Een onverwacht stralende dag.

Dierbare lezers,
Deze aanhef zegt al iets over mijn gemoedstoestand. Na een onrustige nacht besloot ik tot een uitgebreide douchebeurt, even alle emoties, rotzooi en indrukken van me afspoelen. Dit bleek een voorbode voor de rest van deze ochtend.

Omdat in dit hotel geen ontbijt is inbegrepen zoek ik elke dag een leuke plek voor koffie plus sandwich, toast met eieren of muesli. Vandaag streek ik neer bij Perky Beans (Charlotte!) en nam een reuzecappuccino met een croissant (o, wat doe ik de Nepalese keuken vaak tekort). Dan hoor ik ineens Nederlands spreken, 2 vrouwen van om en nabij mijn leeftijd. Ik reageer: 'ik hoor Nederlands'. De vrouwen blijken langere tijd hier in Pokhara te verblijven. Van een van hen is de dochter al 10 jaar samen - getrouwd - met een Nepalese man en zij runnen hier een 'bikeshop', waar je fietsen kunt huren en tochten kunt laten organiseren. Ik vertel een stukje van mijn missie en de teleurstelling dat een trekking er waarschijnlijk niet in zit. De vriendin hapt snel toe en zegt dat zij ook iemand zoekt voor een trekking. Zij is hier voor het eerst en de andere vrouwen hebben al veel gezien en gedaan.

Om een lang verhaal kort te maken. Even later komt de dochter naar mij toe voor een praatje. Zij geeft een kaartje van de bikeshop af en zegt mij terzijde te staan wanneer ik maar wil. Ook hoor ik opnieuw dat het toerisme hier met zware problemen te kampen heeft, waardoor - tegen de economische wetten in - de prijzen stijgen. Ik vond het al niet heel goedkoop, eerlijk gezegd. De afgelopen dagen is Nepal opnieuw getroffen door een iets lichtere aardbeving en dit wekt geen vertrouwen bij potentiele reizigers. Ik heb er hier niets van gemerkt, maar dat zegt niet zoveel.

Later bezoek ik het kantoortje van Kamal, de man van Jetje, zoals de Nederlandse dochter heet. Ik zit nog nauwelijks of daar komen de moeder, zus en vriendin al binnen. De vriendin - Tineke - wil echt heel graag een trekking maken met mij, liefst 5 dagen. Die prijs is mij te gortig in mijn omstandigheden, maar een tweedaagse tocht met 1 overnachting zit er wel in. Ik stel voor dat zij de keus maakt, voor mij is immers alles nieuw, en we dan via de mail afspreken op welke dagen we samen de bergen in gaan. Jetje heeft na 10 jaar veel ervaring en op haar aanwijzingen vertrouw ik volledig. Zij beveelt een tocht aan die bijna alles in zich heeft qua vergezichten. Het weer kun je natuurlijk niet beinvloeden, maar vandaag is het stralend.

Mijn voorkeur gaat wel uit naar halverwege tot eind volgende week, als ik het paragliden 'verwerkt' heb. En zo zie je maar, de teleurstelling van gisteren probeerde ik los te laten (steeds weer dat sleutelwoord) en vandaag dient zich een nieuwe kans aan.

Later vandaag posteer ik mij op het centrale terras van mijn hotelletje en zit daar samen met een jong Engels stel. Zij reizen 3 maanden door Nepal en India, vertrekken overmorgen over land naar Varanasi. Bekende plek voor mij ook, die heilige stad aan de Ganges. Zij hebben een 12-daagse trekking gemaakt door het Annapurnamassief en zijn daardoor zo kapot dat ze hier een paar dagen helemaal niets doen. Volledig legitiem.

Ik ben helemaal opgetogen door de opgedane contacten van vandaag. Hoe het verder loopt moet je altijd afwachten, maar het geeft moed. Jetje nodigde me ook nog uit voor een yoga-sessie.

Zittend op mijn eigen balkonnetje, waar het fijn en rustig is, moet ik denken aan Shimla, een stadje in de bergen van Noord-India, waar ik met Anton logeerde in 2009. Ook daar hadden we een klein balkon met uitzicht. Het verschil met hier is dat je daar niet echt rustig kon zitten, met kans op een aap die je vanuit alle hoeken kon bespringen. Ik ben niet dol op apen en die waren daar ruim vertegenwoordigd. Op een avond keken we vanuit onze kamer naar het balkon en zagen daar een aap rustig zijn behoefte doen. Anton's reactie: 'ik zal een rolletje toiletpapier ophangen voor de volgende kandidaat'. Een van de dingen die ik echt mis, zijn en onze gezamenlijke humor. Plus al het andere aan hem wat goed smaakt.

Vanaf nu probeer ik me te focussen op de grote sprong van zondagachtend. Ooit, in 1987, heb ik 2 parachutesprongen gemaakt op het militaire vliegveld van Leopoldsburg, Belgie, samen met enkele vrienden en mijn zwager Huub. De tweede sprong eindigde voor mij in een moeilijke landing, waarbij ik een contactlens verloor en een langdurige nekblessure opliep. Nooit gedacht dat ik nog een keer op die manier de lucht in zou durven. Ik vertrouw voor alle zekerheid maar op de Goden.

Wordt vervolgd.