren.
Gisteren rond het middaguur zouden de kinderen komen om hun kunstwerkjes af te maken. Als ik een uur van tevoren naar het dorp loop om cola en snoepgoed te halen komt Sharanga, een heerlijk klein mannetje met een eeuwige lach en stralende oogjes, mij al op een veel te grote fiets tegemoet. ‘Can I help you, mam’? vraagt hij ook dan weer. Ik smelt en neem hem mee naar een kruidenier, waar ik het niet kan laten hem royaal op chocolade te trakteren. Hij brengt de grote fles cola naar de lodge terwijl ik nog even verder winkel. Hem zou ik zo in mijn bagage willen stoppen voor een kansrijk leven in Nederland. De vraag is of hij daarvan gelukkiger zou worden. Terug in de Jungle Cottage zie ik de meeste schildertjes weer terug. Als ik aangeef zo snel mogelijk met alle materialen naar buiten te gaan bewegen ze een beetje vreemd. Wat blijkt? Ons programma kan pas beginnen als de kinderen ons een uitgebreid eerbetoon hebben gegeven en dat alles gebeurt aan de voorzijde van onze kamers. Iedereen heeft cadeautjes voor Lida en mij, verse bloemen, tekeningen, prachtige teksten én uiteraard de onvermijdelijke tikka. Later, bij het uitpakken van de cadeautjes, bedenk ik dat velen mogelijk hun laatste centen aan ons hebben besteed. Een enorme dank voor datgene wat wij kennelijk bij de kinderen teweeg hebben gebracht. De jongens en meisjes gillen van plezier als ze ons kunnen verwennen. Iedereen overhandigt de thuis beschilderde wenskaarten en ik ben werkelijk sprakeloos. Zoveel moeite met een verbluffend resultaat. Sommigen vragen of er nog kaarten zijn, ze hebben de smaak te pakken. Misschien een business-idee?
Maar dan moet er toch echt nog even gewerkt worden. Met z’n allen naar buiten, ieder zoekt weer een plek en de laatste schilderijen bereiken hun voltooiing. Het zijn prachtwerken en ik ben plaatsvervangend trots. Door mij als tussenschakel komen dingen tot stand die anders mogelijk nooit ontstaan zouden zijn. De lezers en donateurs in Nederland, de kinderen in een onbekend afgelegen jungle in Nepal, hoe breng je deze twee samen? Dit vervult mij met blijdschap en lichte trots.
Tijd voor een pauze. Ik schenk cola en sprite in bekertjes, maak pakken koekjes open, Lida komt mijn kant uit voor hulp. Dan… ineens… ‘O God, Mieke, kijk nou’, een aap! We staan oog in oog met hem en willen vluchten om hulp te zoeken bij de kinderen, maar de aap heeft maar één doel en dat is het stelen van onze lekkernijen. Hij springt op de tafel, grijpt de twee gesloten pakken koekjes en verdwijnt. De drie open pakken laat hij onaangeroerd. Ik scheld en vervloek het beest plus hele familie. De kinderen liggen in een deuk om het hele tafereel en onze reacties, rennen vervolgens naar de apenverblijfplaats en zijn getuige van het verorberen van de koekjes door de familie Aap. Lida vindt dit zeer interessant, gaat met haar camera er op af en slaat even later op de vlucht onder luid geroep ‘Mieke, Mieke, ze komme allemoal, de ganse familie Aap’. Intussen loopt haar filmopname door en kunnen we het spektakel later terughoren en zien.
En dan is het bijna voorbij. Bij het horen van muziek begint Lida spontaan te dansen, een aantal kinderen volgt en we eindigen in een polonaise rondom de tafel. Carnaval in Bardia. Lida en ik poetsen ons gezicht om dan met Bikram en de computerdocent in de jeep te springen voor het afhalen van de flatscreens. De zon laat zich vandaag niet zien, dik inpakken dus in deze open wagen. Met een dik pak rupees reken ik alle aankopen af en kunnen de volgende dag de computers op school geïnstalleerd worden. Op de terugweg worden halverwege vier dames in de achterbak erbij geladen en klimmen Lida en ik eruit voor een samoza. De straten vertonen de restanten van het Maghi-festival, een grote vuilnisbelt. Hier zou de schoonmaakploeg van Nostimos eens langs moeten komen.
Bij thuiskomst zitten we bij het vuur als Nigel heel enthousiast van zijn safari terug komt. Hij heeft twintig kilometer te voet afgelegd, is nagenoeg hersteld en vooral heel enthousiast. Is zelfs de vorige dag nog teruggegaan naar Pramesh om daar mensen te ontmoeten en bedankt ons voor onze eerdere uitnodiging, straalt ineens veel meer plezier uit in plaats van het geklaag over ditjes en datjes.
We besluiten Lumbini over te slaan en rechtstreeks terug te reizen naar Kathmandu om vanuit een rustige plek daar de omgeving te bezichtigen. Geen zin meer om nog een keer alle bagage in- en uit te pakken, al is de grote hap hier achtergebleven. De laatste dag hier is aangebroken, de school begint weer, dus om 10 uur klinkt de gong voor het openingsritueel. Daar willen we bij zijn. Ik verwacht opnieuw een afscheid met vele tikka’s, dus onze wekelijkse douche kunnen we beter uitstellen tot de middag. Bij de dagopening op school wordt discipline bijgebracht. Alle kinderen – keurig in uniform – vormen rijen per klas, van groot naar klein, voeren ‘militaire’ bewegingen uit, spreken een gebed uit en sluiten af met het volkslied. Lida legt het geheel op video vast. Dan rij voor rij naar de klas. Samen met tien jongens van de hoogste klas lopen we naar onze lodge voor het afhalen van alle schilderijen en de computers. De jongens lusten wel een reep chocolade, na hun vakantie een leuk begin van een lange schoolperiode van zes dagen per week.
Lida en ik worden uitgenodigd rond twaalf uur terug te komen. Zo kunnen we onderwijl onze bagage inpakken. Terug op school zit de computerruimte vol leerlingen: de beamer is in gebruik genomen. Wij schuiven aan en inderdaad, op de witte muur verschijnen levensgrote beelden van allerlei officiële gebeurtenissen rondom deze school. Iets te lang wordt een soort legerparade getoond waarbij leerlingen enkele dagen kunnen meelopen ter kennismaking met het verdedigen der natie. De beamer is van topkwaliteit, wordt bevestigd. Met dank aan onze Media Markt. De computers zijn uitgepakt en alle schilderijen al opgehangen, BBAS Memorial Museum is geopend. Liever had ik het geheel over alle klaslokalen verspreid, maar ik heb alles aan hen overgedragen en respecteer hun keuze.
Nog even alle klasjes langs en dan het officiële afscheid. Voor mij gesneden koek, voor Lida een nieuwe ervaring. Leerlingen en leraren posteren zich rondom ons, om beurten mogen zij een tikka (rode verfpoeder) op ons voorhoofd en wangen drukken, vergezeld van wederom cadeautjes. Ieder ontvangen we een prachtige sjawl van verfijnde wol, een t-shirt van Bardia National Park mét tijger, sieraden, ballonnen met persoonlijke tekst en een vrijwilligerscertificaat op naam. Ze spreken dank uit en de hoop dat we terugkeren. Voor mij zo goed als zeker, voor Lida voorlopig een vraag. Zij is verbonden aan Oekraïne en heeft daar het nodige te doen.
Na onze lauwe douche met stevige schrobbeurt om alle verf te verwijderen ontspannen we in de tuin en wachten op Sonja en Budhi, die even later op hun motor komen aanrijden voor een laatste groet. Zij bewonderen de wenskaarten en nemen er meteen twee af, o.a. voor het aanstaande huwelijk van hun bediende Manmohan. Sonja zien we deze zomer terug in Nederland.
We nemen de nachtbus naar Kathmandu, die rechtstreeks vanuit het dorp vertrekt om half vier ’s middags. Gewoon weer verstand op nul, alle ervaringen laten neerdalen en daarna heeeeeel lang slapen in een schone kamer.
Een laatste groet vanuit Bardia, hierna vanuit Kathmandu.
Mieke.
-
22 Januari 2018 - 08:44
Gertie:
Mieke en Lida, voor wanneer jullie terug zijn, is het een idee een bijeenkomst(tegen vrije gave) te organiseren waarbij jullie al jullie beeldmateriaal voorzien van jullie geweldige belevenissen aldaar? Zou een mooie start zijn voor een volgend Nepal-bezoek. Vooral de beelden van het hoge rad en het apenbezoek......die wil ik wel zien! Wat 'n moment!!
Goede reis naar Kathmandu
Gr. Gertie -
22 Januari 2018 - 08:45
Erna Van Der Hoeven:
Lieve Mieke en Lida
Dank voor je prachtige verslag Mieke.
Wat een prachtige beleving en intens avontuur.
Fijn dat je deze kinderen hebt geholpen.
Nu nog maar even luxe genieten samen.
Hele hartelijke groet voor jullie beiden.
Erna. -
22 Januari 2018 - 09:39
Jeannine Van Aalst :
Wat een schitterend en ontroerend verslag weer.
Wat miet het voor jullie super voelen om al die
Volwassenen maar vooral Kinderen zo
zo blij te kunnen maken en verwennen.
Inclusief de apen familie.
Nog veel succes en goede dagen gewenst.
Groetjes Harry en Jeannine xxxx -
22 Januari 2018 - 09:58
Christa Hyndycz:
Dit heeft misschien energie gekost maar ik geloof dat jullie hier heel veel positieve energie voor hebben terug gekregen. Respect. X -
22 Januari 2018 - 10:06
Jo Cox:
Leuke afronding van jullie reis.
Nu wellicht nog meer dan hiervoor
het besef dat het thuis materieel comfortabeler vertoeven is
dan in Nepal....maar de geestelijke rijkdom helaas grotendeels is
verdwenen.
Dan is Nepal een warme douche geweest waar jullie
en zeker Lida volop van hebben kunnen genieten en na een
behouden thuiskomst nog lang kinnen nagenieten.
Bedankt voor de leuke en leerzame verslaggeving en voor
nu een goede vlucht naar huis gewenst.
Daar tref je geheid ook de warmte !!
-
22 Januari 2018 - 11:15
Wilma:
Geweldig wat super fijn om alles zo mee te mogen beleven via jullie verslaglegging en foto`s.
Wat een avontuur, ik heb genoten hoe jullie het allemaal ondergingen. en Mieke wat je daar al allemaal bereikt hebt daar heb ik een enorme bewondering voor! Wat een feest!
Ik wens jullie nog een hele goeie terugreis. en tot ziens in Nederland!
-
22 Januari 2018 - 15:47
Peter Van Tilburg:
Beste Lida en Mieke
Ik wil niet teveel in herhaling vallen van de voorgaande schrijvers,maar wil je bedanken voor de boeiende verhalen en prachtige foto’s!
We blijven jullie volgen en wens jullie alvast de komende dagen nog veel reisgenoten.
Gr.Peter van Tilburg -
23 Januari 2018 - 19:49
Sandra:
Wat een grappig en tegelijk ontroerend verhaal. Mooi verwoord. Ik moet stiekem wel lachen om die apen. Zijn het die apen met die lange tanden? grrrrr die zijn akelig... -
23 Januari 2018 - 21:57
Marly:
Hallo Lida en Mieke, heb erg genoten van jullie verhalen en jullie energie om dit alles waar te maken.
Ik sluit mij aan bij Gertie, misschien eens een bijeenkomst waar jullie je ervaringen en foto's delen.
En zo ook weer wat geld ophalen om een volgende keer goed te doen.
Nog fijne dagen voor jullie, groetjes, Marly -
24 Januari 2018 - 14:10
Petri:
Wat een prachtig verslag van jullie belevenissen. Zie er naar uit je live-verslag te horen.
Warme groet, Petri -
24 Januari 2018 - 14:37
Tiny En Hub:
leuke herkenbare reiservaringen goede reis naar Kathmandu,fijne laatste dagen geniet ervan.Groetjes Tiny en Hub
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
