Fietsen door Delhi: zelfmoord?

Normaalgesproken acclimatiseer je rustig op de plek van bestemming om vervolgens de spanning - indien gewenst - langzaam op te voeren. Dat acclimatiseren had ik enigszins ingepland, tevergeefs, maar daarna ging het leven gewoon door en stond op vrijdagmiddag de fietstocht gepland, samen met Willeke en Be. Dit moet ik even toelichten. Willeke en Be hebben een enorm palmares waar het om fietsen gaat: ze zijn wereldfietsers en hebben zelfstandig tochten gemaakt door Tibet, Guatemala, Ecuador, Thailand, Laos, Namibie en heel IJsland. In dit selecte gezelschap mocht ik dus die gewaagde tocht gaan maken.

Enigszins bekomen van de reis en het bekende vervolg laten wij ons gedrieën in een touctouc naar het politiebureau van Delhi vervoeren, de ontmoetingsplek met onze gidsen en eventuele medefietsers. We gaan de Nizamuddin-tour doen door de Islamitische wijk. Als onze gids Elena - Italiaanse van origine - arriveert is het nog wachten op 2 stewardessen van Swissair, die met ons meefietsen. Deze jonge vrouwen hebben 24 uur vrije tijd tussen 2 vluchten door en kiezen ervoor iets nieuws en spannends te ondernemen, hun uniform tijdelijk te verruilen voor een sportieve outfit.

We halen onze fietsen op in een garage, oranje fietsen met KLM-opschrift. Onze Hollandse afkomst valt hiermee niet meer te ontkennen. Elena geeft uitleg over de regels: zij rijdt voorop, wij allen achter haar aan en 2 Indiase gidsen sluiten de rij. Ze voegt er nog aan toe: 'the main rule is that there are no rules'. Je voegt je naar en in het verkeer, waarin iedereen op een soort van zesde zintuig elkaar weet te ontwijken. Een uitdaging is hiervoor een understatement. Hoe raak je in godsnaam als vreemdeling zonder brokstukken door deze kakofonie van auto's, brommers, bussen en riksja's ? Daar komt het gebod weer: laat los en heb vertrouwen.

We starten in steegjes. Op het nooit egale wegdek voelt de fiets in elk geval stabiel. De fiets heeft geen versnellingen en dat vind ik al snel een gemis. Regelmatig moet ik stoppen en weer accelereren, soms met een lichte stijging, en dat lukt maar moeizaam als je de trappers nauwelijks rond krijgt. Wat mij met name bezig houdt: waar zitten de ratten? Iedere insider weet van mij - tot vervelends toe - dat ik fobisch ben voor muizen en ratten. Ik heb speciaal voor deze reis een electronische muizenverjager aangeschaft om potentieel ongedierte van die soort buiten mijn kamer te houden. Waarom dan toch deze onderneming? Ik moet het antwoord schuldig blijven. Fascinatie en angst vechten om voorrang. Mijn tactiek is vooral: vooruit kijken en niet naar de grond, dan hoef je niet te zien wat zich daar afspeelt.

Maar dan moeten we het spoor over. En van de treinreizen door India herinner ik me vooral de vuilnisbelten op en rond het spoor. Toen kon ik ze nog vanuit de trein zien en ontwijken, nu moet ik er echt doorheen! Geen weg terug. Be heeft smeuiige verhalen verteld van zijn ervaringen met ratten in India, dus ik weet dat ze overal kunnen opduiken. De gids ziet mijn angst en helpt me het spoor over. Vervolgens fietsen we door een woonwijk onder het wasgoed van de bewoners door. De tocht wisselt van smalle steegjes naar drukbereden hoofdwegen, van straatarme naar superrijke woonwijken.

Het voelt alsof een ander mijn fiets bestuurt en niet ikzelf. Dat ik dit doe en kan! Zonder Willeke en Be had ik dit nooit bedacht, laat staan gedaan. En nu fiets ik hier in deze metropool met een inwonertal van heel Nederland, in een verkeerschaos van jewelste.

De tocht sluit af met een picknick in een oase: Lodi-park. Na afloop drinken we samen nog een biertje in restaurant Metropolis en neem ik een fietsriksja naar mijn hotel. Wanneer de jongeman nauwelijks nog zijn trappers rond krijgt en ik bijna thuis ben, wenk ik hem te stoppen. Ik loop verder en wordt ineens te grazen genomen door een hond, die probeert een hap uit mijn dijbeen te nemen. Daar valt best veel te happen, maar liever niet op die manier. De hond wordt snel terechtgewezen, maar mijn been voelt pijnlijk aan. Toch zie ik bij thuiskomst geen enkele schade aan mijn broek. Raar maar waar.
Even gecheckt of ik een tetanus-injectie heb gehad.

Tot zover dag 2 in Delhi. Tijd voor een rustdag. Met Willeke en Be spreek ik af om zondagavond samen te eten, vlak voor hun terugreis. En ik zie nu vooral uit naar Nepal. Er zijn grenzen aan wat een mens aan hectiek kan verdragen.

Toegift: Willeke en Be zitten vol bijzondere verhalen. Vorige week in Pushkar ontmoetten ze een pelgrim, die 1000 km had gelopen met op zijn hoofd...... zijn moeder. Ik probeer de foto te plaatsen.