Van hooggebergte naar de vlakke Terai.

Beste mensen,
Inmiddels is het maandag, half 5 in de ochtend, als ik eindelijk kans zie om te schrijven. Ons weekend was allesbehalve rustig, ondanks dat we in Thakurdwara – Bardia – zijn neergestreken. Onze berggids Umesh verraste ons door een laatste bezoekje en uiteindelijke durfde Lida het aan achterop zijn motor te klimmen voor vervoer naar het vertrekpunt van onze nachtbus. Ik vond dat ze deze ‘special experience’ niet mocht missen, zonder helm achterop een motor door het Nepalese verkeer. Umesh reed beheerst en vanuit mijn positie in de auto had ik goed zicht op het tweetal.

Onze bus in Pokhara vertrok vrijdag rond twee uur in de middag en gaf meteen vol gas, de eerste zes uur door de bergen, enkel misselijkmakend bochtenwerk. Wij hadden gereserveerde plekken, maar in zo’n local bus ‘passen’ altijd meer mensen dan het aantal zitplaatsen; ook het gangpad biedt plaats tenslotte, al is het voor de bagage. Er is een chauffeur en een conducteur, die zich tussen de massa door beweegt voor ticketcontrole. Als de eerste mensen misselijk worden komen de kotszakjes tevoorschijn. Lida’s buurmeisje opent de rij. Mijn reistabletjes bieden uitkomst, eerst voor het meisje, vervolgens voor mijzelf. Bedenk dat wij dit geheel vrijwillig doen. Soms vraag ik me af waarom ik dit opzoek en jullie met z’n allen waarschijnlijk ook. De beloning na ontberingen wellicht? De fascinatie in ieder geval.

Lang nadat het duister is ingevallen veranderen we van richting. Eerst enkel van noord naar zuid, dan westwaarts in de Terai, het vlakke zuidelijke deel van Nepal aan de grens met India. De bus stopt nu iets vaker op plekken waar voedsel te koop is en een toilet aanwezig. Lida en ik nemen de ‘grote WC’, gewoon buiten dus. We kruipen achter een muurtje en houden de wacht voor elkaar. Buiten staan bankjes en branden houtvuurtjes. Dit geheel maakt een sfeervolle indruk, die wij wel kunnen waarderen. Er wordt driftig gekookt door vrouwen; het is dringen om tijdig je maaltijd te bemachtigen en snel te nuttigen want de bus claxoneert alweer gauw als signaal om aan boord te komen. En zo gaan we door tot omstreeks half 6 in de ochtend. Dan bel ik met Sonja, die een jeep regelt om ons in Ambasa op te halen voor het laatste stuk van twintig kilometer. Daar aangekomen worden onze vijf stuks grote bagage onder uit de bus gesleept, in de jeep en rijden we een apocalyptisch gebied in, donker en mistig. Alsof de tijd heeft stilgestaan. Lemen huisjes, keuterboertjes, hier en daar een voetganger of fietser zonder licht. Onze chauffeur spreekt geen woord Engels, dus dat is lekker rustig. Lida is bijna sprakeloos van deze aanblikken en ik vraag me af waar ik haar heen voer, of dit nog wel leuk is.

De Friesche Sonja en haar Nepalese man Budhi ontvangen ons met een ontbijt van koffie met een appelpannenkoek. Ze hebben twee koks in dienst. Afgelopen jaar is een oud lemen deel van hun woning afgebroken en vervangen door een mooi nieuw gebouw met extra gastenkamer. Ze moesten steeds vaker mensen doorverwijzen naar andere lodges, dus was een extra kamer niet overbodig. Ik ben hier eerder geweest en heb waardering voor hetgeen zij hier hebben neergezet. Het blijft Nepal, maar het sanitaire gedeelte is bijvoorbeeld gescheiden ingericht: douche, wastafel en toilet apart. Als het al lukt een warme douche te nemen dan toch zelden zoals wij gewend zijn. Lang wachten, dunne straal, snel handelen dus, zeker als je lang haar wilt wassen. We nemen onze intrek en duiken lekker in bed.

De komende week staat in het teken van het Maghi-festival, een Hindoeïstisch feest waarbij mensen offers brengen bij een tempel en een soort van doop ondergaan. Hierdoor zijn de scholen gesloten, wat mijn plannen op school bemoeilijkt. Ik bedenk alternatieven en kom tot een plan B. Als de kinderen vrij zijn is het wellicht leuk om samen te schilderen op een andere plek, voor degenen die gemotiveerd zijn. Samen met Lida wandel ik ’s middags het dorp in om hier en daar gedag te zeggen. Ook op school, waar de kinderen druk zijn met hun halfjaarlijkse examens. Ik spreek Bikram, het schoolhoofd, overhandig alvast de uit Nederland meegenomen beamer en samen gaan we even alle klassen langs. Ook Sony meldt zich meteen. Zij was vorig jaar mijn steun en toeverlaat toen ik door ziekte zelf maar op halve kracht kon functioneren. Leuk iedereen terug te zien en Lida te introduceren. De mist is gelukkig opgetrokken en de zon breekt door. Als je op deze plek niet buiten kunt zijn is het onbegonnen werk. De kleine klasjes en de lemen huisjes stralen nog steeds enorme armoede uit en hebben afgelopen zomer zwaar te lijden gehad onder de overstromingen tijdens de moesson.

Bij Bardia Jungle Cottage, de lodge waar we over twee dagen zullen zijn, worden we hartelijk ontvangen met koffie en wodka. De luxe nieuwe kamers zijn bijna klaar en voor ons gereserveerd. Later die dag lopen Lida en ik nogmaals heen en weer om alle schilderspullen over te brengen. Onze conditie houden we graag op peil en er is weinig alternatief, alhoewel we touctoucs hebben gezien, die er voorheen nog niet waren. Als de avond invalt brengt de bediende ons terug met de jeep en mag Lida een stukje rijden. In ruim één dag tijd achter op de motor, in een local bus én achter het stuur in een jeep! Als dat geen avontuur is. Het houtvuur brandt bij Sonja en Budhi, wij maken een kring rondom en krijgen Dhal Baat geserveerd, hét Nepalese gerecht van linzen, rijst, groente en curry. Een zelfontworpen cocktail van rum, honing en warm water moet ons verder verwarmen om daarna enkele uren diepgaande gesprekken te voeren en in een lange diepe slaap te geraken.

Voor mij vroeg dag, want ik ga terug naar dorp om de activiteiten verder voor te bereiden. De grote schilderdoeken moeten naar de timmerman om gespannen te worden en Sony helpt mij daarbij met vertalen en onderhandelen over de prijs. Subasj brengt eerst mij op zijn motor naar de timmerwerkplaats, tussen ons in de schilderdoeken, daarna haalt hij Sony op. Het plan is om op dinsdag een workshop te organiseren in de tuin van onze lodge, waarbij we vijftien schoollkinderen uitnodigen te komen schilderen onder begeleiding van Sony, Subasj, Lida en mij. Samen met Sony ‘ronselen’ weleerlingen op school en natuurlijk zijn daar weer de talenten Ashish en Mina bij. Dinsdagochtend elf uur gaan we van start, Lida en ik logeren dan al in de lodge Jungle Cottage. Na die dag zien we weer verder, afhankelijk van het resultaat.

’s Middags bezoeken we de leukste bar van Bardia – Sunsetview – bij mijn vriend Pramesh. Voor hem heb ik als doorgeefpost een tent van vijf kilo meegenomen, afkomstig van een bekende uit Zeeland. En zo raak ik steeds meer bagage kwijt, een opluchting moet ik zeggen. Pramesh is blij verrast met ons bezoek, evenals zijn moeder en er is een Oostenrijkse die de bar wat opfleurt met teksten en schilderingen. Pramesh verzamelt vlaggen en Lida wil haar Oekraïense vlag, die ze op de top van Poon Hill heeft laten wapperen, voor hem meenemen. De vlag is echter spoorloos, maar duikt vast wel weer ergens op. Onder het genot van Nepalees bier met nootjes praten we wat uurtjes bij. Onderwijl word ik gebeld door Sony over problemen met de schilderdoeken. Pramesh bestelt een touctouc voor ons vervoer naar het dorp. Oosterse tijd werkt anders dan bij ons. Het went wel, is zelfs prettig, maar als je ergens op tijd wil komen werkt het zelden. Zo ook met onze touctouc. Als we eindelijk zitten stopt de chauffeur halverwege om vier andere dames in te laden. En dat lukt uiteraard want we zijn in Nepal. Wat zingen Lida en ik op zo’n moment? ‘Ik heb mijn wagen volgeladen…..’

De schilderdoeken zien er prima uit, maar zijn uiteindelijk wel bevestigd tegen een achtergrond van triplex. Samen met Sony gaat alles mee in de touctouc en worden de doeken geparkeerd op de plek van bestemming. Daar blijven Lida en ik nog even hangen voor een drankje, maar door de drukte van het festival zijn alle touctoucs bezet en moeten wij te voet terug naar onze homestay. Wetende dat op deze ongeasfalteerde weg bij duisternis wilde olifanten of luipaarden kunnen opduiken is dat geen prettig idee. Nu echter zijn vele voetgangers onderweg naar het dorp om zich in het feestgedruis te storten, dat biedt een veiliger gevoel. In het zicht van de haven een telefoontje van Sonja, ze begon zich zorgen te maken om haar Limburgse gasten. De barbecue wacht op ons, verse kippenbouten met frites en rauwe groente. Ook de rumcocktail is weer van de partij. Mijn volle dagprogramma heeft mij uitgeput, Lida echter is ín voor een klein feestje iets verderop en vertrekt samen met Sonja en Budhi. Het werd een gezellige korte kennismaking met de Nepalese feestcultuur, waarbij Lida alle vrouwen de dansvloer heeft opgesleept. Voor iedereen die Lida kent geen verrassing waarschijnlijk. Voor mij een teken dat ook zij haar draai hier gevonden heeft en geniet van al het onbekende.

Vandaag verlaten we Sonja’s kamers en verkassen naar de lodge nabij het dorp, waar ik twee jaar geleden zelf voor het eerst neerstreek en inmiddels ben opgenomen in de familie. Als de mist optrekt en de zon haar gezicht weer laat zien zoeken we het Maghi-festival op in de hoop vele rituelen te aanschouwen. De muziek is inmiddels bekend: de hele nacht heeft deze uit allerlei gettoblasters geschald, er was geen ontkomen aan. Daar zit je dan, in het ‘rustige’ Bardia. Ach ja, als je maar moe genoeg bent valt een mens overal in slaap.

Ik doe nog een tukje en zodra het even rustig is vervolg ik ons verhaal.
Namaste,
Mieke.