Feestdag.

Verwacht van mij geen royale beschrijvingen van culturele bezienswaardigheden. Daarvoor heb je reisgidsen en vele internetsites, vind ik altijd. Wat mij vooral boeit is het kleine - soms grote - dagelijkse leven, op straat, in winkels, hotels, openbaar vervoer. Daarin valt ook veel cultuur te beleven, misschien nog wel meer, zeker als je spreekt over 'beleven'.

Oke, ben je voor het eerst in India, dan moet je de Taj Mahal zien, samen met vele anderen. Parijs heeft z'n Eiffeltoren, Berlijn de Brandenburger Tor en Rome het Colosseum en de Sint Pieter. Maar eenmaal gezien is het wat mij betreft gezien. Dan kun je pas echt beginnen met je persoonlijke ervaringen.

Je kunt me straks aanspreken op de beschrijving van de Himalayareuzen die ik hoop te gaan zien, maar dat is iets heeeeeeel anders! Dat is 'hors categorie'. Alles valt ook samen met je persoonlijke passies en voorkeuren en om dat al schrijvend over te brengen valt nog niet altijd mee.

Vandaag de laatste dag van het Diwalifeest (zoek maar op internet wat dit inhoudt, zie boven). Officiele feestdag in Nepal en dat bleek ook uit de rust op straat, vele gesloten winkels en restaurants, vergelijkbaar met onze zondagen. Enerzijds een oase van rust, anderzijds wil je ergens heen gaan en dan blijkt het gesloten. Dan moet ik weer even schakelen en mijn knop omzetten: 'ik zou toch loslaten en accepteren'. Ja maar.......
Weet je, als je je niet 100 procent fit voelt, in een vreemde omgeving, alleen, dan is de veerkracht gewoon minder. Roep nu vooral dat dit mijn eigen vrijwillige keuze is, helemaal gelijk, maar dan nog mag ik toch even mopperen.

De mensen, met name mannen, hebben hier stuk voor stuk een sherpa-uiterlijk. Hier komen de sherpa's natuurlijk ook vandaan, de jongens die zorgen dat steeds meer westerse mensen met poen bovenop een Himalayatop kunnen staan. Onze mensen meestal royaal uitgerust met de beste materialen, de sherpa's met hun magere lijven en op slippertjes. Zeer recent zag ik de film 'Everest', waarin dit fenomeen ook weer uit de doeken werd gedaan. Mijn ervaringen in de klimwereld anno begin jaren '80 hebben altijd mijn interesse vastgehouden. Zoals vele werelden waarin mensen grote prestaties willen leveren barst het ook hier van de ego's en ik ben iemand die daar gevoelig voor is. Met alle keerzijden vandien.

Cafe-restaurant New Orléans bleek open en zat vol westerse toeristen. Ik las al over de sfeer in deze gelegenheid, waar 's avonds vaak live-jazzmuziek wordt gespeeld. Ik vind een plekje en bestel een lemon-chicken met een bloody-mary. Heel on-Nepalees, maar ik ben niet zo'n purist die alleen maar eet wat de pot van het land schaft. Ik probeer wel een en ander, maar ik ben ook blij als er voldoende keus is uit andere werelden. Dat is kan eten waar ik zin in heb. En dit was heerlijk. Ik was ooit in de stad New Orléans en heb daar gegeten in een Iers restaurant. Doorgaans ben ik in dit soort oosterse landen vegetarier. India en Nepal bieden daarin een royale en smaakvolle keus, omdat het merendeel van de bevolking geen vlees eet. Maar een goed geroosterd kippetje gaat er wel in. Als je de slagerijen op straat ziet word je als westerling op slag vegetarier: een homp vlees op een (mag ik hopen schoongemaakt) stuk hout, gewoon op straat, waar de vliegen ook wel pap van lusten.
Verder nogal wat mensen met mondkapjes om. Als ik hiernaar vraag krijg ik als antwoord: 'against dust and pollution'. En ik vind het hier - na India - wel meevallen. Kun je nagaan wat straks de zuivere bergluchten met mij gaan doen.

Even terug naar mijn eerste India-reis in 2000. Ik weet nog goed dat ik toen voor het eerst kennis maakte met e-mail. En kijk nu, 15 jaar later, overal zitten en lopen mensen met I-phones, smartphones en lijkt het soms alsof mensen niet meer met elkaar spreken, alleen nog via hun 'apparaatje'. Is dit wat we willen? Ik merk een soort onrust in mezelf hierdoor, wil eigenlijk boeken gaan lezen, maar het gemak om die laptop te pakken staat me nog in de weg.

Ik heb mijn hoop gevestigd op een langzame afschakeling van alles wat onrust brengt en mijn schrijfconcentratie in de weg staat. Mijn volgende verblijfplaats is opnieuw rustiger dan deze. Vanaf aanstaande dinsdag.

Tot gauw,
goed weekend voor jullie!