Dag lezers,
Vanochtend vroeg ben ik met mijn hele handeltje (nog steeds 3 rugzakken) vanuit het oude hotel naar een ander hotel gewandeld. Schatting: 20 kilo. Deze pakezel werd daardoor nog meer aangesproken door taxi- en riksjarijders om mij van deze last te bevrijden. 'Een goede oefening voor de bergen', dacht ik, doorzetten dus. Tijdens de Camino de Santiago speelde dit tafereel zich elke dag af. Rugzak inpakken en verder lopen. Toen ging het om slechts 12 kilo, maar wel gemiddeld 25 km lopen per dag en elke dag opnieuw, tot na 800 km Santiago was bereikt. Ik ben nu ruim 14 jaar ouder en dat voel ik.

Op deze plek blijf ik 1 dag, kan hier een deel van mijn overtollige bagage opslaan in de tijd dat ik in Pokhara zit. De plek waar ik morgenochtend om half 7 op de bus naar Pokhara moet stappen is op steenworpafstand. Vervolgens een busrit van zo'n 10 uur over het platte land. Alhoewel plat? Dat belooft het geenszins te worden. Het echte werk gaat beginnen, ik ga de Himalaya in. Van landgenoten die hier pas geweest zijn begreep ik dat vooral tijdens deze reis veel aardbevingsschade zichtbaar is, hele dorpen weggevaagd.

Gisteren wilde ik een ander stukje Kathmandu zien. Het tempelcomplex op Durbar Square, waar historische stupa's en tempels zwaar beschadigd zouden zijn door de aardbeving dit jaar. Voor de afwisseling nam ik een fietsriksja, bestuurd door een man van zeker 60 jaar, die mij voorttrapte over wegen die slechts bestaan uit hobbels, gaten en keien. Als we over een hobbel bijna de lucht invliegen schiet mijn zonnebril van mijn hoofd door de 'achterruit' van de riksja. Een achteropkomende voetganger vangt hem op en zo is ook dit probleempje opgelost.

Durbar Square: vele mooie tempels, die stuk voor stuk beschadigd zijn. Ik kan niet zeggen 'ingestort', dat zou te sterk zijn uitgedrukt. Men is druk doende met de wederopbouw, mede zichtbaar aan de vele palen waardoor de tempels gestut worden. En het leven lijkt ook hier gewoon door te gaan.

Ik houd best van dit soort ongestructureerde werelden, voel me daar goed in thuis. Alsof de mensen niet continue bezig zijn zich te beschermen tegen onheil. Autogordels? Zijn er wel, maar worden niet gebruikt. Het lot wordt aan de Goden overgelaten. Wij westerlingen proberen het zelf in handen te houden en het lijkt vaak alsof we overal recht op hebben. Loopt iets niet zoals gepland, dan dien je een claim in. Dat veel dingen je gewoon kunnen overkomen en de menselijke invloed zeer bescheiden is, daar kun je bijna niet mee aankomen in een gestructureerde samenleving. Maar misschien wordt hier het noodlot ook meer getart? Omdat men minder bang is voor de dood. Alles heeft z'n keerzijde.

Maar ik betrap me erop dat ik toch meer hang aan structuur dan ik vaak denk. Nu ik hier alleen rondtrek wil ik mijn zaakjes op orde hebben en zit niet te wachten op de ellende van de eerste nacht. Misschien heeft het weer tijd nodig om dit vertrouwen terug te winnen, kan ik de dingen weer goed loslaten. Dat is wel mijn streven. Ik heb nog ruim 2 maanden de tijd........ oosterse tijd.