Welcome to India.
Door: Mieke Simons
Blijf op de hoogte en volg Mieke
07 November 2015 | India, Delhi
Indira Ghandi National Airport, Delhi, 2 uur 's nachts.
Voor het eerst sta ik hier alleen en ben blij dat ik al een beetje bekend ben met India. In 2000 en 2009 reisde ik 6 weken per openbaar vervoer samen met Anton. Maar wat is alleen reizen nu al anders! Met een paar rugzakken van diverse formaten wil ik naar de WC: niemand die even op mijn spullen kan letten, dus alles mee het kleine kamertje in.
Ik herken het vliegveld niet meer, moet door enorme gangenstelsels om bij de douane te komen en alles glittert me tegemoet. Dit moet de nieuwe luxueuze luchthaven zijn van deze wereldeconomie. Kosten noch moeite lijken gespaard om indruk te maken op de wereld.
Vooraf heb ik een hotel geboekt en hoef alleen nog een taxi te nemen om daar te komen. Ik verheug me op een lange nacht om de - toch altijd weer - vermoeiende vliegreis van me af te schudden. Helaas biedt het hotel geen transferservice, maar ja, taxi's alom en je spreekt gewoon een prijs af. Kinderspel. En ja hoor, ik ben nauwelijks buiten of het eerste aanbod komt me tegemoet. 'Taxi mem (madame)'? Tja, hoe weet ik of deze beter of slechter is dan een ander? Ook heb ik op dit moment nog geen notie van een redelijke prijs. '850 rupees, mem'. Wetend dat ik moet afdingen doe ik een poging en kom uit op 800 rupees. Akkoord.
Ineens verschijnt er nog iemand op het toneel die aanbiedt mijn grote rugzak te dragen. Ik denk nog 'zoiets is hier nooit een vriendendienst, dus wees alert'. Eenmaal in de taxi wordt dit bevestigd. 'Tip, mem'.
Op de luchthaven heb ik wat geld gewisseld, maar die biljetten zijn altijd groot en een kleine man heeft nooit wisselgeld, dus krijgt de drager een kapitaal, voor zijn begrippen. 'Zorgen dat ik morgen voldoende kleingeld op zak heb', is mijn volgende gebod.
'Welcome to India' zeggen beide heren als we rijden. 'Where you from, mem? What's your name'? Er wordt een amicale sfeer geschapen. Even later krijg ik een sigaret aangeboden. 'Inside of the car'? vraag ik. Yes, mem, no problem in India. Ben ik wel aan toe. De straten maken een verlaten indruk. 's Nachts wordt de straat hoofdzakelijk bevolkt door honden, koeien en daklozen. Meermaals gaat de telefoon van de chauffeur. Met zijn rechterhand bedient hij zijn mobiel, met de linkerhand het stuur, slalommend om de honden en koeien heen. Ik voel me weer helemaal in India en ontspannen.
We bereiken Pahanganj, de wijk van mijn hotel. De straat is afgesloten.
'No entry here because of Diwali-festival'. Er is vast een sluiproute. 'No mem, everything closed here, but we help you'. Ze rijden naar het kantoor van de taxicentrale, laden alle bagage uit en binnen zitten 5 man 'aan het werk'. De baas belt met mijn hotel en bevestigt dat dit gesloten is. Daarna nog enkele alternatieven, allemaal gesloten. Wat nu? Diep in de nacht ga ik niet alleen op pad - met al mijn bagage - om een ander hotel te zoeken. Bovendien oogt het buiten nogal luguber. Veel wilde honden, vuilnis en geen idee waar ik me bevind.
'In Delhi only very expensive hotels open now, mem'. Ook het IBIS, vraag ik, toch redelijk geprijsd. 'No mem, that's Europe, but you are in India now'. Had ik toch altijd gedacht dat India een stuk goedkoper was dan Europa! Waar ben ik in beland? Niets is meer zeker, ik moet het hoofd koel houden en de ochtend zien te halen. Ik overweeg nog in de taxi te slapen of op straat. 'You can be raped, mem'. Weet ik ook wel, alhoewel, op mijn leeftijd?
Dan opnieuw de taxi in, andere chauffeur. Misschien weet hij niets van de afgesproken prijs en geef ik gewoon minder, is mijn gedachte. Hij weet wel enkele hotels waar ik terecht kan. Overal 'no room'. Na anderhalf uur - het is inmiddels 4 uur in de ochtend - is een kamer vrij. Dus ik hap toe en vraag naar de prijs. 'Hundred dollar, mem'. Pfff..... dat is het dubbele van mijn geboekte kamer voor 5 nachten!! Voor slechts een halve nacht nog te gaan. Ik ben doodmoe en wil slapen. Moet ik dan nu de helft van mijn reservedollars al aanspreken? Het is niet anders. Een suite krijg ik, zonder handdoeken. Heb ik bij me, geen zin om nog ergens achteraan te gaan. 'What time breakfast, sir'? Om acht uur en niet later, zegt de laatste bediende die ik spreek. Ik kan me niet permitteren het ontbijt te missen, dus zet ik de wekker. Vier uur slapen voor 100 dollar.
Als ik 's ochtends in de ontbijtzaal kom zit daar niemand. Sterker nog, er liggen 3 bedienden op de grond te slapen. Ze springen op als ik me meld en willen absoluut niet dat ik naar mijn kamer ga. Daar zit ik dan in mijn eentje in een vuile ruimte, in een hotel waarvan ik niet weet waar het precies ligt. Als later nog een (Amerikaans) koppel binnen komt vraag ik hen wat zij betalen voor een kamer hier en vertel mijn verhaal. Ze kijken er niet van op, kennen India ook al wat langer. Zodra ik terug ben op mijn plek is alles al afgeruimd, terwijl ik nog maar halverwege mijn ontbijt was. Zo gaat dat hier. Ik bestel opnieuw. Voor dat bedrag!!
Ik wil hier zo snel mogelijk weg, pak mijn rugzakken weer in en word op straat meteen aangehouden door een touctouc. Voor 100 rupees brengen ze mij naar het centrum en weten een goed toeristenkantoor om een geschikt hotel te vinden. Ook daar springt weer een tweede persoon bij, een waardig uitziende Sikh, die mij het hemd van het lijf vraagt en zich binnen enkele minuten 'your friend' noemt. Een Sikh geloof ik eerder, dus probeer de zaak maar weer te vertrouwen, nog steeds doodmoe.
In het toeristenkantoor zit ook een waardig uitziende heer om mij te helpen aan een fatsoenlijk hotel. Ik probeer opnieuw Paharganj, mijn favoriete wijk. 'No mem, no good for you now because of Diwalifestival, everywhere fireworks, dangerous, but I have a very good hotel for you. Dat vind ik te duur, ik blijf toch opletten. Vervolgens een voorstel voor 40 dollar per nacht, goedkoper kan echt niet. Welke keus heb ik op dit moment? Toch maar doen dan, als ik maar rustig kan slapen en me kan terugtrekken. Vooraf te betalen, wat ik ook niet gewend ben. Ik kan geen kant meer uit. Weet ik veel welke motieven en geheimen ze voor mij verborgen houden? Of ben ik gewoon naief?
De 2 heren brengen mij naar het hotel en vinden 'oprecht' dat ik van geluk mag spreken. De kamer is goed, ik krijg uitleg, vooral over hun trots, de televisie, video en airco. Interesseert mij minder. Na een dutje zoek ik mailcontact met mijn vrienden Willeke en Be. Zij reizen al jaren door India. Anton en ik hebben hen in 2009 in Jaipur ontmoet en zijn sindsdien bevriend gebleven. Hun laatste dagen in India vallen samen met mijn begin en we hebben afgesproken elkaar hier te ontmoeten. Wat ben ik daar aan toe! En heb vele vragen over hoe te handelen. Ze nodigen mij uit voor een etentje vanavond. Als ik de deur van mijn hotel uitstap sta ik meteen oog in oog met de riksjachauffeur van die ochtend, alsof hij de hele dag heeft staan wachten. Hij brengt me naar de Main Bazaar.
Het is spitsuur, dus het reisje duurt wel even. De chauffeur bestookt me met een spervuur van vragen. 'You married? You children?' No children.' Hij heeft de oplossing voor mij: 'if you and me one year together, two children!' Ik lig dubbel en geef mijn leeftijd prijs. Maar..... met zijn complimenten heeft hij ook een verborgen agenda: hij nodigt me uit bij zijn vrienden die een mooie 'shop' hebben. Het lukt me om dit aanbod steeds af te wijzen, op een keer na. Daar moet ik dan maar doorheen en dit lukt zonder mijn portemonnee te trekken. Ik ben natuurlijk gewoon een financiele prooi. En in deze cultuur is dat normaal. Maar het is doodvermoeiend, zeker als je nog niet geacclimatiseerd bent en de Indiase trucendoos moet herontdekken.
Het weerzien met Willeke en Be is hartverwarmend. Ze trakteren mij op een heerlijk etentje en stellen mij volledig gerust over datgene waar ik ben ingeluisd. Dit soort dingen overkomen je, daar is weinig tegen bestand. De volgende dag weten ze zelfs te vertellen dat mensen op het vliegveld wordt verteld: 'heb je het nieuws niet gehoord van de bomaanslag in Delhi'? Vervolgens brengen ze je naar een ander, veel duurder hotel.
Het door mij geboekte hotel wachtte op mij. Geen sprake van een afgesloten wijk. Ik heb geprobeerd mijn huidige hotel af te zeggen, maar door de vooruitbetaling trok ik wederom aan het kortste eind. Ik ben gewoon ordinair opgelicht en sta daarin niet alleen.
Moet ik dan werkelijk alle vriendelijkheid wantrouwen, is mijn dilemma.
Het 'grappige' is dat er tussen Anton en mij tijdens deze reizen vaker meningsverschil was. Hij met zijn controle en ik die vind dat je beter de dingen kunt nemen zoals ze zijn. Nu ik dit alleen ervaar vraag ik me af of de mening niet ergens in het midden ligt. Is deze ervaring toch nog ergens goed voor?
Welcome to India.
Wordt vervolgd.
Voor het eerst sta ik hier alleen en ben blij dat ik al een beetje bekend ben met India. In 2000 en 2009 reisde ik 6 weken per openbaar vervoer samen met Anton. Maar wat is alleen reizen nu al anders! Met een paar rugzakken van diverse formaten wil ik naar de WC: niemand die even op mijn spullen kan letten, dus alles mee het kleine kamertje in.
Ik herken het vliegveld niet meer, moet door enorme gangenstelsels om bij de douane te komen en alles glittert me tegemoet. Dit moet de nieuwe luxueuze luchthaven zijn van deze wereldeconomie. Kosten noch moeite lijken gespaard om indruk te maken op de wereld.
Vooraf heb ik een hotel geboekt en hoef alleen nog een taxi te nemen om daar te komen. Ik verheug me op een lange nacht om de - toch altijd weer - vermoeiende vliegreis van me af te schudden. Helaas biedt het hotel geen transferservice, maar ja, taxi's alom en je spreekt gewoon een prijs af. Kinderspel. En ja hoor, ik ben nauwelijks buiten of het eerste aanbod komt me tegemoet. 'Taxi mem (madame)'? Tja, hoe weet ik of deze beter of slechter is dan een ander? Ook heb ik op dit moment nog geen notie van een redelijke prijs. '850 rupees, mem'. Wetend dat ik moet afdingen doe ik een poging en kom uit op 800 rupees. Akkoord.
Ineens verschijnt er nog iemand op het toneel die aanbiedt mijn grote rugzak te dragen. Ik denk nog 'zoiets is hier nooit een vriendendienst, dus wees alert'. Eenmaal in de taxi wordt dit bevestigd. 'Tip, mem'.
Op de luchthaven heb ik wat geld gewisseld, maar die biljetten zijn altijd groot en een kleine man heeft nooit wisselgeld, dus krijgt de drager een kapitaal, voor zijn begrippen. 'Zorgen dat ik morgen voldoende kleingeld op zak heb', is mijn volgende gebod.
'Welcome to India' zeggen beide heren als we rijden. 'Where you from, mem? What's your name'? Er wordt een amicale sfeer geschapen. Even later krijg ik een sigaret aangeboden. 'Inside of the car'? vraag ik. Yes, mem, no problem in India. Ben ik wel aan toe. De straten maken een verlaten indruk. 's Nachts wordt de straat hoofdzakelijk bevolkt door honden, koeien en daklozen. Meermaals gaat de telefoon van de chauffeur. Met zijn rechterhand bedient hij zijn mobiel, met de linkerhand het stuur, slalommend om de honden en koeien heen. Ik voel me weer helemaal in India en ontspannen.
We bereiken Pahanganj, de wijk van mijn hotel. De straat is afgesloten.
'No entry here because of Diwali-festival'. Er is vast een sluiproute. 'No mem, everything closed here, but we help you'. Ze rijden naar het kantoor van de taxicentrale, laden alle bagage uit en binnen zitten 5 man 'aan het werk'. De baas belt met mijn hotel en bevestigt dat dit gesloten is. Daarna nog enkele alternatieven, allemaal gesloten. Wat nu? Diep in de nacht ga ik niet alleen op pad - met al mijn bagage - om een ander hotel te zoeken. Bovendien oogt het buiten nogal luguber. Veel wilde honden, vuilnis en geen idee waar ik me bevind.
'In Delhi only very expensive hotels open now, mem'. Ook het IBIS, vraag ik, toch redelijk geprijsd. 'No mem, that's Europe, but you are in India now'. Had ik toch altijd gedacht dat India een stuk goedkoper was dan Europa! Waar ben ik in beland? Niets is meer zeker, ik moet het hoofd koel houden en de ochtend zien te halen. Ik overweeg nog in de taxi te slapen of op straat. 'You can be raped, mem'. Weet ik ook wel, alhoewel, op mijn leeftijd?
Dan opnieuw de taxi in, andere chauffeur. Misschien weet hij niets van de afgesproken prijs en geef ik gewoon minder, is mijn gedachte. Hij weet wel enkele hotels waar ik terecht kan. Overal 'no room'. Na anderhalf uur - het is inmiddels 4 uur in de ochtend - is een kamer vrij. Dus ik hap toe en vraag naar de prijs. 'Hundred dollar, mem'. Pfff..... dat is het dubbele van mijn geboekte kamer voor 5 nachten!! Voor slechts een halve nacht nog te gaan. Ik ben doodmoe en wil slapen. Moet ik dan nu de helft van mijn reservedollars al aanspreken? Het is niet anders. Een suite krijg ik, zonder handdoeken. Heb ik bij me, geen zin om nog ergens achteraan te gaan. 'What time breakfast, sir'? Om acht uur en niet later, zegt de laatste bediende die ik spreek. Ik kan me niet permitteren het ontbijt te missen, dus zet ik de wekker. Vier uur slapen voor 100 dollar.
Als ik 's ochtends in de ontbijtzaal kom zit daar niemand. Sterker nog, er liggen 3 bedienden op de grond te slapen. Ze springen op als ik me meld en willen absoluut niet dat ik naar mijn kamer ga. Daar zit ik dan in mijn eentje in een vuile ruimte, in een hotel waarvan ik niet weet waar het precies ligt. Als later nog een (Amerikaans) koppel binnen komt vraag ik hen wat zij betalen voor een kamer hier en vertel mijn verhaal. Ze kijken er niet van op, kennen India ook al wat langer. Zodra ik terug ben op mijn plek is alles al afgeruimd, terwijl ik nog maar halverwege mijn ontbijt was. Zo gaat dat hier. Ik bestel opnieuw. Voor dat bedrag!!
Ik wil hier zo snel mogelijk weg, pak mijn rugzakken weer in en word op straat meteen aangehouden door een touctouc. Voor 100 rupees brengen ze mij naar het centrum en weten een goed toeristenkantoor om een geschikt hotel te vinden. Ook daar springt weer een tweede persoon bij, een waardig uitziende Sikh, die mij het hemd van het lijf vraagt en zich binnen enkele minuten 'your friend' noemt. Een Sikh geloof ik eerder, dus probeer de zaak maar weer te vertrouwen, nog steeds doodmoe.
In het toeristenkantoor zit ook een waardig uitziende heer om mij te helpen aan een fatsoenlijk hotel. Ik probeer opnieuw Paharganj, mijn favoriete wijk. 'No mem, no good for you now because of Diwalifestival, everywhere fireworks, dangerous, but I have a very good hotel for you. Dat vind ik te duur, ik blijf toch opletten. Vervolgens een voorstel voor 40 dollar per nacht, goedkoper kan echt niet. Welke keus heb ik op dit moment? Toch maar doen dan, als ik maar rustig kan slapen en me kan terugtrekken. Vooraf te betalen, wat ik ook niet gewend ben. Ik kan geen kant meer uit. Weet ik veel welke motieven en geheimen ze voor mij verborgen houden? Of ben ik gewoon naief?
De 2 heren brengen mij naar het hotel en vinden 'oprecht' dat ik van geluk mag spreken. De kamer is goed, ik krijg uitleg, vooral over hun trots, de televisie, video en airco. Interesseert mij minder. Na een dutje zoek ik mailcontact met mijn vrienden Willeke en Be. Zij reizen al jaren door India. Anton en ik hebben hen in 2009 in Jaipur ontmoet en zijn sindsdien bevriend gebleven. Hun laatste dagen in India vallen samen met mijn begin en we hebben afgesproken elkaar hier te ontmoeten. Wat ben ik daar aan toe! En heb vele vragen over hoe te handelen. Ze nodigen mij uit voor een etentje vanavond. Als ik de deur van mijn hotel uitstap sta ik meteen oog in oog met de riksjachauffeur van die ochtend, alsof hij de hele dag heeft staan wachten. Hij brengt me naar de Main Bazaar.
Het is spitsuur, dus het reisje duurt wel even. De chauffeur bestookt me met een spervuur van vragen. 'You married? You children?' No children.' Hij heeft de oplossing voor mij: 'if you and me one year together, two children!' Ik lig dubbel en geef mijn leeftijd prijs. Maar..... met zijn complimenten heeft hij ook een verborgen agenda: hij nodigt me uit bij zijn vrienden die een mooie 'shop' hebben. Het lukt me om dit aanbod steeds af te wijzen, op een keer na. Daar moet ik dan maar doorheen en dit lukt zonder mijn portemonnee te trekken. Ik ben natuurlijk gewoon een financiele prooi. En in deze cultuur is dat normaal. Maar het is doodvermoeiend, zeker als je nog niet geacclimatiseerd bent en de Indiase trucendoos moet herontdekken.
Het weerzien met Willeke en Be is hartverwarmend. Ze trakteren mij op een heerlijk etentje en stellen mij volledig gerust over datgene waar ik ben ingeluisd. Dit soort dingen overkomen je, daar is weinig tegen bestand. De volgende dag weten ze zelfs te vertellen dat mensen op het vliegveld wordt verteld: 'heb je het nieuws niet gehoord van de bomaanslag in Delhi'? Vervolgens brengen ze je naar een ander, veel duurder hotel.
Het door mij geboekte hotel wachtte op mij. Geen sprake van een afgesloten wijk. Ik heb geprobeerd mijn huidige hotel af te zeggen, maar door de vooruitbetaling trok ik wederom aan het kortste eind. Ik ben gewoon ordinair opgelicht en sta daarin niet alleen.
Moet ik dan werkelijk alle vriendelijkheid wantrouwen, is mijn dilemma.
Het 'grappige' is dat er tussen Anton en mij tijdens deze reizen vaker meningsverschil was. Hij met zijn controle en ik die vind dat je beter de dingen kunt nemen zoals ze zijn. Nu ik dit alleen ervaar vraag ik me af of de mening niet ergens in het midden ligt. Is deze ervaring toch nog ergens goed voor?
Welcome to India.
Wordt vervolgd.
-
07 November 2015 - 14:03
Lida:
Hallo Mieke,
Heb je bericht met interesse gelezen, wacht met spanning op het volgende bericht!
Het is maar goed dat dit incident in het begin van je reis is gebeurd, kan me voorstellen dat je shit hebt gezegd maar straks hoort het gewoon bij je belevenissen! Als alles gesmeerd verloopt wordt het een saaie boel en dat wil jij zeker niet!
Heb m'n jasje terug en hier is het gewoon Nuth's saai maar wel met mooi herfst weer!
Mieke op naar het volgende avontuur maar toch goed op je zelf passen!
Liefs Lida -
07 November 2015 - 14:09
Leone Veloce:
Wel lef dat je daar in je eentje op af gaat. Maar ik word hier toch een beetje bezorgd. Want dat gebeurd dan terwijl je zo'n vermoeiende reis had. Wel leuk beschreven. Hou je goed . . .
Saluti, Leone -
07 November 2015 - 14:11
Toos:
Mieke voor jou een heel fijne tijd, laten we zeggen dat dit wat aanloop-moeilijkheden zijn.
Liefs toos -
07 November 2015 - 16:01
Toos55k@hotmai:
Hallo Mieke, wat een ervaringen weer, helemaal niets voor mij. Maar wat leuk geschreven, kijk nu al uit naar je volgend verhaal. Let goed op jezelf. liefs Toos -
07 November 2015 - 18:22
Jacqueline Schmidt :
Wat een ervaringen Mieke en dat in je uppie! Een heerlijk verslag om te lezen overigens. Zie uit naar de nieuwe belevenissen! -
07 November 2015 - 19:08
Sandra Dieteren:
Wat een avonturen al zo snel bij aankomst . Oplichterij gebeurt zo snel zonder dat je er erg in hebt. Het is je gewoon overkomen. Niet leuk maar later lach je erom. Laat maar los.
Je schrijft heel leuk. Ik kijk uit naar je volgende verslag. Heel veel plezier Xxx Sandra -
07 November 2015 - 19:29
Wilma:
hoi Mieke,
boeiend om te lezen, en ik kreeg, bij iedere alinea. zoveel meer respect voor jouw, op zijn zachts gezegd:
"avontuurlijkheid".
Veel sterkte...en veel geluk verder.
Ik leef en lees van harte mee!
veel liefs,
van Wilma. -
07 November 2015 - 20:56
Gemma:
Fijn om een berichtje van je te ontvangen en dat je goed bent aangekomen. Wat een heftige start, maar een gezonde dosis wantrouwen is misschien nog niet zo gek in een dergelijk land. Houd ogen en oren goed open en neem de tijd. Liefs. -
07 November 2015 - 22:36
Tanjela:
Mooi geschreven Mieke...wat een mooi verhaal om te lezen.Jij gaat het wel redden daar ook met wat probleempjes..Gewoon op je hoede zijn,dan komt het wel goed.Doe voorzichtig en heel veel plezier...xxx -
08 November 2015 - 08:49
Jeannine Van Aalst:
Heel veel succes gewenst Mieke en pas goed op je zelf. Een hartelijke groet van ons twee. Xx -
08 November 2015 - 09:02
Charlotte:
Welkom to India!... Met al z'n hebbelijkheden
Leuk om je 1e verhaal te lezen! Al weet k uit ervaring dat de dingen die je mee maakt niet makkelijk zijn.
Veel plezier en geniet!!
Liefs lot -
08 November 2015 - 10:24
Anne Hermans:
Respect Mieke! Wat een ervaring al!
Spannend ook! Ik kijk uit naar je volgend verhaal, blijf alert, en geniet,
Anne xxx -
08 November 2015 - 11:07
Chantal:
Heerlijk om je ervaringen te lezen ! Heel herkenbaar, het wennen aan het op je hoede zijn. Alle prikkels om je heen van die totaal andere wereld. Jammer dat je er meteen zo bent ingeluisd. Maar dat overkomt je nu niet meer. Alhoewel ze proberen het steeds weer met alledaagse dingetjes. En die weet je vast ook te tackelen als je bent geaklimatiseerd. Fijn dat je daar vrienden hebt zitten ! Geniet van je avonturen en vaar op je intuïtie . Mooi geschreven trouwens, zou zo een reisboek kunnen worden . Liefs chantal -
08 November 2015 - 17:37
Wilfried:
Hoi zusje,
aiaiai, meteen al te grazen genomen, het is toch ook een stelletje boeven. Goedaardige boeven over het algemeen, soms zelfs lieve boeven, maar toch boeven. Ik had al zoiets van papa gehoord maar dat klonk naar een overboekt hotel. Dit is toch wel vervelender. Ik denk dat ik er niet ingetrapt zou zijn, maar dat is makkelijk praten vanuit mijn luie stoel. Mij hebben ze bij het centraal station in Delhi al twee keer met succes wijsgemaakt dat er geen trein meer naar mijn bestemming ging, en hupsakee, voor je het weet zit je in een taxi die je eigenlijk niet had willen hebben. Ik zou zeggen, de volgende keer even rustig gaan zitten voordat je weer op het punt staat iemand te betalen voor een dienst waar je niet om hebt gevraagd...
Ik benijd je overigens dat je daar nu zit, ik heb er ook alweer zin in.
Good luck en groet, Wilfried
-
09 November 2015 - 12:10
Truus En Jo Houben:
Wat een belevenis Mieke,
we zouden het niet aandurven. Midden in de nacht in een vreemd land aankomen. Dit is wat je noemt je grenzen verleggen. Je slaat je er prachtig doorheen. Veel plezier, we gaan jouw avonturen volgen!
Veel groeten van Truus en jo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
