Highway Kathmandu-Pokhara
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
18 November 2015 | Nepal, Kathmandu
Mijn ochtendritueel bij vertrek heeft altijd flink wat voeten in de aarde, wat ik ook doe aan voorbereiding. Hoe deed ik dit vroeger, tijdens bv. de India-reizen? Ik was natuurlijk niet alleen, waardoor je samen verantwoordelijkheid draagt voor het goede verloop van alles. Ik was jonger en dat speelt toch een rol, merk ik steeds vaker. Toen nog geen krakende armen, benen en rug. Op zulke momenten overvalt mij de gedachte wel eens 'waarom ben ik niet gewoon lekker neergestreken aan de Algarve om dat vermaledijde boek tot stand te brengen?' Het antwoord op deze vraag vind je vast wel terug in een van mijn vorige of volgende verslagen.
Een tipje van de sluier: avontuur en zelfoverwinning.
Met nog slechts 2 rugzakken loop ik naar de vertrekplaats, zie onderweg meer backpackers en weet dus dat ik goed zit. Mijn bus vertrekt om 7 uur, ruim op tijd . En daar staat niet 1 bus, een rij van minimaal 20 touringcars, die allemaal zoveel mogelijk toeristen vervoeren naar Pokhara of de nationale parken Chitwan en Bardia. Nepalese vrouwen met stalletjes, waar verse thee en allerlei etenswaar te koop is. Doet me denken aan de reuring 's morgens op de Indiase treinstations. Hoe vind ik mijn bus? Met een normaal ouderwets ticket - geen e-mailprint deze keer - kom ik na een aantal keren vragen bij de juiste bus en heb een gereserveerde plek, aan het raam. Zo, nu lekker zitten en verder niets meer. Ik heb wat mueslirepen, ijsthee en noten ingeslagen om de dag zoveel mogelijk door te komen.
De bus stroomt vol met merendeels oosterse passagiers. Dat kunnen Chinezen, Japanners, Vietnamezen of Koreanen zijn, moeilijk te zien in eerste instantie. Alhoewel ik het verschil tussen een Japanner en een Chinees steeds beter zie en die wijken weer af van de Zuidoost-Aziaten uit Thailand, Cambodja en Vietnam, met hun fijnere gelaatstrekken.
De stoel naast mij blijft leeg en dat vind ik helemaal niet erg. Ik zit nu niet te wachten op iemand die een gesprek wil aanknopen en wat extra ruimte is ook prettig. Later dan gepland vertrekt de bus en stopt het eerste uur nog een paar keer om...... geen idee, zo gaat dat hier. Vele borden met 'study Japanese', blijkbaar een poort naar een betere toekomst. Ook zie ik: 'Gateway to Europe, au-pair in Germany'.
En dan komen we op de Highway, een weg die vooral kronkelt door het dal van de Seti. Een tweebaansweg waar de bussen, auto's, brommers, vrachtwagens en minibusjes in colonne langzaam vooruit komen. Een aantal bussen vervoert dakpassagiers. Regelmatig een opstopping, dan heeft zich weer een landbouwvoertuig tussen het snelverkeer geperst. Bij een volgende opstopping proberen twee ambulances hun weg te vinden om op een onheilsplek uit te komen. Twee weken geleden nog is een toeristenbus in Nepal in een ravijn gestort, waarbij minimaal 30 doden. Ook nogal wat bussen die met touw en plastic bij elkaar worden gehouden. Geen geld voor reparatie, maar wel blijven rijden. Toch zijn dit geen dingen waar ik bang van word, kan me daar moeiteloos aan overgeven, zit heerlijk ontspannen en geniet van het landschap dat voorbijtrekt. Soms een dorpje, veel keuterboertjes, bananenplantages. Het lijkt hier wel dinsdag-wasdag. Alom hangt of ligt wasgoed te drogen, merendeels rood van kleur. Een witte was zou hier niet lang wit blijven; de lucht zit vol stof en het weer is nogal heiig.
Elke 2 uur wordt gepauzeerd bij gezellige uitspanningen met een ruim aanbod aan eten en drinken. Ook voldoende toiletten, die helaas de hygieneproef niet doorstaan. Sinds lang weer een hurktoilet, ook dat nog. Dan nog liever achter boom of struik. Voor een gezonde snack koop ik een pond cherrytomaatjes. De dame die ze voor mij inpakt ziet er fris uit, ik vrees nl. dat ik geen kans zie de tomaatjes te wassen en loop daarmee enig risico. Af en toe kan het gewoon niet anders en meestal heb ik weinig darmproblemen, lijken mijn ingewanden wel van beton.
Uur na uur reis ik door een lieflijk landschap, maar zie nog geen hooggebergte. Ook nergens gevolgen van de aardbeving. Kennelijk liggen de getroffen gebieden toch elders. Rond half 5 wordt Pokhara bereikt, busstation, vanwaar ik mij een taxi permitteer om vlug in mijn guesthouse te komen. Unique Mountain Guesthouse, vlakbij het meer. Eenvoudige kamer, schoon, met eigen balkon. Dichtbij winkeltjes en eettentjes. Opgefrist ga ik even de deur uit voor een avondmaaltijd en trakteer mezelf voor het eerst deze reis op een sizzler: een gloeiend hete ovenplaat met geroosterde groente, aardappelen en kip.
Ik heb de hele dag gehangen in een bus - zogenaamd niets gedaan - en toch ben ik gaar. Dat is wat reizen ook met je doet: de vele prikkels komen binnen via al je zintuigen, gaan onder je huid zitten en vragen bergen energie om verwerkt te worden. Ik hoop op een goede nachtrust en morgen zoek ik mijn weg verder in deze Poort naar de Himalaya.
Welterusten.
Een tipje van de sluier: avontuur en zelfoverwinning.
Met nog slechts 2 rugzakken loop ik naar de vertrekplaats, zie onderweg meer backpackers en weet dus dat ik goed zit. Mijn bus vertrekt om 7 uur, ruim op tijd . En daar staat niet 1 bus, een rij van minimaal 20 touringcars, die allemaal zoveel mogelijk toeristen vervoeren naar Pokhara of de nationale parken Chitwan en Bardia. Nepalese vrouwen met stalletjes, waar verse thee en allerlei etenswaar te koop is. Doet me denken aan de reuring 's morgens op de Indiase treinstations. Hoe vind ik mijn bus? Met een normaal ouderwets ticket - geen e-mailprint deze keer - kom ik na een aantal keren vragen bij de juiste bus en heb een gereserveerde plek, aan het raam. Zo, nu lekker zitten en verder niets meer. Ik heb wat mueslirepen, ijsthee en noten ingeslagen om de dag zoveel mogelijk door te komen.
De bus stroomt vol met merendeels oosterse passagiers. Dat kunnen Chinezen, Japanners, Vietnamezen of Koreanen zijn, moeilijk te zien in eerste instantie. Alhoewel ik het verschil tussen een Japanner en een Chinees steeds beter zie en die wijken weer af van de Zuidoost-Aziaten uit Thailand, Cambodja en Vietnam, met hun fijnere gelaatstrekken.
De stoel naast mij blijft leeg en dat vind ik helemaal niet erg. Ik zit nu niet te wachten op iemand die een gesprek wil aanknopen en wat extra ruimte is ook prettig. Later dan gepland vertrekt de bus en stopt het eerste uur nog een paar keer om...... geen idee, zo gaat dat hier. Vele borden met 'study Japanese', blijkbaar een poort naar een betere toekomst. Ook zie ik: 'Gateway to Europe, au-pair in Germany'.
En dan komen we op de Highway, een weg die vooral kronkelt door het dal van de Seti. Een tweebaansweg waar de bussen, auto's, brommers, vrachtwagens en minibusjes in colonne langzaam vooruit komen. Een aantal bussen vervoert dakpassagiers. Regelmatig een opstopping, dan heeft zich weer een landbouwvoertuig tussen het snelverkeer geperst. Bij een volgende opstopping proberen twee ambulances hun weg te vinden om op een onheilsplek uit te komen. Twee weken geleden nog is een toeristenbus in Nepal in een ravijn gestort, waarbij minimaal 30 doden. Ook nogal wat bussen die met touw en plastic bij elkaar worden gehouden. Geen geld voor reparatie, maar wel blijven rijden. Toch zijn dit geen dingen waar ik bang van word, kan me daar moeiteloos aan overgeven, zit heerlijk ontspannen en geniet van het landschap dat voorbijtrekt. Soms een dorpje, veel keuterboertjes, bananenplantages. Het lijkt hier wel dinsdag-wasdag. Alom hangt of ligt wasgoed te drogen, merendeels rood van kleur. Een witte was zou hier niet lang wit blijven; de lucht zit vol stof en het weer is nogal heiig.
Elke 2 uur wordt gepauzeerd bij gezellige uitspanningen met een ruim aanbod aan eten en drinken. Ook voldoende toiletten, die helaas de hygieneproef niet doorstaan. Sinds lang weer een hurktoilet, ook dat nog. Dan nog liever achter boom of struik. Voor een gezonde snack koop ik een pond cherrytomaatjes. De dame die ze voor mij inpakt ziet er fris uit, ik vrees nl. dat ik geen kans zie de tomaatjes te wassen en loop daarmee enig risico. Af en toe kan het gewoon niet anders en meestal heb ik weinig darmproblemen, lijken mijn ingewanden wel van beton.
Uur na uur reis ik door een lieflijk landschap, maar zie nog geen hooggebergte. Ook nergens gevolgen van de aardbeving. Kennelijk liggen de getroffen gebieden toch elders. Rond half 5 wordt Pokhara bereikt, busstation, vanwaar ik mij een taxi permitteer om vlug in mijn guesthouse te komen. Unique Mountain Guesthouse, vlakbij het meer. Eenvoudige kamer, schoon, met eigen balkon. Dichtbij winkeltjes en eettentjes. Opgefrist ga ik even de deur uit voor een avondmaaltijd en trakteer mezelf voor het eerst deze reis op een sizzler: een gloeiend hete ovenplaat met geroosterde groente, aardappelen en kip.
Ik heb de hele dag gehangen in een bus - zogenaamd niets gedaan - en toch ben ik gaar. Dat is wat reizen ook met je doet: de vele prikkels komen binnen via al je zintuigen, gaan onder je huid zitten en vragen bergen energie om verwerkt te worden. Ik hoop op een goede nachtrust en morgen zoek ik mijn weg verder in deze Poort naar de Himalaya.
Welterusten.
-
18 November 2015 - 07:27
Jeannine Van Aalst:
Hou Mieke.
Weer een prachtig verwoord verslag. Ik wens je heel veel energie om al deze prikkels en indrukken een goede plek te kunnen geven.
Weer een fijne dag bekeefd hoop ik en dat je goed kunt ontspannen en slapen. Een hartelijke groet van ons twee. Xxxxx -
18 November 2015 - 08:20
Chantal :
Ik reis met je mee, voel met je mee. En door jou mooie verhalen kan ik dit ook beleven !
-
18 November 2015 - 09:43
Anne Hermans:
Wat een leuk verslag weer!
Zo heb ik ook beetje het gevoel dat ik er ben -
18 November 2015 - 11:25
Leo Verhoeven:
Mieke, dank voor het vrijhouden van die plaats naast je, daar zaten wij . . . stil met je mee te kijken en beleven. Want bovenop een bus, dat is nog even 'een station' te ver.
Goed verhaal, in overdrachtelijke wielertermen staat reizen gelijk aan "afzien". Wel op tijd schakelen als het straks fors omhoog loopt, nog een Tourmalet in gedachten? Maar we lezen uit je verhaal ook, dat je deels (mede)reiziger bent en toeschouwer. Die combinatie boeit.
En steek daar a.u.b. ook maar eens een kaarsje voor ons op. Er zit hier wel heel erg veel spanning onder de huid. Groet, Leo en vergeet EB niet . . . -
18 November 2015 - 12:59
Sandra:
Hi Mieke, heerlijk weer van je verslag genoten. Ik heb het gevoel dat ik met je mee reis.
Door het schrijven van deze verslagen kun je verwerken wat je die dag hebt mee gemaakt. Eigenlijk tweeledig, toch..
Ook ik merk dat ik van reizen sneller vermoeid raak dan 20 jaar geleden. Tegenwoordig nemen we gemakshalve toch maar steeds vaker die taxi of net dat iets betere guesthouse/hotelletje. Maar het avontuurlijke blijft er nog in. Blijf genieten... Xxx Sandra -
19 November 2015 - 16:42
Gertie:
Hallo Mieke,
Ik lees iedere keer een paar van je verslagen achterelkaar, tijdgebrek. Misschien moet ik ook eens zo'n reis, waarbij tijd minder telt, maken ;)
Op wat een bijzondere plekken kom je toch! En die beautybehandeling...... heerlijk toch, dan kun je er weer even tegen op de mindere dagen.
Warme groet
Gertie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
