Gezellig met de bus.

Bestemming bereikt. Zo simpel klinkt het, maar vraag opnieuw niet hoe! De wet van Murphy lijkt in werking getreden en laat zich niet zomaar opzij zetten.
'Als jij avontuur wil dan krijg je avontuur'.
'Maar ik had het iets anders bedoeld'
'Bij avontuur hoort geen voorspelbaarheid'.

Ruimschoots op tijd - dat zou me niet meer gebeuren - was ik op Gongabu Busstation in Kathmandu, het zonnetje scheen, ik werd naar de juiste bus geleid en kon mijn drie grote stuks bagage meteen kwijt. Wat rondgelopen, aan de praat geraakt met een jong Nepalees gezin, waarvan de man net terug was van twee jaar werken in Dubai. Met hem vele andere landgenoten. De chauffeur van mijn bus, een nog jonge knul, woont in Thakurdwara en we hebben daar veel gezamenlijke bekenden. De bus loopt vol, eerst blijft de plek naast mij leeg. 'Gelukkig, dan kan ik er af en toe bij gaan liggen tijdens die zestien uur'. En toen was de plek bezet.

Wederom een jonge man die in Dubai werkt, twaalf uur per dag rijke toeristen bedient, zes dagen per week. Ik vraag hem naar zijn salaris. Vijfhonderd dollar per maand! Als ik begin te rekenen kom ik uit op minder dan twee dollar per uur. Ik word er zo triest van, de jongens hebben geen keus. Hier is te weinig werk en daar kunnen ze een meervoud verdienen van hier, maar de prijs is hoog. Alleen als je een maal in de twee jaar naar huis gaat wordt je vliegticket door je baas betaald, anders niet. Het liefst wil hij in Europa werken, omdat hij dan in kortere tijd rijk kan worden, meent hij. Ik vraag wat hij verwacht van Europa. Vooral goed geld verdienen en dan terugkeren naar huis. Hij is dol op Ferrari's, toont foto's van het Ferrari-museum in Abu Dhabi dat hij bezocht heeft.

In file rijdt de bus naar de rand van Kathmandu, waar de aangekondigde wegwerkzaamheden al gauw voor nog meer vertraging zorgen. Om kort te gaan, de eerste vier uur brengen we een uur rijdend door en drie uur stilstaand. Hele kolonnes bussen en vrachtwagens willen de stad zowel in als uit en met veelal enkele en pokdalige rijbanen schiet dat niet op. De Nepalezen laten het gelaten over zich heen gaan, ik vind dat nog moeilijk. Na een paar weken Nepal volgt de conditionering vanzelf. Ik zeg tegen mijn buurman dat je hier met een Ferrari ook niet veel verder komt.

Uur na uur verstrijkt, het wordt donker. Ik kan mijn houding moeilijk vinden, verstijf na een kwartier in dezelfde houding en zoek dan weer een andere. Meer dan twee zijn er niet op dit kleine territorium waar ik het nog uren mee moet doen. Ik verwens mijn buurman en hoop in slaap te vallen. Als ik na enkele uren ontwaak merk ik dat we langdurig stilstaan. Allerlei geluiden rondom de bus, die bij nadere inspectie wijzen op twee lekke banden. Inmiddels liggen we vier uur achter op ons schema, dat worden er dus minimaal twintig naar de eindbestemming.

Veel proviand heb ik niet meegenomen, wat fruit, water en dropjes. Ik herinner me de vele eetstalletjes onderweg met volop keus. Dat is nu anders, in de nacht. Chips en koekjes in diverse smaken en afmetingen, dat is het zo'n beetje. Ik houd het op chips, al is het met tegenzin.
De chauffeur probeert de verloren tijd terug te verdienen en geeft nog wat extra gas, passeert aanhoudend andere bussen die ook hard rijden maar net iets minder en ontwijkt dan ternauwernood een botsing. Totdat hij na een flinke knal begint te zwalken en blijkt dat hij een jeep geraakt heeft. Niemand gewond, alleen de jeep aan een kant total-loss en de bijkomende afwikkelingen nemen rond de twee uur in beslag. Dat worden er tweeëntwintig, denk ik meteen. De Nepalezen ondergaan alles gedwee en houden zich al helemaal niet bezig met 'op tijd of te laat komen'.

Een vrouw vraagt 'toilet, mam?' Ik knik, het wordt best wel tijd. 'Short or long toilet?' Laat ik eens beginnen bij short. Ze neemt me mee naar een kamertje met een gat in de grond. Geen water of papier voorhanden, dus hoe je hier een 'long toilet' moet oplossen is mij een raadsel. Het kraantje buiten levert geen water maar beweegt alle kanten uit bij aanraking. Dan is mijn handgel weer een uitkomst.

Even later zoekt de vrouw weer toenadering. 'Chips, mam?'
O nee, niet weer chips, maar weigeren is geen optie. Vooruit dan maar, deze hebben een andere kleur en vorm. Hoe doorsta je een eindeloze busreis? Met voldoende chips bijvoorbeeld? Wat een feest als de vrouw me daarna verrast met een paar druiven, eindelijk iets voedzaams.

Inmiddels heb ik Sonja geinformeerd over de vertraging, die kijkt ook niet meer zo gauw ergens van op, maar deze vindt ze toch wel heftig. Zeker met die extra pech van lekke banden en een aanrijding. Ze weet hoe lang en moeizaam ik al probeer Bardia te bereiken. We houden contact en hebben als zekerheid dat de bus de goede richting uit rijdt en zal arriveren. Alhoewel, zekerheden? Is het naief om daarin te blijven geloven na zoveel onheil op mijn weg hierheen?

Langzaamaan begin ik plekjes te herkennen en kijk uit naar de ontmoetingen van straks. Tegen het middaguur is er dan eindelijk echt iets te eten, een zwaar gepeperd maar heerlijk noedelgerecht, gedecoreerd met kleine gegrilde visjes. Ik val aan als een leeuwin en voel me daarna stukken beter.

Enkele uren voor mijn bestemming stappen veel passagiers uit en kan ik eindelijk twee plekken voor mezelf opeisen. Even mijn zware hoofd te ruste leggen en een laatste dutje doen. Het einde is in zicht en bij aankomst staat de teller op zesentwintig uur. Net geen record, ik heb langere busritten gehad, maar voor deze leeftijd en na alles...

De jeep staat klaar om mij en mijn bagage het laatste stukje naar Bardia Homestay te vervoeren, het logement van Sonja en Budhi. Onderweg zie ik al enkele bekenden, we zwaaien naar elkaar. De ontvangst is hartelijk en de kamer royaal voor Nepalese begrippen. Douche, toilet en wastafel apart in plaats van de hier gebruikte combinatie in een kleine ruimte. Ik pak mijn bagage uit, neem een douche, slaap twee uurtjes en word dan verwend door de jongens die hier de keuken bestieren.
Mijn welverdiende rust.