Aardbevingsschade.
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
16 November 2015 | Nepal, Kathmandu
Dag lezers,
Vanochtend vroeg ben ik met mijn hele handeltje (nog steeds 3 rugzakken) vanuit het oude hotel naar een ander hotel gewandeld. Schatting: 20 kilo. Deze pakezel werd daardoor nog meer aangesproken door taxi- en riksjarijders om mij van deze last te bevrijden. 'Een goede oefening voor de bergen', dacht ik, doorzetten dus. Tijdens de Camino de Santiago speelde dit tafereel zich elke dag af. Rugzak inpakken en verder lopen. Toen ging het om slechts 12 kilo, maar wel gemiddeld 25 km lopen per dag en elke dag opnieuw, tot na 800 km Santiago was bereikt. Ik ben nu ruim 14 jaar ouder en dat voel ik.
Op deze plek blijf ik 1 dag, kan hier een deel van mijn overtollige bagage opslaan in de tijd dat ik in Pokhara zit. De plek waar ik morgenochtend om half 7 op de bus naar Pokhara moet stappen is op steenworpafstand. Vervolgens een busrit van zo'n 10 uur over het platte land. Alhoewel plat? Dat belooft het geenszins te worden. Het echte werk gaat beginnen, ik ga de Himalaya in. Van landgenoten die hier pas geweest zijn begreep ik dat vooral tijdens deze reis veel aardbevingsschade zichtbaar is, hele dorpen weggevaagd.
Gisteren wilde ik een ander stukje Kathmandu zien. Het tempelcomplex op Durbar Square, waar historische stupa's en tempels zwaar beschadigd zouden zijn door de aardbeving dit jaar. Voor de afwisseling nam ik een fietsriksja, bestuurd door een man van zeker 60 jaar, die mij voorttrapte over wegen die slechts bestaan uit hobbels, gaten en keien. Als we over een hobbel bijna de lucht invliegen schiet mijn zonnebril van mijn hoofd door de 'achterruit' van de riksja. Een achteropkomende voetganger vangt hem op en zo is ook dit probleempje opgelost.
Durbar Square: vele mooie tempels, die stuk voor stuk beschadigd zijn. Ik kan niet zeggen 'ingestort', dat zou te sterk zijn uitgedrukt. Men is druk doende met de wederopbouw, mede zichtbaar aan de vele palen waardoor de tempels gestut worden. En het leven lijkt ook hier gewoon door te gaan.
Ik houd best van dit soort ongestructureerde werelden, voel me daar goed in thuis. Alsof de mensen niet continue bezig zijn zich te beschermen tegen onheil. Autogordels? Zijn er wel, maar worden niet gebruikt. Het lot wordt aan de Goden overgelaten. Wij westerlingen proberen het zelf in handen te houden en het lijkt vaak alsof we overal recht op hebben. Loopt iets niet zoals gepland, dan dien je een claim in. Dat veel dingen je gewoon kunnen overkomen en de menselijke invloed zeer bescheiden is, daar kun je bijna niet mee aankomen in een gestructureerde samenleving. Maar misschien wordt hier het noodlot ook meer getart? Omdat men minder bang is voor de dood. Alles heeft z'n keerzijde.
Maar ik betrap me erop dat ik toch meer hang aan structuur dan ik vaak denk. Nu ik hier alleen rondtrek wil ik mijn zaakjes op orde hebben en zit niet te wachten op de ellende van de eerste nacht. Misschien heeft het weer tijd nodig om dit vertrouwen terug te winnen, kan ik de dingen weer goed loslaten. Dat is wel mijn streven. Ik heb nog ruim 2 maanden de tijd........ oosterse tijd.
Vanochtend vroeg ben ik met mijn hele handeltje (nog steeds 3 rugzakken) vanuit het oude hotel naar een ander hotel gewandeld. Schatting: 20 kilo. Deze pakezel werd daardoor nog meer aangesproken door taxi- en riksjarijders om mij van deze last te bevrijden. 'Een goede oefening voor de bergen', dacht ik, doorzetten dus. Tijdens de Camino de Santiago speelde dit tafereel zich elke dag af. Rugzak inpakken en verder lopen. Toen ging het om slechts 12 kilo, maar wel gemiddeld 25 km lopen per dag en elke dag opnieuw, tot na 800 km Santiago was bereikt. Ik ben nu ruim 14 jaar ouder en dat voel ik.
Op deze plek blijf ik 1 dag, kan hier een deel van mijn overtollige bagage opslaan in de tijd dat ik in Pokhara zit. De plek waar ik morgenochtend om half 7 op de bus naar Pokhara moet stappen is op steenworpafstand. Vervolgens een busrit van zo'n 10 uur over het platte land. Alhoewel plat? Dat belooft het geenszins te worden. Het echte werk gaat beginnen, ik ga de Himalaya in. Van landgenoten die hier pas geweest zijn begreep ik dat vooral tijdens deze reis veel aardbevingsschade zichtbaar is, hele dorpen weggevaagd.
Gisteren wilde ik een ander stukje Kathmandu zien. Het tempelcomplex op Durbar Square, waar historische stupa's en tempels zwaar beschadigd zouden zijn door de aardbeving dit jaar. Voor de afwisseling nam ik een fietsriksja, bestuurd door een man van zeker 60 jaar, die mij voorttrapte over wegen die slechts bestaan uit hobbels, gaten en keien. Als we over een hobbel bijna de lucht invliegen schiet mijn zonnebril van mijn hoofd door de 'achterruit' van de riksja. Een achteropkomende voetganger vangt hem op en zo is ook dit probleempje opgelost.
Durbar Square: vele mooie tempels, die stuk voor stuk beschadigd zijn. Ik kan niet zeggen 'ingestort', dat zou te sterk zijn uitgedrukt. Men is druk doende met de wederopbouw, mede zichtbaar aan de vele palen waardoor de tempels gestut worden. En het leven lijkt ook hier gewoon door te gaan.
Ik houd best van dit soort ongestructureerde werelden, voel me daar goed in thuis. Alsof de mensen niet continue bezig zijn zich te beschermen tegen onheil. Autogordels? Zijn er wel, maar worden niet gebruikt. Het lot wordt aan de Goden overgelaten. Wij westerlingen proberen het zelf in handen te houden en het lijkt vaak alsof we overal recht op hebben. Loopt iets niet zoals gepland, dan dien je een claim in. Dat veel dingen je gewoon kunnen overkomen en de menselijke invloed zeer bescheiden is, daar kun je bijna niet mee aankomen in een gestructureerde samenleving. Maar misschien wordt hier het noodlot ook meer getart? Omdat men minder bang is voor de dood. Alles heeft z'n keerzijde.
Maar ik betrap me erop dat ik toch meer hang aan structuur dan ik vaak denk. Nu ik hier alleen rondtrek wil ik mijn zaakjes op orde hebben en zit niet te wachten op de ellende van de eerste nacht. Misschien heeft het weer tijd nodig om dit vertrouwen terug te winnen, kan ik de dingen weer goed loslaten. Dat is wel mijn streven. Ik heb nog ruim 2 maanden de tijd........ oosterse tijd.
-
16 November 2015 - 08:59
Jeanninevanaalst:
Weer een mooi maar ook beladen verhaal.
Met liefs voor jou en heel veel succes verder. Neem ook wat rust voor jezelf, ook al zal dat niet makkelijk zijn in deze geheel andere wereld waar je nu in leeft. Ik denk aan jou. Groetjes en fijne dag gewenst.
Dank voor je lieve felicitatie.
Jeannine xxx -
16 November 2015 - 10:31
Anne Hermans:
Weer een indrukkend verhaal Mieke!
Geniet van je reis, en let goed op je zelf vooral in de bergen! -
16 November 2015 - 17:07
Be En Willeke:
Goede reis Mieke, morgen naar Pokhara. Een mooie tijd toegewenst in de Himalaya. -
18 November 2015 - 11:06
Leo Verhoeven:
Mieke, je structuurverhaal is heel herkenbaar. Daar maak je me/ons weer bewust van een westerse vs. oosterse invalshoek. Juist ook daarom is een dialoog met de Oosterse levensinstellingen heel boeiend. Ga zo door "mijn zoon en ge zult Spinoza heten", hoewel "zoon" ligt hier ietwat anders.
En dan ook nog het voor de "ogen" getoverd te krijgen dat je bij een "oudje" achterop de fiets zit door een fietscross terrein, dat is weer een beeld dat je oproept en waar je door herkent, dat je echt in een andere wereld bent (op een andere planeet?).
Leven kan heel diep en intens zijn, als je de inhoud (én het gewicht) van je rugzakken herkent in wat je allemaal met je meezeult, aan ervaringen, aan wat je allemaal vasthoudt, aan stoutmoedigheid (en lef), aan wat er te delen is met al die geliefden die je tegenkomt, deels meeneemt en weer achterlaat.
Wij (be)leven zo ook mee, en dat is een kans om weer wat dieper in je fundamenten af te dalen. Gauguin schilderde zijn meesterwerk "Wie zijn we, waar komen we vandaan en waar gaan we naartoe?" bijna blind van de syfilis op de wand van zijn hut op Haïti. Dank voor al die ervaringen en hou je vast aan je engelbewaarder. Groet, Leo
-
18 November 2015 - 13:07
Sandra:
Je verhaal komt mij ook weer zo bekend voor. Structuur en loslaten. Daar heb ik sinds ik op Bonaire woon zo erg mee geworsteld. "wij" Nederlanders met al onze regeltjes en structuur denken dat wij het zo goed doen en dat het zo moet maar is dat wel zo goed. Beetje minder kan net zo goed. Het betekent wel heel veel van je geduld .
Misschien kunnen wij toch ook nog iets leren van de "andere" beschaving.xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
