Blinde massage.
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
03 December 2015 | Nepal, Kathmandu
Zojuist een prachtige ervaring gehad. Een massage was er nog steeds niet van gekomen. Op de dag dat ik naar de bekende salon zocht kon ik deze niet vinden. En raakte aldus verzeild in een rondje winkelen. Mooie geborduurde sandaaltjes en een Kashmir poncho. Vervolgens heb ik een tasje met eigen kleding gevuld, paar schoenen erbij en dit aan een arme straatverkoopster gegeven. Luxe toch, ik koop even iets nieuws en doe het andere weg. Ik heb gekeken wat ik kan missen om de draaglast lichter te maken en rigoureus opgeruimd.
Maar goed, dat was eergisteren. Vandaag opnieuw op zoek naar de salon, weer niet gevonden en toen schoot mij iets te binnen. Vlakbij mijn hotel loop ik dagelijks - onnadenkend - langs een plek waar blinde mensen massages geven, een soort sociaal overheidsproject. Behalve de unieke ervaring vind ik dit project een ondersteuning waard. Dat ga ik doen! Ik loop binnen en wordt warm verwelkomd. Over een uur kan ik terecht voor een ontspanningsmassage. Ik zie alleen maar blinde mannen zitten en vermoed dus dat ik door een van hen gemasseerd ga worden. Het stelt me gerust dat ze mijn lichaam niet kunnen zien. Bah, wat een gedachte alweer. Eenmaal terug verschijnt er een tenger vrouwtje, duidelijk blind, dat mij vraag om mee te komen. In de massagekamer staan 2 tafels en ik word gevraagd me bijna helemaal uit te kleden.
Dan begint ze. Mijn meest kwetsbare lichaamsdelen nek, schouders en rug worden flink onder handen genomen. Wat een kracht komt er uit dat tengere lijf. En ik voel vooral hoe alles is gaan vastzitten, de zogenaamde triggerpoints die zeer pijnlijk zijn. Ze vraagt regelmatig of de druk niet te hard is, maar ik laat het gaan, denk dat het resultaat daarmee beter wordt.
Dan raken we in gesprek. Ze vraagt wat ik doe, of ik getrouwd ben, dat soort dingen. Zij is niet blind geboren, maar op haar derde door een infectie blind geraakt. Ze heeft zich ermee verzoend en is later literatuur aan de universiteit gaan studeren, met succes. Geholpen door braille en luisterboeken. Vooral de oude Griekse filosofen hebben haar leven verrijkt. Verder was ze kort gehuwd, heeft een zoontje van 1 jaar, maar is dit jaar door haar man in de steek gelaten. Ik weet even niets meer te zeggen. Ze is zo blij met dit gesprek, zegt ze een paar keer, ik krijg nog wat extra massagetijd. Zo'n leven en dan zo blij kunnen zijn met iemand die vriendelijk is en belangstelling toont. Dit vind ik van een grootsheid die mij tot tranen toe roert. Ik maak een grapje: "shall I look for a good husband in Holland for you?"
De veerkracht van de Nepalezen is me al meer opgevallen. Gisteren nog zo'n voorval. Om mijn volgende busticket te bemachtigen moest ik naar het centrale busstation. Ik dacht: 'ik neem een fietsriksja, het is niet zo heel ver'. Een jongeman is bereid mij te brengen en ik neem plaats. Al snel belanden we in een straatje waar niets vlak is. Alleen maar diepe kuilen en hoge bulten. Of - zoals onze vroegere Drentse achterbuurvrouw zei over het Limburgse landschap - "niks dan bult'en en gat'en'.
De riksjafietser neemt elke hindernis met verve, vele malen gehinderd door andere verkeersdeelnemers die de riksja's maar minderwaardig vinden. Zij zijn duidelijk de mindere Goden van de weg. En iedere keer als ik denk 'nu gaat het mis' komt het toch weer goed. Met samengeknepen billen zit ik in het karretje, mijn tas stevig vasthoudend. Soms hangt het karretje helemaal scheef en dan toch weet de fietser het ding weer recht te trekken. Chapeau! Ik had een prijs afgesproken, maar geef hem meer, want hij heeft zo hard gewerkt in mijn ogen.
Op het chaotische busstation probeer ik mijn weg te zoeken, maar dat hoef ik niet helemaal zelf te doen. Meteen word ik belaagd door allerlei mannen die mij de goede richting uit willen loodsen. 'What do you need, mem', 'can I help you, mem?' Als vliegen op de stroop. Alle opschriften zijn in Nepalees schrift, dus dat kan ik inderdaad niet zelf. Maar binnen 10 minuten heb ik mijn busticket voor Bardia, a.s. zondag, vertrek half 5 in de ochtend. Mijn riksjafietser wacht op mij en neemt een andere terugweg, over ruimere en betere wegen. Dit riksjaritje was bijna even duur dan het busticket voor een reis van ruim 10 uur. Ik kan het gewoon niet aanzien, iemand die voor een appel en een ei - vernederend bijna - zich kapot werkt. Voor mij een koud kunstje om iemand een goed moment te bezorgen.
Voor degenen die reacties plaatsen onder mijn blogs: dank jullie wel. Ik ben er blij mee. Heel geruststellende woorden vaak en de adequate reacties van Sandra zijn heel waardevol. Zij heeft veel als backpacker door Azie gereisd, kent het klappen van de zweep en schrijft dan iets als 'reizen is geen vakantie, je moet regelmatig bijtanken'. Tegenwoordig woont ze een paar jaar met man en zoon op Bonaire i.v.m. het werk van haar man. Een groot aanpassingsvermogen, wat mij betreft, maar haar hart ligt toch nog steeds in Azie.
Voor jullie bijna weekend, Sinterklaasfeest. Ik wens jullie allen fijne dagen en laat gauw weer van me horen.
Namaste.
Maar goed, dat was eergisteren. Vandaag opnieuw op zoek naar de salon, weer niet gevonden en toen schoot mij iets te binnen. Vlakbij mijn hotel loop ik dagelijks - onnadenkend - langs een plek waar blinde mensen massages geven, een soort sociaal overheidsproject. Behalve de unieke ervaring vind ik dit project een ondersteuning waard. Dat ga ik doen! Ik loop binnen en wordt warm verwelkomd. Over een uur kan ik terecht voor een ontspanningsmassage. Ik zie alleen maar blinde mannen zitten en vermoed dus dat ik door een van hen gemasseerd ga worden. Het stelt me gerust dat ze mijn lichaam niet kunnen zien. Bah, wat een gedachte alweer. Eenmaal terug verschijnt er een tenger vrouwtje, duidelijk blind, dat mij vraag om mee te komen. In de massagekamer staan 2 tafels en ik word gevraagd me bijna helemaal uit te kleden.
Dan begint ze. Mijn meest kwetsbare lichaamsdelen nek, schouders en rug worden flink onder handen genomen. Wat een kracht komt er uit dat tengere lijf. En ik voel vooral hoe alles is gaan vastzitten, de zogenaamde triggerpoints die zeer pijnlijk zijn. Ze vraagt regelmatig of de druk niet te hard is, maar ik laat het gaan, denk dat het resultaat daarmee beter wordt.
Dan raken we in gesprek. Ze vraagt wat ik doe, of ik getrouwd ben, dat soort dingen. Zij is niet blind geboren, maar op haar derde door een infectie blind geraakt. Ze heeft zich ermee verzoend en is later literatuur aan de universiteit gaan studeren, met succes. Geholpen door braille en luisterboeken. Vooral de oude Griekse filosofen hebben haar leven verrijkt. Verder was ze kort gehuwd, heeft een zoontje van 1 jaar, maar is dit jaar door haar man in de steek gelaten. Ik weet even niets meer te zeggen. Ze is zo blij met dit gesprek, zegt ze een paar keer, ik krijg nog wat extra massagetijd. Zo'n leven en dan zo blij kunnen zijn met iemand die vriendelijk is en belangstelling toont. Dit vind ik van een grootsheid die mij tot tranen toe roert. Ik maak een grapje: "shall I look for a good husband in Holland for you?"
De veerkracht van de Nepalezen is me al meer opgevallen. Gisteren nog zo'n voorval. Om mijn volgende busticket te bemachtigen moest ik naar het centrale busstation. Ik dacht: 'ik neem een fietsriksja, het is niet zo heel ver'. Een jongeman is bereid mij te brengen en ik neem plaats. Al snel belanden we in een straatje waar niets vlak is. Alleen maar diepe kuilen en hoge bulten. Of - zoals onze vroegere Drentse achterbuurvrouw zei over het Limburgse landschap - "niks dan bult'en en gat'en'.
De riksjafietser neemt elke hindernis met verve, vele malen gehinderd door andere verkeersdeelnemers die de riksja's maar minderwaardig vinden. Zij zijn duidelijk de mindere Goden van de weg. En iedere keer als ik denk 'nu gaat het mis' komt het toch weer goed. Met samengeknepen billen zit ik in het karretje, mijn tas stevig vasthoudend. Soms hangt het karretje helemaal scheef en dan toch weet de fietser het ding weer recht te trekken. Chapeau! Ik had een prijs afgesproken, maar geef hem meer, want hij heeft zo hard gewerkt in mijn ogen.
Op het chaotische busstation probeer ik mijn weg te zoeken, maar dat hoef ik niet helemaal zelf te doen. Meteen word ik belaagd door allerlei mannen die mij de goede richting uit willen loodsen. 'What do you need, mem', 'can I help you, mem?' Als vliegen op de stroop. Alle opschriften zijn in Nepalees schrift, dus dat kan ik inderdaad niet zelf. Maar binnen 10 minuten heb ik mijn busticket voor Bardia, a.s. zondag, vertrek half 5 in de ochtend. Mijn riksjafietser wacht op mij en neemt een andere terugweg, over ruimere en betere wegen. Dit riksjaritje was bijna even duur dan het busticket voor een reis van ruim 10 uur. Ik kan het gewoon niet aanzien, iemand die voor een appel en een ei - vernederend bijna - zich kapot werkt. Voor mij een koud kunstje om iemand een goed moment te bezorgen.
Voor degenen die reacties plaatsen onder mijn blogs: dank jullie wel. Ik ben er blij mee. Heel geruststellende woorden vaak en de adequate reacties van Sandra zijn heel waardevol. Zij heeft veel als backpacker door Azie gereisd, kent het klappen van de zweep en schrijft dan iets als 'reizen is geen vakantie, je moet regelmatig bijtanken'. Tegenwoordig woont ze een paar jaar met man en zoon op Bonaire i.v.m. het werk van haar man. Een groot aanpassingsvermogen, wat mij betreft, maar haar hart ligt toch nog steeds in Azie.
Voor jullie bijna weekend, Sinterklaasfeest. Ik wens jullie allen fijne dagen en laat gauw weer van me horen.
Namaste.
-
03 December 2015 - 11:02
Jacqueline De Bruijn:
Hoi Mieke, wat maak je veel mee!!!
Heel erg leuk dat wij er op deze manier
Ook een beetje bij kunnen zijn.
Ik kijk alweer uit naar jouw volgende verhaal.
Heel veel groetjes uit het verre Heerlen xxx -
03 December 2015 - 16:36
Sandra:
Bon dia Mieke (goedemorgen),
Vanochtend zag ik op fb dat je een verslag had geplaatst. Ik heb heel snel mijn huishoudelijke taken afgerond om daarna op mijn gemak onder genot van een kopje koffie je verslag te lezen. Ik wacht gewoon op je belevenissen ieder dag opnieuw. Goh,, wat je nu geschreven hebt daar heb ik werkelijk de tranen van in mijn ogen staan en ben er echt emotioneel van. Dat mag je best weten. Je bent echt heel lief.... Ik moet even bijkomen,hoor.
Maar even terug naar je verslag. Ik las je verhaal mbt die fietsriksja en ook dat heb ik in de jaren 90 in Medan meegemaakt. Samen met mijn man met twee grote rugzakken zaten we in 1 karretje. Dat dunne mannetje heeft zich een breuk gefietst door al die kuilen en heuvels. Ik voelde mij zo opgelaten en wilde hem bijna zelf gaan fietsen. Zo een dun mannetje met twee grote zware westerlingen, zie je het voor je. Wij hebben hem toen 10 gulden fooi gegeven, ik geloof een heel maand salaris en hij knielde voor ons. Ik zal het nooit vergeten. Met jouw verhaal komt alles naar boven. Wij zijn in de jaren daarna echt verliefd geraakt op die mensen. Soms is het heel zwaar want je hebt ook niet altijd de behoefte aan al die mensen die om je heen drommen. Iedereen moet wat van je en het overzicht is ver te zoeken en de stress slaat snel toe..Dat irriteert vaak zelfs maar als je dan weer rustig gesettled bent dan relativeer je weer. Later hebben wij een oplossing gezocht om niet in dat gekrioel terecht te komen.
Maar wat heel fijn is, is toch de gastvrijheid van die mensen en zo enorm service gericht. De Antilliaanse cultuur is zo enorm anders waar ook een enorme wrok is tegen de Europees Nederlanders. De manier waarop Nederland is omgegaan met de overgang van Bonaire naar een Nederlandse gemeente is ook wel wat van te zeggen. Maar het blijft een cultuur die moeilijk te doorgronden is. Neem nog een keer een massage bij die mevrouw. De eerste en eventueel de tweede keer is om alles wat vast zit weer los te krijgen. Daarna is het echt een ontspannende massage. Goh ik heb ondertussen een heel verslag geschreven terwijl het om jou gaat. Xxx sandra
-
03 December 2015 - 18:43
Anne Hermans:
Mieke,
Weer met genot je verhaal gelezen, wat ben je een doorzetter!
Geniet! Ik ben het weekend ook druk, maar lees je blogs dan later!
Pas goed op je zelf! Xxx
Anne -
03 December 2015 - 19:57
Jeannine Van Aalst:
Hallo Mieke.
Wat een prachtig verslag weer en wat super om daar mensen met jouw vertrouwde spullen zooo te verwennen. Chapeau!!!!
Ook fijn dat jij zulke fijne massage kreeg en een luisterendcoor had voor dat dappere vrouwtje.
Zo wisselen zelf ervaren en luisteren elkaar ook af!! Mooi toch.
Ik geniet van je mooie verhalen en besef telkens weer, hoe goed ik het heb!!!!!
Voor jou ook alle goeds gewenst en geniet, maar pas ook goed op je zelf.
Een hartelijke groet met liefs van ons en vooral succes gewenst voor jou!!!!!!
Harry en Jeannine. Xxxxxxx -
03 December 2015 - 21:04
Wilfried:
Hoi zusje,
Hier ben ik ook nog een keertje. Mooie tocht die je maakt. Heel veel van wat je schrijft is erg herkenbaar, uiteraard. Gebruik maken van de diensten van een fietsriksha, dat dubbele gevoel dat je beschrijft, dat overvalt mij ook op dat soort momenten het sterkst. Ik voel mij dan tegelijkertijd een heel succesvol iemand en een grote eikel. Dat laatste probeer je dan goed te maken door wat meer geld te geven. Iets beters kan ik op zo'n moment ook niet verzinnen, elke klant is er simpelweg één, en vijftig rupee extra maakt voor hem gewoon ontzettend veel verschil.
Nog even over Bardia. Je zult al wel een adresje hebben, maar zo niet: ik gaf je laatst informatie die niet meer helemaal blijkt te kloppen. Forest Hideaway Lodge is waar ik twee keer ben geweest. Dat beviel uitstekend. Wordt gerund door Mohan (telefoon 9858026414). Een fijne plek, erg goed eten ook.
Maar die andere naam die ik noemde, Santa Chauduri, die dus vroeger voor Mohan werkte, blijkt inmiddels een eigen zaak te zijn begonnen: Samsara Safari. Die Santa was beide keren mijn gids tijdens dagtochten door het park, en die jongen is fantastisch. Hij staat ook in de Lonely Planet met een verhaal over een riskante ontmoeting met een tijgermoeder + jongen, waar hij met een paar Zwitserse toeristen tegen aanliep.
Ik geloof dat Samsara iets goedkoper is dan Forest Hideaway, en op internet lees ik er al goede dingen over. Echt goedkoop is een bezoek aan Bardia trouwens niet, maar dat zul je al wel gezien hebben.
Rust maar goed uit voor de reis ernaartoe, want om dat in 1 dag te doen is gekkenwerk en zeker niet voor de poes... maar je krijgt er wellicht een tijger voor terug...
Lieve groeten,
Wilfried -
10 December 2015 - 15:22
Leone:
Ben diep geraakt door de innerlijke schoonheid van je blinde masseuse. Wat een groot, klein en iel mensje. Kunnen we nog iets met je voor die mensen betekenen? Een good husband lijkt me echt heel moeilijk, maar ik wens het haar van HARTE toe.
Mooi dat je zo diep meeleeft. Daar zal je EB ook van genieten . . .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
