Een extra rugzak
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
27 November 2015 | Nepal, Pokhara
Vandaag de laatste dag in Pokhara. Best wel moeilijk, afscheid van een plek waar ik zoveel mooie dingen heb beleefd. Tegelijkertijd zijn de meeste mensen die ik hier leerde kennen al vertrokken, dat scheelt. Ik koester de ervaringen hier en neem ze mee, in een virtuele, extra rugzak.
Mijn dag begon met een heerlijk ontbijt: Nepalese cappuccino, een Nepalese tosti van bruinbrood met kaas en tomaat plus een Nepalese salade van vers fruit. Ja, ik leer het wel! Vervolgens een pak papier opgehaald, Nepalese rupeebiljetten om minimaal de komende week van te leven. Deze verdeel ik over diverse plekken: mijn tasje voor reispapieren, mijn broekriem met ritssluiting voor vele biljetten en nog een gewone portemonnee, diep weggestopt in mijn rugzak.
Dan naar een internetcafe voor een nieuwe poging mijn 'vliegfilmpjes' online te zetten. Zelfs daar lukt het niet, ondanks de deskundigheid van de jonge It'er. Blijven proberen maar, want ze zijn de moeite waard. Ik spreek daar kort met een Nederlandse man met hippie-look, die hier woont en werkt als begeleider van vrijwilligers.
Lopend over straat word ik steeds vaker gegroet door mensen die mij inmiddels herkennen. Dat gebeurt na zoveel dagen steeds hetzelfde rondje te maken. En behalve dat ik dit wel leuk vind is het ook vermoeiend, want bijna iedereen hoopt op een stukje verkoop aan mij die dag. Dat is onbegonnen werk. Soms geef ik iets aan een zwaar gehandicapte, die zich al bedelend op een been voortbeweegt. En iemand die mij een extra dienst bewijst wil ik ook graag belonen. Ik kan hier wel zeggen dat het lastig is om steeds benaderd te worden door bedelaars en andere armlastigen, maar dat voert te ver. Ik verkeer in een luxe-positie, terwijl deze mensen elke dag proberen te overleven.
De middag breng ik door op een terras aan het Fewa-meer, heel idyllisch. Verder pretentieloos, gewoon kijken naar de mensen, af en toe wat aantekeningen makend.
Mijn rugzakken staan gepakt, de grote en middelgrote, om morgen terug te reizen naar Kathmandu. Die extra rugzak vol onuitwisbare ervaringen laat ik rustig bezinken. Morgen in de bus heb ik daar alle gelegenheid voor.
Ruim 3 weken ben ik nu onderweg, nog een kleine 2 maanden te gaan. Er zullen vele ervaringen bij komen, die zich in mij gaan nestelen. En ik hoop dat mijn boek langzaam in de steigers komt te staan. Het begin is gemaakt.
Jacqueline en Edwin zijn terug in Nederland, Gianfranco zit in Bangladesh en reist dan door naar Birma. Tineke nog steeds in het ziekenhuis van Kathmandu. Misschien kan ik haar daar opzoeken. In Kathmandu heb ik een afspraak met contactpersoon Ajay en weet daarna in welk Boeddhistisch klooster ik ga verblijven.
Soms voel ik me een beetje Elisabeth Gilbert. 'Eten, bidden, beminnen'. Dat laatste wil ik vervangen door schrijven en vertrouw er op dat ik een heel eind ga vorderen in deze bijzondere plek op aarde.
Voor jullie allen een fijne zondag.
Mijn dag begon met een heerlijk ontbijt: Nepalese cappuccino, een Nepalese tosti van bruinbrood met kaas en tomaat plus een Nepalese salade van vers fruit. Ja, ik leer het wel! Vervolgens een pak papier opgehaald, Nepalese rupeebiljetten om minimaal de komende week van te leven. Deze verdeel ik over diverse plekken: mijn tasje voor reispapieren, mijn broekriem met ritssluiting voor vele biljetten en nog een gewone portemonnee, diep weggestopt in mijn rugzak.
Dan naar een internetcafe voor een nieuwe poging mijn 'vliegfilmpjes' online te zetten. Zelfs daar lukt het niet, ondanks de deskundigheid van de jonge It'er. Blijven proberen maar, want ze zijn de moeite waard. Ik spreek daar kort met een Nederlandse man met hippie-look, die hier woont en werkt als begeleider van vrijwilligers.
Lopend over straat word ik steeds vaker gegroet door mensen die mij inmiddels herkennen. Dat gebeurt na zoveel dagen steeds hetzelfde rondje te maken. En behalve dat ik dit wel leuk vind is het ook vermoeiend, want bijna iedereen hoopt op een stukje verkoop aan mij die dag. Dat is onbegonnen werk. Soms geef ik iets aan een zwaar gehandicapte, die zich al bedelend op een been voortbeweegt. En iemand die mij een extra dienst bewijst wil ik ook graag belonen. Ik kan hier wel zeggen dat het lastig is om steeds benaderd te worden door bedelaars en andere armlastigen, maar dat voert te ver. Ik verkeer in een luxe-positie, terwijl deze mensen elke dag proberen te overleven.
De middag breng ik door op een terras aan het Fewa-meer, heel idyllisch. Verder pretentieloos, gewoon kijken naar de mensen, af en toe wat aantekeningen makend.
Mijn rugzakken staan gepakt, de grote en middelgrote, om morgen terug te reizen naar Kathmandu. Die extra rugzak vol onuitwisbare ervaringen laat ik rustig bezinken. Morgen in de bus heb ik daar alle gelegenheid voor.
Ruim 3 weken ben ik nu onderweg, nog een kleine 2 maanden te gaan. Er zullen vele ervaringen bij komen, die zich in mij gaan nestelen. En ik hoop dat mijn boek langzaam in de steigers komt te staan. Het begin is gemaakt.
Jacqueline en Edwin zijn terug in Nederland, Gianfranco zit in Bangladesh en reist dan door naar Birma. Tineke nog steeds in het ziekenhuis van Kathmandu. Misschien kan ik haar daar opzoeken. In Kathmandu heb ik een afspraak met contactpersoon Ajay en weet daarna in welk Boeddhistisch klooster ik ga verblijven.
Soms voel ik me een beetje Elisabeth Gilbert. 'Eten, bidden, beminnen'. Dat laatste wil ik vervangen door schrijven en vertrouw er op dat ik een heel eind ga vorderen in deze bijzondere plek op aarde.
Voor jullie allen een fijne zondag.
-
27 November 2015 - 21:18
Corry:
Hallo Mieke.
Je bent alweer ruim drie weken onderweg mail je! Voor ons gevoel zijn het 3 maanden na het lezen van jou prachtige verhalen met al die mooie, bijzondere ervaringen.
Dat je deze plek met wat weemoed gaat verlaten kunnen wij wel begrijpen. Maar, gewoon doorgaan en wie weet wat er voor een moois de komende tijd op je pad gaat komen. Een goede reis verder. lieve groetjes van ons samen. -
28 November 2015 - 03:39
Sandra:
Hi Mieke,
Ik begrijp helemaal dat je niet Iedereen iets kunt geven maar zooo lastig. Ik heb een keertje in Cambodja op het strand gezeten en ik was zo een makkelijke prooi. Al die kindertjes die mij iets aan mij wilden verkopen. Binnen de kortste keren was mijn geld op. De rest van mijn reis heb ik ze genegeerd ook wel om mij zelf te beschermen.
Ben benieuwd naar je ervaringen in het klooster straks. Een goede reis naar Katmandu. Xxxsandra -
28 November 2015 - 11:22
Jan Nijssen:
met ingehouden adem volg ik dagelijks je avonturen, Mieke,Ik ben blij dat je dat vliegavontuur, maar vooral die autorit naar boven op de berg, dat je het daar heelhuids hebt van afgebracht. En dat je niet bent uitgegleden over zo'n gladde steen.
Nadat ik dat gelezen had heb ik mezelf ook op een kopje koffie met vlaai getrakteerd, maar wel veilig aan de huiskamertafel.
En ik ben blij om te lezen dat er ook een aantal dingen nagenoeg hetzelfde zijn als hier zoals o.a. ontbijten en cappucino
Eveneens goed reis verder.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
