Maghi in Bardia.

Dierbare lezers,
Hier ben ik weer, vroeg in de ochtend. Ik vrees dat ik buiten regen hoor, buiten elke verwachting om. Zal ook hier de klimaatverandering zijn toegeslagen? Uiteraard, in elk deel van de wereld, behalve in het Witte Huis. Hebben we de Goden verzocht door een schilderworkshop in de tuin te organiseren? Weer moet ik uitwijken naar een plan B en gelukkig is de gemeenschappelijke ruimte groot genoeg voor onze plannen en zijn er weinig gasten die we daarmee kunnen storen. Het loopt elke keer anders, stressbestendigheid en probleemoplossend vermogen worden ten volle aangesproken. Ik zou er zo weer succesvol mee kunnen solliciteren.

Zoals gezegd is hier het Maghi-festival begonnen en heeft Lida haar start gemaakt bij het tempeltje nabij Sonja’s Homestay. Gisterochtend even rustig aan, rugzakken weer inpakken, warmte zoeken bij het houtvuur buiten omdat de mist de eerste uren niet wilde optrekken. Een jong Nederlands stel was ’s ochtends vroeg gearriveerd vanuit Pokhara, mét de local bus en mét de jeep vanuit Ambasa, onder dezelfde barre omstandigheden als wij. Omdat alleen onze kamers een warme douche (kunnen) hebben nemen zij vanaf twaalf uur hun intrek in Lida’s kamer en kan zij haar vracht in mijn kamer parkeren totdat wij verhuizen naar de Jungle Cottage. Wanneer het stel een paar uur later verschijnt raken we in gesprek en je begrijpt al dat de thema’s voor het oprapen liggen. Lydia, de vrouw, is een week lang ziek geweest, kon geen eten binnen houden, waardoor ze hun geplande trekking moesten uitstellen. Hierna willen ze een nieuwe poging wagen vanuit Pokhara, eerst aansterken. Ik vraag waarom dan afreizen naar Bardia, wat toch ook bergen met energie vraagt. Zij is biologe en gespecialiseerd in het gedrag van wilde dieren, met name de muizenfamilies. Tijdens haar stage in Zuid-Afrika zette ze elke avond muizenvallen uit om deze ’s ochtends te legen en metingen te doen. Zij liever dan ik, brrr. Het stel woont in Wageningen en is in eerste instantie hierheen gekomen voor een bruiloft van vrienden: een Nederlandse jongen met Nepalees meisje.

Na een lunch van pasta met verse groente willen we verkassen, maar de touctoucs zijn vandaag overbelast door het festival. Ik bel met de Jungle Cottage. ‘No jeep today, mam’. Dan maar te voet, de bagage is al minder tenslotte. Gelukkig lukt het Sonja alsnog een touctouc te regelen voor deze dames en kruipen we met onze hele handel even later in het karretje. De chauffeur heeft een peuter op schoot en voert een telefoongesprek tijdens onze rit. Een luipaard op ons pad is erger.
De Jungle Cottage is verlaten, alleen de oude heer loopt wat rond en hij wordt nu toch echt oud, steeds trager van begrip. Onze kamers worden nog snel even schoongemaakt, we nemen onze intrek en spoeden ons daarna naar het Maghi-feestgewoel. Door de vele gasten van buitenaf zijn de straten overvol en roodgekleurd. Rood is dé kleur in Nepal en tijdens een feest domineert het helemaal. Lida en ik worden aangestaard en aangeklampt, mensen willen met ons op de foto. Vooruit dan maar, kleine moeite. We bereiken de tempel waar de offers plaatsvinden en het ziet ernaar uit dat de grote massa hier verdwenen is. Zo komt Lida op het idee zelf een poging te wagen de tempel te betreden. De oudere dame die hier de offers in ontvangst neemt fleurt op bij het zien van onze entree. Ze is een en al bereidheid ons te ontvangen, we bieden ieder een klein geldbedrag, krijgen een tikka van rijst met rode verf op ons voorhoofd en gaan samen op de foto.

Terug buiten begeven we ons naar de drukke markt, waar een verzameling kitsch te koop wordt aangeboden die zijn weerga niet kent. Ook vele eettentjes waar driftig gekookt wordt. De kookdampen die zich vermengen met het stof op de grond zijn adembenemend. Even later lopen we in de fuik van een aantal pubermeiden die ik goed ken van de vele uurtjes op school. Ze klampen zich aan ons vast, zijn door het dolle heen en willen samen in het reuzenrad. Tja, reuzenrad Nepalese stijl, hoe zal ik dit uitleggen? Er komt geen mechanica of elektronica aan te pas. Het rad bestaat uit zo’n tien karretjes waar drie personen in kunnen. De aandrijving gebeurt handmatig en vervolgens klimmen twee jongens van elastiek in het middengedeelte om al lopend over de spaken snelheid te maken. Dit gaat zo een aantal rondjes door en soms wordt er een staaltje acrobatiek opgevoerd, maakt een van de jongens een salto rond de spaken. Als ik in eerste instantie weiger zegt Chandani, het brutaalste meisje van de klas ‘you were doing paragliding, so why don’t you come with us now?’ Daar heb ik niet van terug. Lida blijft nu liever op de grond en kan daardoor foto’s en een video maken. Dolle pret met de meiden en ze gillen van plezier.

Dan willen wij weer verder, maar rust wordt niet gegund. Moet je natuurlijk ook niet zoeken op zo’n kermis. Ashish, de jongen die mijn kerstkaart heeft getekend, komt in beeld, samen met wat vrienden. Hij wil samen op de foto en altijd een praatje maken, leergierig als hij is. Lida en ik zijn toe aan een terras en gaan terug naar de hoofdstraat. Een donkere biertent biedt een paar vrije plekken en wij bestellen bier. Dan komt de Oostenrijkse erbij, die samen met Pramesh op stap is. Ze nodigt ons uit voor een feest vanavond, waar de Engels Johnny bij aanwezig zal zijn. Hem heb ik vorig jaar ontmoet en vooral genoten van zijn Engelse humor en wilde verhalen. Helaas, morgen wordt een drukke dag dus beter geen gefeest vanavond. Mogelijk komt er nog een herkansing deze week. De Oostenrijkse is hier voor langere tijd en gaat op zoek naar een plek waar ze beroepsmatig kan werken bij leprapatiënten. Eerlijk gezegd wist ik niet dat dit in Nepal voorkomt, al hebben we in Kathmandu wel een leproze bedelaar gezien. Heftig, zulk werk en we spreken onze bewondering uit.

Het wordt weer snel donker en gelukkig zijn we nu dichterbij gehuisvest. Ook in de Jungle Cottage brandt het vuur en we nemen vandaag een schaal rauwe groente met french fries oftewel frieten. Onze zelfgemaakte rumcocktail warmt heerlijk op en ontspant na opnieuw een drukke dag. Een jong Nepalees stel deelt onze kring en we raken in gesprek. Ze zijn nog niet gehuwd, maar toch samen op vakantie. Zij drinkt alcohol, tegen alle regels in. Het vraagt moed om in dit land de traditionele regels te doorbreken, het levert doorgaans geen betere familiebanden op.
Sony komt erbij en is een beetje somber. Haar Subasj lijkt geen goede echtgenoot en is veel op pad, kauwt de hele dag op pruimtabak. Ik probeer haar wat te troosten. We proberen er een fijne schilderworkshop van te maken en hopen dat – ondanks de regen – de Goden ons verder goedgezind zijn.
De behoefte groeit om na deze week rustig aan te doen en te gaan genieten van wat vakantiecomfort. Het is ook leuk als we bij thuiskomst nog wat energie over hebben voor onze mannen, familie en andere bezigheden. Maar nu nog even door.
Een hartelijke groet,
Mieke.