Ons brillenkraampje en veel gezelligheid.

Onderstaand verhaal is niet goed doorgekomen, vandaar deze nieuwe poging.


Dag trouwe lezers,
Na twee dagen niet schrijven ben ik aardig achterop geraakt. Er gebeurt elke dag zoveel wat ik jullie niet wil onthouden. Lida was aanvankelijk een beetje bang dat ze zich hier zou vervelen. Nou, die angst is volledig verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor de ervaring van een fascinerende wereld waarin je steeds verrast wordt.

Gisterochtend startte het vervolg van onze schilderworkshop, voorafgegaan door Lida’s presentatie over haar tweede vaderland Oekraïne. Ooit hebben Sonja en ik afzonderlijk Nederland aan de kinderen gepresenteerd, nu kunnen zij kennismaken met weer een ander land. De Oekraïense vlag moet ergens wapperen. Van een bamboestok is snel een vlaggenstok gemaakt en onze hulp Prem weet dit in no time te realiseren. Aan een kant van de bamboestok de vlag, aan de andere kant de bamboebladeren sieren het middendeel van de grote ruimte in onze lodge op. Poppen in klederkracht zitten naast de laptop, die twee filmpjes over Oekraïne afspeelt. De kinderen zitten rondom, schoolhoofd Bikram is erbij, Umanga maakt foto’s en filmpje, onze vriend Nigel geniet ook mee. Na mijn aankondiging vertelt Lida haar verhaal, schenkt de poppen aan de school ter aanvulling van de poppenkast en tot slot mag ieder kind een klein cadeau uit Nederland uitzoeken.

Omdat Sony enkele dagen bij vrienden in Nepalganj is moeten we haar hulp even missen en ben ik druk in de weer om naast al het andere de catering te verzorgen. Intussen staat Lida ook niet stil, biedt hulp waar nodig, maakt opnieuw heerlijke foto’s en de kinderen schilderen gestaag door aan hun meesterwerkjes. Als ik de te beschilderen wenskaarten tevoorschijn haal komen de kinderen daar als vliegen op de stroop op af. Iedereen wil een aantal stuks meenemen om zonodig thuis aan verder te werken. Dus iedereen die een bestelling heeft gedaan, wees gerust, komt helemaal goed. Op zaterdag wordt de laatste hand gelegd aan de schilderijen en hopen we alles naar de plaats van bestemming – hun school – te brengen. Aanvankelijk wilden Lida en ik op zondag vertrekken, maar we plakken er een dag aan vast om alles rond te kunnen krijgen. Voor twee avonden hebben we een uitnodiging om te komen eten en de ervaring leert dat de laatste dag in het teken staat van een soort huldiging door de school.

’s Avonds eten bij Pramesh en Marlene. Als we uiteindelijk kiezen om er met een touctouc heen te gaan voegt Nigel – die door de blaren nog moeilijk loopt - zich bij ons en gaan we gedrieën op weg. Lida gewapend met haar vlag, die als eindbestemming de bar van Pramesh heeft. Zijn doel is om zoveel mogelijk vlaggen te verzamelen om zijn stekkie mee te decoreren. Dikke pret in de touctouc. Bij Pramesh wordt door alle aanwezigen aan de maaltijd gewerkt. Twee onderzoekers van de Universiteit Wageningen, een Nederlander en een Vlaamse, zijn erbij. Zij doen ieder op hun eigen gebied drie maanden lang onderzoek in de jungle, verblijven in een lodge en maken hier vrienden. De een schilt uien en aardappels, de ander snijdt schijfjes, iemand maakt het houtvuur aan, weer een ander rijgt alles aan spiesen en legt het geheel op de barbecue. Het is fris en donker, maar we blijven buiten, dik gekleed. Dat is de sfeer die hier doorgaans gecreëerd wordt. Jaren zestig muziek erbij en het plaatje is compleet. Heerlijke geroosterde kippenboutjes lachen me toe. Iedereen zit vol verhalen, dat heb je op een plek als deze, inclusief wijzelf. Zeker als halverwege de avond de hier woonachtige Engelse ruigpoot Johnny verschijnt en meteen van wal steekt met stoere verhalen. Op zeker moment zegt Lida “Mieke, zullen we onze jeep laten komen?” Telepathie, want daar komt de jeep al aan rijden! Mét twee inzittenden, de bedienden van onze lodge. Ze gaan in op onze uitnodiging een rumcocktail mee te drinken om vervolgens de twee onderzoekers met fiets in de achterbak, Lida en mij op de achterbank en Nigel hangend aan het buitenframe terug te vervoeren. Op het pad waar luipaard of olifant kan opduiken. We wanen ons in een film.

Lang geslapen, ontbijten in de tuin en dan het dorp in, waar we een plek zoeken voor ons ‘brillenkraampje’. Vanuit Nederland hebben we een serie brillen van goede kwaliteit ontvangen, die we graag bij de juiste mensen afleveren. Dus hebben we een kraampje bedacht. Om één uur ontmoeten we Pramesh en Marlene op een plek om eindelijk die heerlijke samoza’s te proeven. Daar aangekomen zitten vele oude mannen in een kring, nu nog onbebrild, even later misschien trotse bezitter van de juiste bril. Als Lida een oude doek op de grond uitspreidt en wij onze brillen uitpakken verschijnen binnen tien seconden twee mannen met een tafel en zitbank! Voor ons.

Pramesh en Marlene komen erbij, waardoor Pramesh kan vertalen. Deze mensen spreken geen Engels, zijn misschien wel analfabeet. De brillen trekken groot publiek. Er wordt driftig gepast, alles komt natuurlijk aan op de juiste sterkte. Ook vrouwen sluiten aan, waaronder een hele mooie versierde dame, die er zelfs met de juiste bril vandoor gaat. De behoefte aan leesbrillen is groot, dus volgende keer even vooraf naar de Hema voor aanschaf van een collectie. Na een kwartier zijn nog twee exemplaren over, die even later ook een nieuwe eigenaar vinden. Ons kraampje wordt weggehaald en wij kunnen naar de samoza’s. Student/onderzoeker Allard komt sluit bij ons aan en inderdaad… die samoza’s zijn verrukkelijk.

Marlene, Lida en ik zijn toe aan een massage en lopen naar het lemen huisje in de hoop dat de masseuse thuis is. En ja hoor, ze is er en heeft tijd voor ons alle drie. Om beurten verdwijnt er iemand naar binnen om met ontbloot bovenlijf op het bed plaats te nemen, waarna we onder handen worden genomen. Marlene komt als herboren naar buiten, we nemen afscheid van haar. Morgen vertrekt zij naar de plek waar ze melaatsen gaat verzorgen. Zij en Pramesh lijken verliefd, maar willen elkaar niet claimen. Als de liefde blijft komen ze vanzelf bij elkaar terug. In het lemen huisje van de masseuse lopen de kinderen in en uit en de TV braakt non-stop Bollywood uit.

Veel tijd is er niet, want voor de avond zijn we uitgenodigd bij Sonja en Budhi. We later ons per jeep brengen en ophalen, niet enkel uit luiheid maar ook voor het ‘Out of Africa gevoel’. Ook bij Sonja brandt het houtvuur. Erwin en Lydia, het stel uit Wageningen, zijn er nog steeds. Ze hebben samen met een Australische studente geneeskunde een paar safari’s gedaan en zelfs tweemaal een tijger gezien, een zeldzaamheid in dit seizoen. Verder logeert hier een Nederlands koppel, woonachtig in België, per fiets onderweg vanuit Myanmar en India. Er gaat een lampje branden en ik vraag naar de namen. De vrouw heet Miek. Ik weet van mijn bevriende wereldfietsers Willeke en Be iets over een stel in België, waarmee zij contact hebben. De vrouw heet Mieke en zij fietsen veel en langdurig door India. Als later Miek en Peet verschijnen, prachtige mensen met grijs haar, blijken zij niet de bekenden van Willeke en Be te zijn, maar kennen wel vanuit de kring der wereldfietsers het verhaal van Willeke’s ongeluk in Laos, waardoor zij hun fietsreizen moesten staken. Miek en Peet fietsen samen al veertig jaar over de wereld over alle continenten. ‘Hoe doe je dat, in dit verkeer?’ is mijn vraag. ‘Je doet niet, er wordt voor jou gedaan’, zegt Miek. Deze uitspraak illustreert hun totale Zen-status en eerlijk gezegd is ook voor mij juist dát wat mij hier zo aantrekt. Het gevoel dat niets onmogelijk is, als je je maar overgeeft aan….. tja, aan wat? De Goden, het lot, de kosmos. En daarvoor hoef je niet per se een zwever te zijn. Miek komt uit Gronsveld, Peet uit Rotterdam. Achttien jaar geleden zijn ze neergestreken op de Baraque de Fraiture in de Ardennen.

Gezelligheid kent ook hier geen tijd en als onze chauffeur arriveert en ons sommeert meteen in te stappen sturen we hem weg. Budhi regelt ons vervoer met een andere jeep, dus we blijven nog even, want de verhalen zijn nog lang niet af. De plek van Sonja en Budhi trekt velen aan, het zal er zelden saai zijn. Zij willen nog geen afscheid van ons nemen en komen zondag bij ons langs voor een voorlopig ‘goodbye’. Bij thuiskomst zit de tuin vol feestende en drinkende Nepalese mannen, bankemployees. We worden uitgenodigd erbij te komen. Ach ja, waarom ook niet. Nog even een drankje, samen op de foto en dan toch echt naar bed. De mannen gaan door tot alle drank en daarna de geest uit de fles is.

Welterusten en fijn weekend voor iedereen,
Mieke.